Νίκου Τσιφόρου: Κονόμι Συνταγματικό

Το πούρο γιατί τόπανε πούρο; Κι αφού να πούμε το σωστό του όνομα είναι «τσιγκάρ» ή «σιγκαρίλος» άμα είναι μικρό, τζουράκι στενό κι αχαμνό και δυσκοίλιο; Το ρωτάνε λοιπόν τα μαγκάκια στον αρχιμάγκα τον κυρ Σταμάτη και παίρνουνε την απόκριση.
-Το οποίον μόρτες μια βολά κι έναν καιρό ήταν ο Δεληγιάννη κι ο Τρικούπης, καλά παιδάκια και εκλογικά. Το οποίον για να καλοπιάσουνε τον ψήφο που μπουκάρηζε να τους πετάξη μια καλημέρα, είχανε κουβαλήσει εξ του εξωτερικού κουτιά με πουράκια. Το οποίον δεν το ήξερες το πουράκι και σε θάμπωνε. Πώς; Το οποίον πάνου στις κούτες έγραφε πούρο» που θα πει στην εξήγηση «αγνό», καπνός να πούμε αχαρμάνιαστος. Το οποίον κάποιος γνωρίζων ανάγνωσιν και γραφήν τόκοψε και είπε πούρο ρε μάγκες. Το οποίον απόμεινε στη γλώσσα του πούρο. Σακουλευτήκατε;
Και βεβαίως σακουλευτήκανε οι μάγκες διότι ο κυρ Σταμάτης είναι πολύ παλιά ιστορία και κυκλοφορεί από τον καιρό που τα αλόγατα τραβάγανε τα τράμια στην οδός Σταδίου. Καλή εποχή αδερφέ μου, είχε να πούμε πέσει ο μακαρίτης ο Μπαϊραχτάρης και τη ρήμαξε τη μαγκιά, έρριξε καρπαζά στους βαριούς με την ψυχάρα του και τους αλώνισε τους κούτσαβους, αλλά όσο να πεις της μείνανε κάτι θερινά υπόλοιπα με το θάνατό του και δε χάθηκε η σπορά.
Τζαφέρης, Βέγκα, Περίαντρος, όλα καλά παιδάκια, που κρατάγανε ακόμα το παλιό το παλληκαρίστικο. Μπαίνανε σε καφενέ με μάγκες στην Ομόνοια, κουσουμάρανε την μπιστόλα και παραγγέλνανε «ν’αδειάσει το κατάστημα καθ’όσο γουστάρω να πιω ένα καφέ με την ησυχία μου και μονάχος μου, και κάντον με φούσκες περικαλώ». Κι άμα άδειαζες καφενέ ρε μάγκες στην Ομόνοια, γινόσουνα αμέσως αρχιπαλληκαράς και καλός και σε ζυγιάζανε πια στη μεγάλη ζυγαριά, διότι είχε και στρίτζους που δε βγαίνανε και τότες πάγαινες για φόνο Παλιά Στρατώνα ή πάγαινες και σε θάβανε «ηρωικά» σ’έτρωγε να πούμε ο άλλος και καθάριζες από τους λεκέδες της παρούσης κοινωνίας της αχάριστης και της μπαγάσικης.
Μέσα στο γκεζί ο κυρ Σταμάτης να πούμε. Ολόκληρος Νάτος. Βάρος καντάρια τέσσερα και μουστάκα πατημένη στ’αλάτι καντάρια οχτώ. Ο σημερινός μάγκας δεν έχει ιδέα περί μουστάκι καθόσον αφήνει ένα ποντικοκούραδο στ’απάνω τ’αχείλι ή το ξουρίζει και μοιάζει αδερφέ μου με Μαρίκα. της όπερας. Κι όξω από το βάρος και τη μουστάκα καβουράκι με «χλίψη» ο κυρ Σταμάτης από κείνο που συνηθιζότανε στο παλιό Ψυρή πούβαζες τη «χλίψη», το πένθος να πούμε κορδέλλα για τους φόνους που έκανες.
Ζουνάρι πεντάμεσο μάλλινο. Παντελονάκι τζογέ μαύρο, να περσέουνε και πέντε πόντοι για τσάκα. Κερασέα στο χέρι, εφόσον και απαγορεύεται η οπλοφορία και δε σ’αφήνουνε σήμερα μήτε νυχόλιμα να κάνεις τη δουλειά σου ως άνθρωπος. Παίχτης με χάντρες δεκατρείς βαρειές και κίτρινες κοντά στη μαγκούρα. Τσιγάρο σέρτικο Λαμίας που να το φούμαρης και να στέκεσαι πολύ ντούρος λες κι έπαθες αγκύλωση. Βαρειά φωνή, ομιλία με ραλεντί, κούνημα στον τελβέ του καφέ, στη ζούλα καμιά δοντιά «χασίσι» μέσα στις φούμες σου για να κάνεις «κεφάλι», λίγο περιφρονητικό ύφος στους πιτσιρήδες, συμβουλή πώς να παίξουνε το μουλτεζίμ στο τάβλι τ'ατζαμάκια, χαμόγελο, στεναγμός για το χτες έτσι και περάση καμιά σταράτη γκόμενα, τέσσερις καρέκλες για ξάπλα, κι όλο ιστορίες για την καλή εποχή του χτες, που πέρασε και ήσουνα νέος και σ'έτρεμε το ταράφι και σε λογάριαζε το σύμπαν και τάσπαγες στου Μπογράκου στη «Νεράιδα» Χαλάνδρι ή έκανες τον καυγά σου τον καλό στον «Κόκκινο Μύλο», έτσι και σοου βεντούζιαζε κανένας του ντούκου με την ψεύτικη κούνηση...
Ε ρε καλά χρόνια, να ξέρης που τάπαιρνες από όλες τις μεριές και κουνιόσουνα μπρατσεράτος στην Ομόνοια και τα περίχωρά της. Ήτανε οι μπαρμπουτιέρες, Αγίου Κωνσταντίνου και τα «πονηρά σπίτια» οδός Σωκράτους, ήτανε τα μαγαζάκια τα μικρά, τα κουτούκια, οδός Αθηνάς και τα παιδιά που «φέρνανε» πράμα από την Ανατολή και οι πονηροί και οι κλέφτες οι λαχανάδες και οι μανιταρτζήδες και οι παπατζήδες και τα ρεμαλάκια και τα φυντάνια, όλοι σ'αναγνωρίζανε και σε καλοπιάνανε και σου ρίχνανε πέντε δέκα είκοσι κουτσουράκια αναλόγως πώς τα κανόνιζες και πόσα τους διατίμαγες «πιάστα κυρ Σταμάτη νάμαστε φίλοι», καθόσον πέντε-δέκα ήτανε οι μεγάλοι μόρτες στην πιάτσα και ο καθένας είχε τον κύκλο του και τον κόσμο του και δεν ανακατευότανε με τον άλλον, άμα ανακατευότανε και είχανε διαφορές, ανταμώνανε στο καφενείο και λέγανε δύο λόγια.
-Είσαι;
-Είμαι.
-Τόχεις;
-Δεν τόχω απάνω μου.
-Εν τάξει. Πάρτο και έλα, σε περιμένω στις τρεις στου Θων.
Έπαιρνε λοιπόν το σίδερο ο άλλος ο αρχίμαγκας κι ανταμώνανε στις τρεις στου Θων, πίνανε παρέα καφέ ως φίλοι και μετά τραβάγανε για πιο όξω, κατά το Γεροκομείο, πίσω μεριά. Με το «εν τάξει» τα βγάζανε, ρίγνανε κι όποιος φάει τον άλλονε. Τον καθάριζες; Πολύ ωραία και τον θάβανε σαν κύριο. Εσένα σε μαγκώνανε τα μπασκίνια και σε τραβάγανε για την κολλαροκόλληση. Έτρωγες τα πέντε σου, τα εφτά σου, τα δέκα σου, στο εξάμηνο απάνω, έπεφτε ο βουλευτής, ο πολιτευτής, ο υπουργός να πούμε και την έφτιανε την σπανακόπιτα. «Βούλευμα απαλλακτικό» να πούμε, να’ σου πάλε στην πιάτσα «καλώς τον κυρ Σταμάτη». Μήτε γάτος μήτε ζημιά κι είχες και το παράσημο ότι έφαγες τον Αράπη να πούμε τον Σκληρό.
Με τα τέτοια, - δίχως φόνο στην αλήθεια καθόσουν αρκουδόμαγκας κι όλο μόστρα – την έβγαλε ο κυρ Σταμάτης ο γέρο μάγκας. Κι’επειδή τότες είχανε πέσει ακριδάτοι και φάγανε κάτι κόπεδα κάτου στο Βοτανικό, άνευ αξία εκείνη την εποχή, δεν κατάφερε να τα κάνη ρευστό και βρέθηκε με τα κόπεδα ο κυρ Σταμάτης. Κύττα τώρα η τύχη τ’ανθρώπου! Έγιν’ένα εργοστάσιο κι ήθελε επέκταση και τα πήρε τα οικόπεδα. Νάσου τον με χρήμα ο γερόμαγκας, αγόρασε πέντε διαμερίσματα –μάλιστα! –και τώρα την γαζώνει ωραία και πλούσια. Κι επειδής να πούμε τότε στην Μικρασία τον ντύσανε χακί και τον στείλανε να γαμπρίζει στην Σμύρνη, πάλε τα κατάφερε στην αναμπουμπούλα και πήρε σύνταξη παθόντος εν πολέμω – κι έχει και σύνταξη…
Είναι λοιπόν μεγάλη κερία η Σταμάταινα, η Καλλιοπάρα με τ’ όνομα όποιος θυμάται, και τώρα στα εβδομήντα του, πολύ εν τάξει, τακτοποιημένος ο γέρο μάγκας που την αράζει πάντα Ομόνοια και ζυγιάζει τα νέα μαγκάκια και λέει τις ιστορίες του.
Ωραίος καιρός, ζεστό το φθινώπορο, ξερή η άσφαλτος. Τώρα τρέχουνε νερά στην Ομόνοια, τότες τρέχανε μόνιππα με ρόδες καουτσουτέ και κάνανε στράτες οι αμαξάδες και κοπρίζανε τη σκόνη οι ντορήδες και παίζανε και μουσικές κατά πάνου μεριά, την «Ήβη» και το «Βασιλικόν» να πούμε, πέρα δώθε οι αξιωματικοί με τις σπαθάρες τους και οι γκόμενες του καλού κόσμου με τις καπελίνες τους και τα πουφ στον πισινό τους. Κι από τούτη, κατά πουνέντε μεριά, η μαγκιά με τον κόσμο της, με το βάρος της και με την υπόστασή της.
Κι ούτε που πειράζανε οι ανατολικοί τους δυτικούς, μήτε που ανακατευόντουσαν οι μόρτες με τους αγαθιάρηδες. Θα μου πης ήτανε κι οι χωροφύλακες. Μηδέν ανάμιξη. Διότι η μπασκίνα, άσπρη γκέττα, μπλε παντελόνι με ρίγα κόκκινη και ξίφος στη μέση, δεν είχε δουλειά με το ταράφι, εξόν πια κι αν γινότανε κάνας σαματάς της κακομοίρας και δεν μπορούσε να κάνη αλλιώς. Καθόσον όπισθεν από τον χωροφύλακαν στέκεται να πούμε ο πολιτευτής. «Άστε τον κόσμο να κυκλοφορήση!». Διατί; Διότι...
Ποιος κάνει τις εκλογές περικαλώ; Και ποιος φωνάζει υπέρ το κορδόνι και υπέρ την άγκυρα; Ο νοικοκύρης φωνάζει; Πριτς! Ο νοικοκύρης θα πάρει το βιβλιάριο του και θα πάη να ψηφίσει σαν κορόιδο που είναι στο τμήμα του. Αλλά τον σαματά και την διαδήλωση και τον καυγά και την φασαρία ποιος θα την κάνη; Εμείς οι «καλοί». Εμείς θα σταθούμε μπροστά, εμείς θα φωνάξουμε, εμείς θα ξηλώσουμε τις σανίδες, εμείς θα ρίξουμε πέντε πιστολιές στον αέρα να κωλώσει ο αντίπαλος. Κι εμείς θα μαζέψουμε τα μαγκάκια με το καλό και με τ' άγριο. «Πιάσε τάλλαρα δύο και ψηφίζεις εκεί που σου λέμε». Ή το αλλιώτικο. «Έτσι και δεν ψήφισες τον δικό μου απόθανες από την Ομόνοια».
Και τ’άλλα; Οι πεθαμένοι που ξαναζωντανεύουνε στους εκλογικούς καταλόγους; Και που τους κουβαλάς με τ’αμάξι από τμήμα σε τμήμα να ψηφίσουνε στ' όνομα του πεθαμένου και ν’ αυγατίζει η κάλπη; Και κάτι φτιάξες και κάτι πονηρά και κάτι κοροϊδίστικα, ποιος τα σοφιζότανε και ποιος τα εφάρμοζε; Το λοιπόν, ποιος τον έβγαλε τον πολιτευτή τότες; Ο αγαθός τον έβγαζε; Μένα μου λες;
Μεγάλη υπόθεση η εκλογή αδερφάκια και κονόμι στην πένα. Τι έχει ο πολίτης; Το συνταγματικό του δικαίωμα να ψηφίσει, ίσος ενώπιον του νόμου. Μάστα! Και πότε θα φάμε εμείς άμα δεν εμπορευτούμε το συνταγματικό δικαίωμα; Ανοίγανε οι κασόπορτες και ξεχυνόντουσαν οι Γεώργιοι Σταύροι. Φάτε μάγκες με την ψυχή σας. Κοσπεντάρικα, πενηντάρικα, κατοστάρικα, πεντακοσάρικα βροχή. Έτσι κι ήσανε δυνατός κι είχες τους ανθρώπους σου στο μαχαλά, κονόμαγες για χρόνια τρία. Σε φωνάζανε να κάνης και κουμάντο.
-Κυρ Σταμάτη!
Έτυχε λοιπόν τότες, θα πάνε και πενήντα χρόνια, νάχη το σεβντά του ο Σταμάτης, όχι με την Καλλιοπάρα. Όχι! Ήτανε μια Μαρίκα, οδός Ξούθου, Πατρινιά, γκόμενα πολύ στο εν τάξει με κρέατα μπουρεκάτα, με μάτια σφαχτηρίες, άλλο πράμα σου λέω! Την είχε φάει όλη την κρέμα με τους καημούς ο Σταμάτης, παιδί τότες, ζωηρός και αναγνωρισμένος, του’ χει ρίξει η Μαρίκα κάτι λούκια να τον αφήσει στον άσσο, στεγνό και της μεγάλης δίψας κι όλο ζητάει καινούργια, κι όλο στροφές περί δήθεν άλλους γκόμενους κι όλο σκέφτεται να την καθαρίσει ο Σταμάτης και να πάει να την κλάψει ύστερις στην Ακροναυπλία. Δύσκολες οι δουλειές, τι να κονομήσεις; Κάτι τάλλαρα άφηνε τότες η πιάτσα κι αυτά λειψά και καρμίρικα. «Να ζει κανείς ή να μη ζει» σου λέω.
Απάνω λοιπόν που ήτανε να σπάσει η βιτρίνα, να’ σου οι εκλογές. Τις ακούει ο Σταμάτης, «παράρτημα» ο «Αστέρας» του Μπουλαχάνη, γίνεται αδερφάκι κρεατόμυγα σβουριχτή. Μια σου και δυο σου στου Παπατάδε του υποψήφιου το σπίτι, οδός Αιόλου.
Στήνεται στο σαλόνι, γελαστός ο κύριος Παπατάδε, φωκόλ, μουστάκι της μαντέκας, κύριος σπουδάσας εν Εσπερία, φέρνει καφέ και γλυκό η δούλα, χαμογελάνε όλοι, μέχρι η Παπατάδαινα εκ Τριπόλεως, μεγάλη φαμίλια «πώς είσθε αγαπητέ» και τα τέτοια, ρίχνει την πετονιά ο Σταμάτης.
-Το οποίον να οργανώσουμε τα παιδιά;
-Μάλιστα.
-Διότι εμείς ως οπαδοί να πούμε, δια έναν Παπατάδε ζούμε, το οποίον ό,τι διατάξης και μέχρι να τα κάνουμε λίμπα προς χάρη σου.
Πολύ το χάρηκε ο Παπατάδε, άκουσε αριθμούς, άκουσε ονόματα, έτσι γινότανε τότες, είχανε πέραση οι «γκάνγκστερς» της εποχής, ανοίγει την συρτάρα και κουσουμάει χιλιάρικα δύο. Ζαλίστηκε ο Σταμάτης, δεν είναι μικρό αδερφέ μου, δύο σεντόνες στην ξεραΐλα, όταν είχε το κουστούμι το καλό, δραχμάς εβδομήντα, τα τσεπιάζει και λέει πολλά και ξαναλέει ότι έρχεται αύριο, μετά ματσωμένος κατεβαίνει στην πιάτσα.
Φωνάζει το Μήτσο.
-Μοίρασε στα παιδιά εξακόσα, πιάσε και δυο παππούδες για πάρτη σου και ψηφίζουμε Παπατάδε.
Έχει χίλια διακόσα και κάνει κάτι χαρές η Μαρικάρα σαν νάχε δέκα χρόνια να δη τον πατέρα της. Πέφτουνε λοιπόν στο βάζο με το μέλι οι ερωτευμένοι, τα χαλάνε έξυπνα, τα σκορπάνε πλούσια, σε πέντε μέρες νάσου τον πάλε φλούδα ο Σταμάτης.
Τώρα τι γένεται; Να ξαναπάη στου Παπατάδε δε σηκώνει καθόσον πολύ γρήγορα και θα την ανθιστή την φτιάξη. Σκέφτεται βαθιά, στενάζει και ρίγνει και τις κορώνες της η Μαρικάρα.
-Άντε κατακαημένε! Άμα δε φας τώρα που είναι εκλογές, πότε θα φας;
Πάνω στη στένεψη το λοιπόν, νάσου τον και σηκώνεται και πάει στου Παπαδείνα ο Σταμάτης. Τυχαίνει τώρα νάναι αντίπαλος με τον Παπατάδε και να τρώγουνται σαν τον Τούρκο με τον Πέρση. Ξέρει κι’ο Παπαδείνας ότι ο Σταμάτης είναι του Παπατάδε και απορεί.
-Πώς από δω;
Τον κερνάει όμως πουράκι, καφέ, χαμόγελα και ακούει.
-Διότι μου φέρθηκε σκάρτα.
Χαίρεται και ο Παπαδείνας και περνάει ένα ποταμάκι βρισιές τον Παπατάδε που είναι «πραγματικά» σκάρτος άντρας και τα τοιαύτα. Και τάσσεται υπέρ Παπαδείνα ο Σταμάτης, όστις Παπαδείνας είναι ο άνθρωπος που θα σώσει την Πατρίς από τον εξωτερικόν εχθρόν, και κλαίει από πατριωτισμό ο Παπαδείνας που τον έταξε η μοίρα «να ηγηθεί των τυχών του ενδόξου και πολυπαθούς τούτου Έθνους», λέει λοιπόν ο Σταμάτης ότι εχτός από τριακόσια κουκιά ζωντανά θα του βγάλη κι άλλα τόσα από τον Παράδεισο και ότι διαθέτει στην πιάτσα τον Μήτσο με την κλίκα του, όλα παιδιά της φωτιάς, χαίρονται συγκινητικά και οι δυο ντουέτο που θα βρει επί τέλους ο τόπος τον προορισμό του, πάει μέσα ο Παπαδείνας που το ξέρει το βιολί, τσεπώνει μια φούχτα πουράκια ο Σταμάτης, για προκαταβολή της αμοιβής του που θα σώσει τον τόπο, ξαναγυρίζει ο Παπαδείνας με χιλιάρικα περικαλώ πέντε, μεγάλη δουλειά και τον θερμοπαρακαλεί να του κάνη τη χάρι και να τα πάρη, μην το θεωρήση προσβολή, αλλά οι σωτήρες της πατρίδος πρέπει να αμοίβωνται - δε γίνεται ο άλλος σωτήρας με το αζημίωτο!
Και διστάζει –σαχλαμάρα - ο Σταμάτης και κάνει ότι το πιστεύει - σαχλαμάρα – ο Παπαδείνας που επαινεί την αφιλοκερδή φιλοπατρία του, στο τέλος τα παίρνει τα πέντε ο Σταμάτης και ξαναφωνάζει το Μήτσο.
-Μοίρασε χίλια στα παιδιά και πεντακόσια δικά σου, ποστηρίζουμε Παπαδείνα.
-Κι’ο Παπατάδες;
-Άσε να σωθούνε τούτα και βλέπουμε.
Τυχαίνει τώρα ο Ζαφείρης ο Βλογιοκομμένος νάναι άνθρωπος του Παπατάδε στην αγορά και ν’ανθιστή τη μηχανή. Θυμώνει ο Παπατάδες και μηνάει στον Παπαδείνα ότι «μου ξελογιάζεις τους ανθρώπους μου». «Κι ας είσαι άξιος να τους κρατήσεις» λέει ο Παπαδείνας και θα φαγωθούνε προεκλογικά οι δυο μεγάλοι σωτήρες του τόπου.
Πριν φαγωθούνε όμως οι σωτήρες, τρώει τα τριάμισυ η Μαρικάρα. Δεν είχανε βρεθή τα σιλό αδερφάκι και κατάπινε πιο άγρια από σιλό τα λεφτά τούτη εδώ. Πάλι στη στεγνή ο Σταμάτης, την ξέρει πια τη μηχανή και πάει στου Παπατρέχα.
-Παπαδείνας, Παπατάδες, είναι όλοι κερατάδες, λέει επιγραμματικά.
-Δηλαδή;
-Εγώ μαζί σου.
Γίνεται το ψηστήρι, είναι σκληρός ο Παπατρέχας και την ξέρει την πιάτσα, δύσκολα ξηλώνεται και δηλώνει.
-Εμένα δε με ρίχνεις να εξηγηθούμε.
-Τι λες κύριε Πρόεδρε;
Του δίνει χίλια και πεντακόσα δοκιμαστικά.
-Άμα είσαι εν τάξει θα σε βολέψω.
Τώρα τι γίνεται πούναι μέσα σε τρεις προέδρους ο Σταμάτης; Κι αν βγη κανένας από κείνους που πούλησε πάει την έβαψε. Φωνάζει το Μήτσο.
-Τι κάνουμε;
-Καιγόμαστε με το δαδί.
Όλα τα παιδιά στην πιάτσα έχουνε πάρει μια θέση να πούμε και δέρνονται και φωνάζουνε και κάνουνε τη φτιάξη τους καλά και ίσα, τούτος δω έχει μείνει ξέμπαρκος και δεν ξέρει τι του γίνεται. Με το κακό φεύγει και η Μαρικάρα μ’έναν καπετάνιο από το Γαλαξείδι, είναι όλα της ανάποδης καμιζόλας, έρχεται και η Κυριακή της εκλογής κι’ο Σταμάτης στην απόξω.
Πρωί με τ’αποτελέσματα έχουνε γίνει αραπάκια και οι τρεις. Και Παπαδείνας και Παπατάδες και Παπατρέχας. Ο Σταμάτης στο εν τάξει. «Δεν θα με κυνηγήσουνε, σώθηκα». Απάνου στο σώθηκα, Τρίτη πρωί ήτανε, έπινε καφέ στο «Βυζάντιο», να’ σου έξη παλληκαράκια μελαγχολικά.
-Μπορούμε να σου μιλήσουμε;
-Ν...ναι. Πώς;
Τον βάζουνε σ’ένα μόνιππο, οι τρεις μαζί του, οι άλλοι τρεις σ’ένα άλλο και τον πάνε κατά την Κολοκυθού. Κατεβαίνουνε στα χωράφια, τον προχωράνε και του ξηγιούνται.
-Εμείς οι δυο είμαστε άνθρωποι του Παπαδείνα, αυτοί οι δυο του Παπατάδε κι’εκείνοι οι δυο του Παπατρέχα. Λόγω να πούμε της αποτυχίας στις εκλογές κάνανε κόμμα και οι τρεις μαζί.
Οι έξη δεν ήτανε Αθηναίοι. Ήτανε παιδιά του βουνού, μυστήρια και ψωμωμένα.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή έχουμε να σου δώσουμε ένα μήνυμα.
Το άλλο πρωί μπλε με μελανιές βούλες συνήρθε στα χωράφια ο Σταμάτης. Και δεν είναι αυτό! Όχι! Είναι που σε επόμενες εκλογές, έγινε άνθρωπος του κόμματος των τριών και δεν του δώσανε φράγκο να πατσίσουνε τα παλιά και το χειρότερο, πάλε δεν ξαναβγήκανε.
Ωραίες εποχές σου λέω που έκανες κονόμι με το συνταγματικό δικαίωμα. Πάει. Χαθήκανε κι αυτές και χαλάσαμε όλοι. Τι περιμένεις; Την σήμερον να πούμε, με τα σκάρτα έθιμα που ψηφίζουνε μόνο οι ζωντανοί και κάνανε πέρα τους πεθαμένους! Γιατί σας λέω. Χάλασ’η πλάση...

Μήνυμα σε μπουκάλι

Φλέρυ Νταντωνάκη-"Η μπαλάντα της νύχτας" και της μοναξιάς...

"Η μπαλάντα της νύχτας"
Ένα συγκλονιστικό κομμάτι.................
Πολύτιμη παρακαταθήκη: η συνεργασία των "Τερμιτών" με τη Φλέρυ Νταντωνάκη.....
Στίχοι: Μιχάλη Μαρματάκης           Μουσική: Τερμίτες
(από το δίσκο Τσιμεντένια Τραίνα, 1986)

H τελευταία λέξη που βγήκε από το στόμα της Φλέρυς Νταντωνάκη, στο Νοσοκομείο Μεταξά, λίγο πριν η ανορθόγραφη λέξη «ΑΠΝΙΑ», καταγραφεί στον ιατρικό επίλογο της, σε τελευταίο στάδιο καρκινοπαθούς Ελευθερίας Παπαδαντωνάκη, ήταν η λέξη «Πούστηδες».
Αυτό μαρτυρούν οι συγγενείς ασθενούς, από το διπλανό κρεβάτι.
Δεν ήξεραν ποιά ήταν η Φλέρυ Νταντωνάκη. Δεν είχαν ακούσει ποτέ κανένα της τραγούδι.
«Ήταν μια που τραγουδούσε με τη Μάγια Μελάγια;»
«Τι λες ρε συ, αυτή ήταν η Μπέμπα Μπλάνς.»
«Α, δεν την ξέρουμε τότε αυτή.»
Στο κοινό νοσοκομειακό δωμάτιο, οι συγγενείς της διπλανής ασθενούς. είχαν ενοικιάσει μια τηλεόραση, που έπαιζε στη διαπασών όλες τις καλοκαιρινές επαναλήψεις των ιδιωτικών καναλιών. Η κόρη της Φλέρυς, επειδή ενοχλούσε την μητέρα της, ο ήχος στη διαπασών, είχε ζητήσει ευγενικά να χαμηλώνουν την ένταση, καθώς η μητέρα της δεν μπορούσε να κοιμηθεί – δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου. Η έκκληση της Ζωής, ερμηνεύτηκε μάλλον σαν επιθυμία απομάκρυνσης της συσκευής, η οποία το επόμενο κιόλας πρωί αντικαταστήθηκε από ένα φορητό τραντζίστορ, ακουμπισμένο δίπλα από το κρεβάτι της Φλέρυς, το οποίο έπαιζε επίσης στη διαπασών, έναν πειρατικό πειραϊκό ραδιοφωνικό σταθμό.
«Η Ντέλα από Κερατσίνι αφιερώνει τώρα στον Βασίλη από Κοκκινιά το τραγούδι της Άννας Βίσση-ς «Τρελλαίνομαι» και τον παρακαλάει να της τηλεφωνήσει στο σπίτι της ξαδέρφής της Χαρούλας για να πάνε για καφέ. Πάμε λοιπόν να ακούσουμε Άννα Βίσση από το χρυσό δίσκο με επιτυχίες του Νίκου Καρβέλα «Κλίμα τροπικό».»
Η Φλέρυ είναι όλη μέρα στο κρεβάτι της. Είναι υπέρβαρη και κοιμάται γυμνή. Είναι 60 χρονών και φαίνεται 80.
Κάποια μέρα επισκέπτεται το Νοσοκομείο Μεταξά, ο υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σημίτη για εθιμοτυπικούς λόγους. Περνάει και από τα δωμάτια ασθενών. Κοντοστέκεται στις εισόδους των δωματίων κι απευθύνει χαιρετισμούς, όπου τονίζουν την συμπαράσταση της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του πρωθυπουργού προσωπικά, στην καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών που εμπιστεύονται το δημόσιο σύστημα Υγείας.
(Σ.Σ ... Πεπονής, Γείτονας, Παπαδήμας, Παπαδόπουλος ή Στεφανής; ποιός απ όλους, κατά τη γνώμη σας, θα μπορούσε να είναι τόσο χυδαίος, ώστε να ξεστομίσει, αυτό που θα διαβάσετε, παρακάτω;)
«Όλοι μαζί, μπορούμε για ένα καλύτερο ΕΣΥ. Σας ευχαριστούμε.»
Η διευθύντρια ορόφου (που εκείνην την ώρα, χάνει από την τσέπη της το δεκαπενθήμερο του μηνός - που αν θυμάσαι, ω αναγνώστη, εισέπραταν μετρητοίς όλοι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι στο ίδιο φακελάκι που όλοι οι Έλληνες πολίτες καλούνταν να τοποθετήσουν την κομματική λίστα με τον προσημειωμένο από το σπίτι δίπλα στον υποψήφιο «δικό» τους βουλευτή σταυρό- σε αντίθεση με τώρα που ο κομμένος δημόσιος μισθός καταβάλλεται στην ιδιωτική τράπεζα που εξυπηρετεί με μισθοδοτικούς λογαρισμούς, το εκάστοτε Υπουργείο ) σκύβοντας στα πόδια του Υπουργού, του ψιθυρίζει ότι από το δωμάτιο που μόλις πέρασε νοσηλευόταν η Φλέρυ Νταντωνάκη.
« Ποιά είναι αυτή; Δημοτική σύμβουλος;»
« Όχι, κύριε Υπουργέ, τραγουδίστρια.»
«Δεν την ξέρω. Ποιά λέτε;»
Γυρνάει πίσω στην πόρτα και βλέπει την μοναδική ασθενή του θαλάμου, να κοιμάται.
« Η χοντρή;»
Σε μια συνέντευξή της η Φλέρυ Νταντωνάκη το 1986 στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ είχε δημόσια πει ότι είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είχε υποστηρίξει με ουτοπικό σθένος τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Γεράσιμο Αρσένη.
Εκείνη η συνέντευξη, είχε θυμώσει όσο τίποτε άλλο τον Μάνο Χατζιδάκι.

Η Φλέρυ, αφήνει την τελευταία της πνοή τον Ιούλιο του 1998. Επί κυβερνήσεως Κώστα Σημίτη. Τα έξοδα της ταφής, αναλαμβάνει ο θετός γιός του Μάνου Χατζιδάκι και η Φλέρυ Νταντωνάκη, αναπαύεται δίπλα στον Μάνο Χατζιδάκι στο κοιμητήριο της Παιανίας. Στην τηλεφωνική συνομιλία που είχαν οι παραγγελιοδόχοι του μνήματος με τους μαρμαροτεχνίτες, κάποιος αντέγραψε λάθος το επίθετο.
Ακόμα και σήμερα, αν επισκεφθείς, ω αναγνώστη, τον τάφο της Φλέρυς στην Παιανία, το επίθετο που την συνοδεύει είναι ανορθόγραφο.

«ΦΛΕΡΥ ΑΤΑΝΤΩΝΑΚΗ»

Το 2000 σε ένα ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη, στην προθήκη ενός καταστήματος βινυλίων στο Soho, βλέπω τον δίσκο της Flery – Isles of Greece. Στοιχίζει πιο ακριβά, από όσο στοιχίζουν όλοι οι υπόλοιποι δίσκοι της προθήκης μαζί. 350 δολλάρια.
Μπαίνω μέσα. Τον αγοράζω. Χωρίς παζάρι. Φεύγοντας ρωτάω τον νεαρό Αμερικάνο ιδιοκτήτη του καταστήματος.
«Μα γιατί τον πουλάτε τον συγκεκριμένο δίσκο, τόσο ακριβά;»
« Μα είναι η μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδας, man.»"

(Πηγή: Musicheaven. Αναδημοσίευση από mediasoup.gr, troktiko.blogspot.com)

Δημήτρη, Καλό Ταξίδι...

Καλό, ζεστό, γλυκό φθινόπωρο.....

Το ονειρικό ορχηστρικό της Ισπανοεβραίας Yasmin Levy, "La Serena" ("Η Γοργόνα")
-ή το σύμβολο του ανεκπλήρωτου.....


La Serena (The Mermaid) from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Destino (1945-by Salvador Dali and Walt Disney)

Κάποτε, δυο ιερά τέρατα της τέχνης-ο καθένας κορυφαίος στο δικό του χώρο-συνεργάστηκαν για να φτιάξουν ένα αριστούργημα: την ταινία κινουμένων σχεδίων "Destino"... O Ισπανός ζωγράφος Salvador Dali και ο Αμερικανός animator Walt Disney...........



 
Η ταινία "Destino" (=πεπρωμένο) είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, παραγωγή του 2003 της εταιρείας Walt Disney. Η μουσική ήταν έργο του Μεξικάνου συνθέτη Armando Dominguez. Η ταινία "Destino" είναι μοναδική και για έναν άλλο λόγο: η παραγωγή της ξεκίνησε επίσημα το 1945, για να ολοκληρωθεί 58 χρόνια μετά-οπότε και έγινε η τελική επεξεργασία...

"Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων" ή "κυνηγόσκυλα των τραπεζών";

Το ξέρατε ότι υπάρχει "Ελληνικός Σύνδεσμος Εταιρειών Διαχείρισης Απαιτήσεων"; Με άλλα λόγια "πείτε μας ποιός φουκαρατζίκος σας χρωστάει, κι αφήστε το σε μας"; Μπείτε και καμαρώστε το μακρύ κατάλογο με τα κυνηγόσκυλα των τραπεζών... Αυτοί μας παίρνουν καθημερινά τηλέφωνο και μας πρήζουν...τα...χμ...ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, τέλος πάντων............

Εισπρακτικές Εταιρείες Αλφαβητικά - Collection Agencies Alphabetical List:

CONSULTANCIES TRUST ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ
CONFIDENCE Α.Ε.
CONTRUST Α.Ε.
Credit Cycle A.E.
EOS MATRIX
EXECUTIVE FINANCIAL SERVICES
E-VALUE
FINTRUST S.A.
FIRST CALL
FIRST DATA HELLAS ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΚΑΠΑ Εταιρεια Διαχειρισης Απαιτησεων Α.Ε
ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ Θ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
KLISIS ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Α.Ε.
ΚΡΗΤΙΚΟΥ Α. ΒΑΣΙΛΙΚΗ
ΚΡΕΝΤΙΤ ΕΙΝΤ Α.Ε. ΕΙΣΠΡΑΞΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ
MCS Multicollections A.E.
ΜΕΛΛΟΝ Οικονομικές Υπηρεσίες Α.Ε.
MULTI COLLECTION
NOSTER
ΝΗΦΟΡΟΠΟΥΛΟΥ Κ. ΙΩΑΝΝΑ
CYCLE-CREDIT
PANO FINANCE
PALADINO
PSP FINANCIAL AE
STATUS - COLLECTOR
TELEPERFORMANCE DEPTORS INFORMATION SERVICES
TRUST CENTER
VERITAS BUREAU A.E.
(Πηγή: credidcollection.gr)

Δεν ξέρω αν ο κατάλογος τελειώνει εδώ ή αν εξακολουθεί να εμπλουτίζεται. Μη νομίσετε πάντως ότι απαιτείται κανένα αστυνομικό δαιμόνιο για να εντοπίσει κανείς όλα τα μέλη της παρέας. Αρκεί μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο. Οι κύριοι δεν κρύβονται, είναι καθ' όλα νόμιμοι εφόσον στηρίζονται από τις μεγαλύτερες τράπεζες (μπείτε πχ να δείτε ποιοί είναι οι πελάτες της First Call και θα καταλάβετε...). Το κακό είναι ότι όλοι εμείς-οι "μικροί" οφειλέτες-δεν ξέρουμε δυο πράγματα: πρώτον, ότι είμαστε πολλοί. Είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία. Και δεύτερον, δεν ξέρουμε τα δικαιώματά μας. Κανένας από τους παραπάνω αρκουδόμαγκες δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να μας παρενοχλεί, να μας ζητά τηλεφωνικά προσωπικά μας δεδομένα και να μας απειλεί. Δε θα βγει η Ελλάδα από την κρίση με τα δικά μας ψίχουλα: προηγούνται οι "μεγάλοι" οφειλέτες που έχουν ξεζουμίσει τον εθνικό πλούτο, προκλητικά ευνοούμενοι από το κράτος. Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν να μας θυμίσει τις υποχρεώσεις μας. Τις ξέρουμε πολύ καλά-όπως ξέρουμε πολύ καλά και το αδιέξοδο που μας περιμένει στη στροφή. Αλλά και το ποιοί μας οδήγησαν σ' αυτή τη στροφή.

Η... "διάσωση" της ελληνικής οικονομίας

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας συναντά τον John Lennon

Αποκαλυπτική, σπιρτόζα, ενδιαφέρουσα-αλλά και με "μπλαζέ" αέρα, κατ' ομολογία του ιδίου!-η βιογραφία του ηθοποιού-του δικού μας Κωνσταντίνου Τζούμα. Για τα χρόνια της χρυσής νιότης που ξόδεψε ανέμελα στη Νέα Υόρκη του '70: και μάλλον την πέτυχε στην καλύτερή της εποχή. Η ζωή του θα μπερδευόταν παράξενα με τόσα και τόσα πρόσωπα, γνωστά και άγνωστα-αλλά και με αναρίθμητους ζωντανούς "θρύλους". Κορυφαία-κατ' εμέ-η εντελώς απροσδόκητη συνάντησή του με το πρώην Σκαθάρι-τον Τζον Λέννον. Την εποχή-πάνω κάτω-που κυκλοφορούσαν το "Imagine" ή το "Mind Games"... Με απίστευτη απλότητα, όπως ακριβώς θα έκανε κάθε "άνθρωπος της διπλανής πόρτας", ο "ζωντανός θρύλος Λέννον" έχει προ πολλού πετάξει το καλάμι της διασημότητας-και βγαίνει να χαιρετίσει τον άνθρωπο που του φέρνει τα λαχανικά της εβδομάδας. Διακόπτοντας για λίγο το κομμάτι που συνέθετε εκείνη τη στιγμή στο πιάνο. Που θα μπορούσε-για παράδειγμα-να είναι το "Imagine"...

"...Όση ώρα χαζεύω απ' την τζαμαρία την πόλη, ο Πωλ μιλάει στο τηλέφωνο, το κλείνει, χαϊδεύει το τσιγκελωτό μουστάκι του, ξεμπλέκει τα μακριά μαλλιά του και κοιτιέται στον καθρέφτη. Έχει κάτι από ήρωα του '21, αλλά η χίππικη εικόνα του είναι μακριά από Κολοκοτρωναίους, Νικηταράδες και Καραΐσκους.

"Θα με βοηθήσεις να πάμε δυο τρία καφάσια με λαχανικά στου Τζων εδώ δίπλα;" με ρωτάει ευγενικά.
Δεν ξέρω ποιός είναι ο Τζων, αλλά τί σημασία έχει.
"Γιατί όχι;"
Κουβαλάμε τα βιολογικά-χωρίς χημικά-λαχανικά μέχρι τη μαύρη πόρτα του χαμηλού σπιτιού με τα κόκκινα τούβλα στην Μπανκ Στρητ. Κάποιος παίζει πιάνο. Ο Πωλ πατάει το κουδούνι. Μας ανοίγει ένας θαμπός τριαντάρης με αθλητικό φανελάκι, η φάτσα του δείχνει να' χει κάνει ανεμοδαρμένα χιλιόμετρα.

O John Lennon στο σπίτι της Μπανκ Στρητ.

"Χάι, Σταν".
"Χάι, Πωλ", κολλάει στον τοίχο για να μας κάνει χώρο.
Διασχίζουμε τον στενόμακρο διάδρομο με το ψάθινο δάπεδο. Το πιάνο έχει σταματήσει.
"Θα' πρεπε να' χαμε βγάλει τα παπούτσια μας", ψιθυρίζει ο Πωλ.
Κοντοστέκεται σ' ένα άνοιγμα.
"Χάι, Τζων, ήρθαν τα λαχανικά".
"Χάι, Πωλ", ακούγεται πρώτα η φωνή και μετά ο Τζων Λέννον ακουμπάει στο άνοιγμα μ' ένα φλιτζάνι τσάι στο χέρι. "Πώς πάει;"
"Ωραία, κουλ, από δω ο φίλος μου είναι Έλληνας, ηθοποιός και χορευτής".
"Ωραία, χάι", κοιταζόμαστε.
Περνάει τη φάση της μητρότητας, σκέφτομαι.
"Σας έχω ξαναδεί στην Κολούμπια, στην Αθήνα, πριν από χρόνια", λέω διστακτικά.

"Ω, εκείνα τα χρόνια", χαμογελάει, "θα πάρετε τσάι; Είναι στην κουζίνα", γυρίζει στο πιάνο.

Προχωράμε στην κουζίνα. Η Γιόκο Όνο δεν φαίνεται πουθενά, θα' ναι στα δικηγορικά γραφεία. Το πιάνο έχει ξαναρχίσει. Σερβιριζόμαστε τσάι μόνοι μας κι ακούμε.".

(Κωνσταντίνος Τζούμας, Complete Unknown)

 
 
 
 
 
 
 
 
 

Το Σκαθάρι Που Έγραφε Τις Σκέψεις Του Στον Ουρανό-Μέρος Β΄

Το "Σκεπτόμενο Σκαθάρι" John Lennon... from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Μερικές φορές κρύβει απίστευτη γοητεία η άλλη, λιγότερο γνωστή πλευρά ενός θρύλου. Ενός θρύλου σαν κι αυτόν που είναι, τώρα πια, ο John Lennon: η μουσική διάνοια. Ο θρασύς επαρχιώτης τέντυ μπόι, που είχε στα 25 του τον κόσμο στα πόδια του. Ο αδικοχαμένος ακτιβιστής-επαναστάτης-ονειροπόλος. Ο πιο ρομαντικός Δον Κιχώτης της Νέας Υόρκης του '70.
Αλλά και το αμετανόητο πειραχτήρι με το κοφτερό μυαλό, που έβρισκε απερίγραπτη ηδονή στο να επιτίθεται αλύπητα, να διαλύει με τις γνωστές δηλητηριώδεις του ατάκες ο,τιδήποτε έβρισκε φτηνό, ψεύτικο, δήθεν.

John Lennon and "Purple Hearts" from Paraskevi Koutouba on Vimeo.
Ο διορατικός σχολιαστής-γιατί όχι, και σύγχρονος φιλόσοφος. Πάντως σίγουρα ποιητής. Ήταν ήδη ποιητής από τη στιγμή που άρχισε να γράφει τραγούδια βγάζοντας από μέσα του αλήθειες που τον έκαιγαν. Και σκιτσογράφος: όλοι τον θυμούνταν να στριμώχνει στις τσέπες του - μαζί με προσχέδια τραγουδιών - μουτζουρωμένα χαρτάκια με απίθανες καρικατούρες. Αλλά και συγγραφέας: τα σκίτσα συνοδεύονταν συνήθως από διαλόγους, κειμενάκια και μικρές ιστορίες. Ανάκατα, αβίαστα, όπως του έρχονταν στο μυαλό. Και ήταν κάμποσα. Δημοσιογράφος ήταν εκείνος που τον έπεισε - εν έτει 1964 - να τα συγκεντρώσει όλα και να βγάλει ένα βιβλίο. Και δεν είχε άδικο που επέμενε.

 
John Lennon-In His Own Write from Paraskevi Koutouba on Vimeo.
Ένα μάτσο τσαλακωμένα χαρτιά με σκίτσα και προχειρογραμμένα ποιήματα και κειμενάκια. Απίστευτα έξυπνα. Αστεία, παιχνιδιάρικα, καυστικά - στην πρώτη ανάγνωση. Αλλά και με πολύ κρυμμένο πόνο από κάτω. Τα σπιρτόζικα καλαμπούρια του έκρυβαν αγωνία, απόγνωση - όπως και οι στίχοι του. Τα ειρωνικά του σχόλια, ο τρόπος που διέλυε αλύπητα κάθε τι ψεύτικο, τα παράδοξα λεκτικά του παιχνίδια (η επίδραση του σουρρεαλιστή Λιούις Κάρολ ήταν καθοριστική), ο τρόπος που έγδυνε την κοινωνική υποκρισία από τα ρούχα του καθωσπρεπισμού της, τα αδυσώπητα χαστούκια που της έριχνε έκρυβαν την ίδια αγωνία με κείνη του τρομαγμένου παιδιού, που το κλείδωσαν στο υπόγειο να περάσει τη νύχτα μόνο στο σκοτάδι.

John Lennon-Συνέντευξη στη σουηδική TV (1964) from Paraskevi Koutouba on Vimeo.
Λίγο μετά την έκδοση του πρώτου βιβλίου (1964) ο John Lennon καλείται στη θρυλική εκπομπή του BBC "Not Only But Also", που την παρουσιάζουν ο Dudley Moore και ο Peter Cook. Ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών ζωντανεύει αποσπάσματα από το βιβλίο του Lennon. Ξεκαρδιστικά σκετσάκια, απαγγελίες και τραγούδι: αλύπητη σάτιρα εναντίον της "δήθεν" ψευτοκουλτούρας... Συμμετέχει το κορυφαίο δίδυμο Moore-Cook, αρκετοί έξοχοι κωμικοί - και φυσικά, κι ο ίδιος ο John Lennon... Άλλωστε λίγο καιρό αργότερα θα ξαναβρεθεί στην ίδια εκπομπή, σ'ένα ολιγόλεπτο σκετσάκι με τον καλό του φίλο, ηθοποιό Peter Cook-που θα υποδυθεί έναν Αμερικανό δημοσιογράφο-και μαζί θα σχολιάσουν αλύπητα τη λονδρέζικη αριστοκρατία...

Not Only But Also: Ο...συγγραφέας John Lennon from Paraskevi Koutouba on Vimeo.
Τον Ιούνιο του 1965 εκδίδεται το δεύτερο βιβλίο του John Lennon. Καλεσμένος στην εκπομπή "Tonight" του BBC, με παρουσιαστή τον Cliff Michelmore, ο Lennon μιλά γι'αυτή τη δεύτερη, λιγότερο γνωστή ιδιότητά του: του συγγραφέα...
Εξαιρετικό το βίντεο από τα αρχεία του BBC: άλλη μια απόδειξη ότι το...παρατσούκλι "smart Beatle" (=διανοούμενο Σκαθάρι) ήταν κάτι παραπάνω από ταιριαστό για τον John... Με το δικό του, αφοπλιστικό τρόπο-απόλυτα ήρεμος, φαινομενικά, κι όμως με πνεύμα απίστευτο, με χιούμορ τσουχτερό, σχεδόν δηλητηριώδες!-δίνει τη δική του απάντηση σ'όλο το "star system" που τον εκμεταλλεύεται αδίστακτα αλλά ταυτόχρονα τον αμφισβητεί.....

John Lennon-"BBC Tonight" (1965) from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Τα έργα του John Lennon, τρία τον αριθμό-το πρωτόλειο "In His Own Write", που εξέδωσε στα 24 (!), το "A Spaniard In The Works" λίγους μήνες μετά, και προπάντων το κύκνειο άσμα του "Skywriting By Word Of Mouth", γραμμένο πια την εποχή της ωριμότητας, το 1978 - δε διαβάζονται με μια επιπόλαιη ματιά. Πρέπει κανείς να διαβάσει ξανά και ξανά και ανάμεσα από τις γραμμές - παρακολουθώντας παράλληλα και το νήμα της ζωής του ίδιου αλλά και των άλλων Σκαθαριών - τα σκαμπανεβάσματά τους, την κοινή τους πορεία, το χωρισμό τους, τα γεγονότα, το κλίμα που επικρατούσε, ακόμα και τη "μετά-Beatles" εποχή - για να κατανοήσει έστω ένα μικρό μέρος από την επίδραση που είχαν όλα αυτά σ' έναν τόσο ευαίσθητο "αισθητήρα", που συγκλονιζόταν από την παραμικρή κίνηση...

Αν το έργο κάθε δημιουργού πηγάζει από τα προσωπικά του βιώματα, τότε σίγουρα το εντονότερο βίωμα που στοίχειωνε πάντα τα τραγούδια του John Lennon ήταν η απώλεια. Γιατί η ζωή του είχε σημαδευτεί βαθιά από την απώλεια των πιο αγαπημένων του προσώπων. Η αρχή είχε ήδη γίνει από τα πολύ μικρά του χρόνια, με τον περιπετειώδη χωρισμό των γονιών του, τη φυγή του πατέρα-κι αμέσως μετά, και της μητέρας. Και το χειρότερο ήταν ότι ένιωθε ο ίδιος υπεύθυνος για όλα. Κι ας ήταν μόλις 5 ετών... Η παιδική ψυχή πληγώνεται ανεπανόρθωτα. Λίγο μετά, θα φύγει ο αγαπημένος του θείος Τζορτζ-ο μόνος ίσως που στάθηκε σαν πραγματικός πατέρας γι' αυτόν. Και η εποχή της χρυσής εφηβείας θα σημαδευτεί από την πιο τραγική απώλεια: το θάνατο της αγαπημένης του Julia. Της μητέρας του. Πάνω που θα άρχιζαν ξανά να σμίγουν σαν μάνα και γιος.
Αυτός ο χαμός θα τον ακολουθεί για μια ζωή: κι ας δείχνει ανέμελο πειραχτήρι. Τη μητέρα του θα την τραγουδήσει πολλές φορές από τότε: πότε με το πρώτο τραγούδι που του είχε μάθει εκείνη στο μπάντζο, το "That'll be the day" του Buddy Holly, και πότε με τα τραγούδια που έγραψε για κείνη: το τρυφερό "Julia", και το σπαρακτικό "Mother"...
Κάποια στιγμή ηχογραφεί το demo του "Julia" παίζοντάς το στην κιθάρα. Ακούγεται ξένοιαστος και γελαστός- αλλά η φωνή του ξαφνικά σπάζει. Μόλις αναφέρει το όνομά της... Κι ας έχουν περάσει χρόνια...

John Lennon-"Julia" (demo) from Paraskevi Koutouba on Vimeo.
Στη Νέα Υόρκη πια: ο Lennon παλεύει να εξασφαλίσει τη μόνιμη άδεια παραμονής, την πολυπόθητη "πράσινη κάρτα"... Ωστόσο, θεωρείται πάντα επικίνδυνος-ακόμα και για τη "χώρα της ελευθερίας"...
Τον Αύγουστο του 1972 θα ερμηνεύσει το "Mother" στη Madison Square της Νέας Υόρκης... Όπως έκανε πάντα σε στιγμές ασφυκτικής πίεσης και αγωνίας-όπως όταν το "All you need is love" θα μεταδιδόταν δορυφορικά, ζωντανά, σ'όλο τον κόσμο!-προσπαθεί να κατανικήσει την πίεση που νιώθει μασώντας μανιωδώς μια τσίχλα... Κλασική αντίδραση του Lennon-για όσους τον γνωρίζουν... Γιατί η ερμηνεία του "Mother" για κείνον δεν είναι μια απλή ερμηνεία τραγουδιού: είναι επίπονη εξομολογητική διαδικασία. Κραυγή πόνου. Οι στίχοι του γράφτηκαν με το αίμα της καρδιάς του: δεν τραγουδά, κραυγάζει. Όπως τότε που ήταν το πεντάχρονο αγοράκι-που έβλεπε τον πατερούλη να φεύγει από τη μια, και τη μανούλα από την άλλη. Κι αυτό στη μέση, ολομόναχο, να νιώθει πως κόβεται στα δυο.
"Μαμά, μη φεύγεις.... Πατερούλη, έλα σπίτι!..."

Ο John Lennon στη Νέα Υόρκη-Το τραγούδι "Mother" from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Η ζωή του John θα σημαδευτεί από φίλους, ερωμένες, αγαπημένα ανθρώπινα πρόσωπα που θα κάνουν τον κύκλο τους-και κάποτε θα φύγουν. Πάντα τη φοβόταν αυτή τη φυγή. Όλοι του οι στίχοι-και οι πιο ανάλαφροι-γι'αυτή τη φυγή μιλούσαν. Ο πιο αγαπημένος απ'όλους, όμως-κι αυτός που θα στοιχειώσει τη ζωή του πιο πολύ από κάθε άλλο-ήταν ο αγαπημένος του φίλος-ο Stu...

Γεννημένος την ίδια χρονιά με τον John, ο Stuart Ferguson Victor Sutcliffe ήταν ένα ήσυχο, όμορφο σαν άγγελος-αλλά πολύ ντροπαλό παιδί. Είχε σπάνια χαρίσματα και απίστευτα ταλέντα: η ιδιοσυγκρασία του είχε κάτι από τη μυστηριώδη, απόμακρη γοητεία του James Dean. Συγκρατημένος απέναντι στα κορίτσια, όχι όμως ακοινώνητος. Με ασίγαστο πάθος όμως για τη ζωγραφική. Δεν ήταν ένα απλό χόμπι γι'αυτόν, ήταν τρόπος ζωής. Κάθε πινελιά του έκρυβε συναίσθημα, επάνω στον καμβά άπλωνε την ίδια του την ψυχή. Στα 19 του θεωρούνταν ήδη ο πιο ταλαντούχος φοιτητής της σχολής Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ.
Ο Stuart όμως αγαπούσε και τη μουσική. Κυρίως, μέσα από τη φιλία του με τον John Lennon. Περνούσε ώρες ολόκληρες με το συγκρότημα του John, ήταν πάντα παρών στις συναυλίες και τις πρόβες, ενώ παράλληλα ζωγράφιζε. Αυτό άρχισε ν'ανησυχεί τους συμφοιτητές του στο κολλέγιο-μην τυχόν η μουσική μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του, κι εγκαταλείψει τη ζωγραφική... Όμως δεν υπήρχε φόβος για κάτι τέτοιο.

Όσο περνούσε ο καιρός, η φιλία του Stu και του John δυνάμωνε. Ο σύνδεσμός τους ήταν σπάνιος, πολλοί θα τον ζήλευαν. Ο Stu εμψύχωνε τον John στο να αναπτύξει τη δημιουργική του πλευρά, ενώ ο John από την άλλη ηρεμούσε και δυνάμωνε το χαρακτήρα του Stu-και τον βοηθούσε να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους και να μην κλείνεται στον εαυτό του. Σύντομα είχαν γίνει αχώριστοι...

Τότε ακριβώς, ο Stu εκθέτει για πρώτη φορά τα έργα του. Η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη, που γρήγορα πουλά τον πρώτο του πίνακα σε απίστευτη τιμή... Ο John τον πείθει ν'αγοράσει ένα μπάσο και να μπει και κείνος στο συγκρότημα: "Johnny and the Moondogs"... Κι ας μην έχει ιδέα από κιθάρα... Η επιμονή του φίλου του είναι τέτοια, που ο Stu αφήνει για λίγο τη ζωγραφική...
Δυσκολευόταν πολύ, ήταν φανερό-όμως οι φίλοι του-και κυρίως ο John-κάλυπταν τα κενά κλείνοντας τον ενισχυτή του, ή βάζοντάς τον να παίζει "πλάτη" στο κοινό... Κι όμως, η παρουσία του στο συγκρότημα δεν ήταν απλώς η συμμετοχή. "Ήταν ο καλλιτεχνικός μας διευθυντής" θα θυμηθεί πολύ αργότερα ο George Harrison.

Και τότε έρχεται η πρόσκληση για το Αμβούργο...  Νιώθουν πως είναι επιτακτική ανάγκη το συγκρότημα ν'αλλάξει όνομα: χρειάζεται κάτι νέο και διαφορετικό. Εμπνέονται από το συγκρότημα του Buddy Holly, "The Crickets" (="Οι Γρύλλοι"): υιοθετούν λοιπόν αρχικά την ονομασία "Silver Beetles" (="Ασημένια Σκαθάρια"), ενώ ο Stu προτείνει-και τελικά το αποδέχονται: "The Beetles" (="Τα Σκαθάρια")...
Αργότερα, ο John θα αντικαταστήσει το δεύτερο "e" με "a"-δίνοντας στο όνομα του γκρουπ την τελική του μορφή. "Είμαστε ένα beat γκρουπ" θα δηλώσει...
Και τότε έρχεται ο μεγάλος έρωτας στη ζωή του Stu... Είναι η Γερμανίδα φωτογράφος, Astrid Kircherr-που θα ακολουθήσει πιστά το γκρουπ στα πρώτα του βήματα. Και θα δέσει για πάντα τη ζωή της με τη ζωή του Stu...

Η  Astrid θα είναι η πρώτη επαγγελματίας φωτογράφος που θα απαθανατίσει με το φακό της εικόνες από την πρώτη περίοδο ζωής των Beatles... Θα είναι επίσης εκείνη που θα λανσάρει τα χαρακτηριστικά σακάκια χωρίς γιακά-αλλά και το θρυλικό χτένισμα-το "moptop"-που θα χαρακτήριζε πλέον όχι μόνο τα Σκαθάρια, αλλά θα σημάδευε μια ολόκληρη εποχή...
Στην πραγματικότητα, η Astrid έπεισε αρχικά το Stu ν'αρχίσει να χτενίζει τα μαλλιά του προς τα κάτω-αντίθετα με το "κούρεμα Elvis", που είχε η πλειοψηφία της νεολαίας τότε!-για να καλύπτει τα κάπως μεγάλα του αυτιά-το μοναδικό ελάττωμα που είχε το αγγελικό κεφάλι του Stu! Στην αρχή οι φίλοι του γέλασαν-και πρώτος ο John-όμως γρήγορα υιοθέτησαν και κείνοι το ίδιο κούρεμα... Και θα το συνέχιζαν για αρκετά χρόνια ακόμα...

Ο ίδιος εφιάλτης, όμως, ήταν εκεί και περίμενε τον John... Ανυποψίαστοι, ξένοιαστοι, χαρούμενοι-και τύφλα στο μεθύσι-οι δυο φίλοι κάθονταν ένα βράδυ σ'ένα φτηνό μπαρ. Η τραγουδίστρια, της κακιάς ώρας: οι δυο τους την κοροϊδεύουν, τη μιμούνται, όλο το μαγαζί τους προσέχει. Η...αοιδός όμως έχει και συνοδεία... Σε λίγο ο John κι ο Stu βρίσκονται πεσμένοι στο πεζοδρόμιο, ενώ κάποιοι τους χτυπάνε αλύπητα. Ο John προσπαθεί να γλυτώσει το Stu, όμως κάποιος του σπάζει τον καρπό. Και τότε βλέπει έναν από τη συμμορία να κλωτσάει το Stu-ενώ είχε σωριαστεί αιμόφυρτος-στο κεφάλι...
Το επεισόδιο θα λήξει-χωρίς όμως κανείς να υποψιάζεται τη συνέχεια.
Κάπου εδώ, ωστόσο, θα έληγε η σύντομη σχέση του Stu με τη μουσική... Είχε βρει τον έρωτα στο πρόσωπο της Astrid, τώρα θα ξανάσμιγε και με τον άλλο, μεγάλο του έρωτα: τη ζωγραφική. Τώρα άρχιζε η πιο δημιουργική του φάση. Όμως, αυτό θα σήμαινε ότι έπρεπε να εγκαταλείψει τους Beatles... Θα παραδώσει το μπάσο του στα χέρια του Paul McCartney. O John θα θυμώσει, θα πληγωθεί-η φυγή του Stu ήταν κάτι σαν προδοσία-αργότερα όμως θα τον καταλάβει... Οι φίλοι του θα επιστρέψουν στην Αγγλία, αλλά ο Stu θα παραμείνει στο Αμβούργο. Και θα επιδοθεί πια εξ ολοκλήρου στη ζωγραφική...
Όμως, εκείνο το μοιραίο χτύπημα του είχε προξενήσει ζημιά σοβαρότερη απ'όσο είχαν όλοι υποψιαστεί. Ξαφνικά και ανεξήγητα, άρχισαν οι πρώτοι πονοκέφαλοι-και οι λιποθυμίες. Ο πόνος άρχισε να γίνεται αβάσταχτος: ο Stu απομονώθηκε στη σοφίτα της Astrid και ζωγράφιζε εκεί. Συχνά κατέρρεε στο μάθημα της ζωγραφικής, ή έπεφτε από τις σκάλες... Ώσπου ένα πρωί, τον Απρίλη του '62-σε μια τρομερή κρίση πονοκεφάλου-κι ενώ η Astrid θα τον μεταφέρει σε κώμα στο νοσοκομείο, ο Stu θα ξεψυχήσει μέσα στο ασθενοφόρο. Μέσα στην αγκαλιά της...
Το νέο θα βρει το John ξαφνικά, με την επιστροφή των Beatles στο Αμβούργο. Το χτύπημα είναι αναπάντεχο. Όπως γινόταν πάντα όταν αντιμετώπιζε την απώλεια, νιώθει και τώρα υπεύθυνος. Ξαναζεί το περιστατικό στο μπαρ... Περνάει-σαν σε προσκύνημα-από τη σοφίτα της Astrid, και της ζητά να τον φωτογραφίσει στο ίδιο σημείο που η Astrid είχε κάποτε φωτογραφίσει τον Stu. Μπροστά στους πίνακές του...

"Όταν βλέπεις το πρόσωπο του John, είναι τόσο μελαγχολικό" έλεγε αργότερα η Astrid γι'αυτές τις φωτογραφίες-και πάντα θα μιλούσε γι'αυτές μ'ένα κόμπο στο λαιμό. "Μοιάζει τόσο χαμένος όπως κάθεται εκεί, ενώ εκείνο το 18χρονο αγόρι που στέκεται πίσω του (ο George Harrison) φαίνεται τόσο δυνατός... Πάντα έχω την αίσθηση ότι ο George μοιάζει να του λέει "μη φοβάσαι John, θα'μαι εγώ εδώ για σένα..."".
Ένα από τα πρώτα αυτοβιογραφικά τραγούδια που θα γράψει αργότερα ο John, θα είναι και το "In my life": τραγούδι-υποτίθεται-για την τωρινή του αγάπη, ωστόσο γεμάτο με συγκινητικές αναφορές σε πρόσωπα και τόπους του παρελθόντος-και φίλους, που "άλλοι ζουν κι άλλοι έχουν πεθάνει"-με πρώτο βέβαια τον αγαπημένο του Stu...


The Beatles-In My Life from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

"Skywriting By Word Of Mouth"
Πολύ καιρό αργότερα-το 1978, στη Νέα Υόρκη πια-κι αφού είχαν ήδη συμβεί πάρα πολλά-ο John αποφασίζει να γράψει το τρίτο του βιβλίο. Σε αντίθεση όμως με τις άλλες φορές, αυτή τη φορά θα το κάνει συνειδητά-με σκοπό να φτιάξει ένα ολοκληρωμένο βιβλίο και να το εκδώσει. Η πιο σημαντική διαφορά όμως δεν είναι αυτή: είναι ότι τώρα πια έχει ωριμάσει, έχει σταματήσει το ανελέητο κυνηγητό της δόξας-οι Beatles έχουν προ πολλού διαλυθεί-και γνωρίζει για πρώτη φορά τη γλύκα της οικογενειακής γαλήνης.

Ενώ η Yoko είναι έγκυος στο γιο τους, τον Sean, ο John αρχίζει να γράφει και να σκιτσάρει στο παλιό του, γνώριμο στιλ-που όμως τώρα είναι πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο αυτοβιογραφικό. Περιγράφει τον έρωτά του για τη Yoko, τη διάλυση των Beatles, τις διώξεις από τις αρχές των ΗΠΑ και την προσωπική του απομόνωση από τη δημόσια ζωή. Εδώ θα θυμηθεί, θα γελάσει, θα μελαγχολήσει-θα ξεχωρίσει τον αγαπημένο του Ringo-"It's Only Ringo" (="Mόνο Ο Ρίνγκο", έτσι τον αποκαλεί-ίσως από τον τίτλο ενός παλιού του τραγουδιού: "It's Only Love"! Άλλωστε, αυτός ήταν πραγματικά ο μόνος πλούτος του κακόμοιρου του Ρίνγκο: μια μεγάλη καρδιά, γεμάτη αγάπη για όλους...). Εδώ θα θυμηθεί ξανά και τον αλησμόνητο Stu...

Ο ίδιος-υποτίθεται-με το φανταστικό όνομα "Sean O'Haire" ρωτά τον δόκτορα Fischy-έναν...πολύξερο λαγό(!) να του λύσει το μυστήριο της ζωής... "Τί συνέβη στον Stuart Cliff?" (σκόπιμα, αλλάζει το επίθετο του Stu-αλλά η αναφορά είναι σαφέστατη...)
Η απάντηση του "δόκτορα", όταν τη διαβάζει κανείς, είναι -το λιγότερο- συνταρακτική:
"Αυτό που συνέβη, ήταν μια πλήρης συναλλαγή ενέργειας εκεί όπου δεν ήταν απαραίτητη μέσω της έκφρασης του εαυτού σου, ή των συσχετιζόμενων ενεργειών γύρω και σε σχέση με σένα. Δε μπορούμε να το αποκαλέσουμε συμβάν. Θα πούμε ότι ήταν μια αφύπνιση, γιατί μ'αυτό τον τρόπο εξυπηρέτησε μια έκφραση από το παρελθόν στο παρόν και στο μέλλον, όπου θα υπάρξει περισσότερη απ'αυτήν την ημιτελή δόνηση, που θα εκφραστεί πάνω σε σένα με τρόπο πιο κατανοητό".
Στη συνείδηση του John, ο Stu είχε ουσιαστικά δολοφονηθεί, εκείνο το μοιραίο βράδι στο Αμβούργο. Πάντα ένιωθε υπεύθυνος γι'αυτό, κι ας μην έφταιγε. Ήξερε, υποψιαζόταν ίσως ότι τον περίμενε η ίδια τύχη; Ένιωθε την απειλή; Οι δικοί του άνθρωποι, σήμερα, λένε πως ναι. Πάντως, ο ίδιος είχε σκοπό να συνεχίσει μέχρι τέλους.

"An Alphabet by John Lennon"
Δροσερό, παιχνιδιάρικο και χαριτωμένο. Αλλά και με μια πινελιά αμφίβολης μελαγχολίας. Όπως όλα του τα ποιήματα. Σε μια σελίδα του "Skywriting By Word Of Mouth" βρίσκεται και το "Αλφάβητο" του John Lennon...

Πριν λίγο καιρό, μια ομάδα φοιτητών σε αμερικανικό πανεπιστήμιο έφτιαξε ένα ερασιτεχνικό βίντεο μ'αυτό το θέμα: "An Alphabet by John Lennon"...

An Alphabet by John Lennon from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

"I Met The Walrus"
Η φωνή-και προπαντός, το σπινθηροβόλο πνεύμα του John Lennon-από μαγνητοφωνημένη συνέντευξη που έδωσε στον 14χρονο (!)-τότε-Jerry Levitan, 40 περίπου χρόνια πριν...
Σήμερα, ο νεαρός ταλαντούχος animator Josh Raskin πρόσθεσε το ταλέντο και τη φαντασία του. Αποτέλεσμα: η καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων που έχετε δει ποτέ. Με μια λέξη: διαχρονική.....

I Met The Walrus from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Κλείνω το αφιέρωμα στον John μ'ένα ακόμα τραγούδι.
Αυτό το τραγούδι το αγαπάω ιδιαίτερα. Για πολλούς λόγους: πρώτα πρώτα, γιατί είναι του John. Ύστερα, γιατί είναι μια από εκείνες τις τελευταίες του δημιουργίες της υπέροχης ωριμότητας, που διέσωσε ο ίδιος στο προσωπικό του μαγνητόφωνο-λες και το'ξερε ότι δε θα προλάβαινε να τις ενορχηστρώσει. Για το συμβολισμό του: να πετάς σαν πουλί, να η απόλυτη ελευθερία. Για το ότι στάθηκε αφορμή να ξανασμίξουν-έστω και προσωρινά-τα υπόλοιπα Σκαθάρια (το 1996 πια) για να ενώσουν τις φωνές και τις μουσικές τους με του John. Και για το αριστουργηματικό "βίντεο-κολάζ", που κατάφερε να "δέσει" σκηνές από την κοινή πορεία των Σκαθαριών με συμβολικές εικόνες-απεικονίσεις των πιο αγαπημένων τους τραγουδιών...
"Free As A Bird"...

The Beatles-Free As A Bird from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Luz Casal-Piensa en mi

"Να με σκέφτεσαι..." τραγουδά η Luz Casal στην ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ "Ψηλά Τακούνια" ("Tacones Lejanos")...

Μνήμη της γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού

Μαύρο μου χελιδόνι (Τραγούδι: Χρόνης Αηδονίδης) from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Κώστας Καπνίσης-Αφιέρωμα

Κώστας Καπνίσης-Αφιέρωμα from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Άγαμοι Θύται: Επιστολή Βορειοηπειρώτη (Αφήγηση: Ιεροκλής Μιχαηλίδης)

Άγαμοι Θύται-Επιστολή Βορειοηπειρώτη from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Καταγγελία εργαζόμενης στη Marfin

Το έλαβα χθες και το δημοσιεύω όπως είναι: γυναίκα εργαζόμενη στο κατάστημα της Marfin αποκαλύπτει και καταγγέλλει. Ανώνυμα, φυσικά. Γιατί εδώ δεν ισχύουν τα ρητά περί "θάρρους γνώμης". Εδώ ισχύει ο νόμος της ζούγκλας. Η γυναίκα κινδυνεύει να απολυθεί-το λιγότερο. Κι ούτε βέβαια περιμένει να βρει το δίκιο της-το πολύ πολύ, εάν καταδεχτεί κανένας να διαβάσει την καταγγελία, να πει με στόμφο ''συκοφαντίες!" Πώς να τολμήσει μια απλή υπάλληλος να μιλήσει για εκλεκτά μέλη της κοινωνίας-που έρχονται με τα φουσκωτά πορτοφόλια τους σαν σύγχρονοι άγιοι Παντελεήμονες να περισώσουν χρεωκοπημένες αεροπορικές εταιρείες, να χτίσουν ιδρύματα και να κάνουν φιλανθρωπίες-επώνυμα, βεβαίως. Κι αν παραπάρει θάρρος η υπάλληλος, τη βλέπω να'ναι το επόμενο θύμα στην επόμενη φωτιά που θα λαμπαδιάσει τη Marfin. Γιατί δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά μας διοικούν πλέον κουκουλοφόροι: όχι αυτοί των Εξαρχείων. Αυτοί είναι αρνάκια. Οι άλλοι, οι πολύ χειρότεροι: αυτοί με τις γραβάτες και με τα ωραία χαμόγελα. Διαβάστε και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

"Νιώθω υποχρέωση απέναντι στους αδικοχαμένους συναδέρφους μου να πω αυτές τις αντικειμενικές αλήθειες. Στέλνω αυτό το μήνυμα σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και όλα τα ενημερωτικά sites. Όποιος έχει ακόμα συνείδηση, ας το δημοσιεύσει. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης.
● Η πυροσβεστική υπηρεσία δεν έχει δώσει έγγραφη άδεια για το συγκεκριμένο κτίριο, η συμφωνία ήταν κάτω από το τραπέζι, όπως άλλωστε γίνεται πρακτικά με όλες τις επιχειρήσεις και τις εταιρείες στην Ελλάδα.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δε διαθέτει πυρασφάλεια και πυροπροστασία, ούτε μελέτη ούτε εγκατάσταση, δηλαδή ψεκαστήρες οροφής, εξόδους διαφυγής, πυροσβεστικές φωλιές. Μόνο φορητούς πυροσβεστήρες, οι οποίοι φυσικά δε μπορούν να αντιμετωπίσουν μια εκτεταμένη πυρκαγιά σε ένα κτίριο φτιαγμένο με προ πολλού ξεπερασμένες προδιαγραφές ασφαλείας.

● Κανένα κατάστημα της τράπεζας δε διαθέτει προσωπικό εκπαιδευμένο στην αντιμετώπιση πυρκαγιών. Ούτε καν στη χρήση των λιγοστών πυροσβεστήρων. Η διοίκηση προφασίζεται πάντα το κόστος και δεν κάνει ούτε στοιχειώδεις κινήσεις για να προφυλάξει το προσωπικό.

● Ποτέ δεν έχει γίνει άσκηση εκκένωσης οποιουδήποτε κτιρίου από τους εργαζόμενους της τράπεζας ούτε έχει γίνει σεμινάριο από πυροσβέστες, ώστε να δοθούν οδηγίες για τέτοιες καταστάσεις. Οι μόνες ασκήσεις που έχουν γίνει στη Mafrin Bank είναι για σενάρια τρομοκρατικών ενεργειών και διαφυγή των μεγάλων κεφαλιών της τράπεζας από τα γραφεία τους.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δεν είχε ειδική πρόβλεψη για φωτιά, παρόλο που λόγω η κατασκευή του είναι πολύ ευαίσθητη κάτω από τέτοιες συνθήκες και παρόλο που ήταν γεμάτο με υλικά από πάνω μέχρι κάτω. Υλικά που παίρνουν φωτιά πολύ εύκολα, όπως χαρτί, πλαστικά, καλώδια, έπιπλα. Το κτίριο αυτό αντικειμενικά είναι ακατάλληλο για χρήση σαν τράπεζα λόγω της κατασκευής του.

● Καμία ομάδα προσωπικού ασφαλείας δεν έχει γνώση πρώτων βοηθειών και πυρόσβεσης, παρόλο που πρακτικά του ανατίθεται με προφορική εντολή κάθε φορά να προστατέψει το κατάστημα. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι καλούνται να γίνουν πυροσβέστες και σεκιούριτι ανάλογα με τις επιθυμίες του κάθε κ. Βγενόπουλου.

● Τα στελέχη της τράπεζας απαγόρεψαν κάθετα και κατηγορηματικά στους εργαζόμενους να φύγουν, παρόλο που οι ίδιοι το ζητούσαν επίμονα από νωρίς το πρωί, ενώ επέβαλλαν στους εργαζόμενους να κλειδώσουν τις πόρτες και επιβεβαίωναν συνέχεια τηλεφωνικά το κλείδωμα του κτιρίου. Όποιος φύγει να μην έρθει αύριο για δουλειά, ήταν η μόνιμη απειλή. Τους έκλεισαν ακόμα και την πρόσβαση στο διαδίκτυο για να μην επικοινωνούν με τον έξω κόσμο.

● Εδώ και μέρες επικρατεί πλήρης τρομοκρατία στην τράπεζα σχετικά με τις κινητοποιήσεις, με την προφορική προσφορά "ή δουλεύεις ή απολύεσαι".

● Οι δύο αστυνομικοί της ασφάλειας που δουλεύουν στο συγκεκριμένο κατάστημα για τις ληστείες δεν εμφανίστηκαν σήμερα, παρόλο που τα στελέχη είχαν υποσχεθεί προφορικά ότι θα τους φέρουν εκεί.

Επιτέλους κύριοι, κάντε την αυτοκριτική σας και σταματήστε να περιφέρεστε παριστάνοντας τους σοκαρισμένους. Είστε οι υπεύθυνοι για αυτό που έγινε σήμερα και σε κάποιο ευνομούμενο κράτος (σαν κι αυτά που κατά καιρούς χρησιμοποιείτε σαν παράδειγμα από τηλεοράσεως) θα ήσασταν ήδη κρατούμενοι για τις παραπάνω πράξεις. Με δόλο έχασαν τη ζωή τους οι συνάδερφοί μου σήμερα. Δόλο της τράπεζας και του κ. Βγενόπουλου προσωπικά, που έδωσε εντολή, όποιος δε δουλέψει να μην έρθει αύριο στο γραφείο."

"Απολογία ενός οικονομικού δολοφόνου" (Τρέιλερ από το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου)

Στέλιος Κούλογλου "Apology Of An Economic Hitman" from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Κάποτε ο "εθνικός στρατός" τύφλωνε βρέφη, τα φωτογράφιζε κι έλεγε "νά τί κάνουν οι αντάρτες"... Τώρα ο κατευθυνόμενος στρατός κουκουλοφόρων καίει αγέννητα παιδιά και λέει "νά τί θα πάθετε αν ξανακάνετε διαδηλώσεις"...

Η διάσωση της ελληνικής οικονομίας...

"Τα πλούτη τους, η φτώχεια μας"

Εξαιρετικό άρθρο του Γιάννη Κυριακάκη, εκπαιδευτικού, οικονομολόγου από τα Χανιά με στοιχεία για την αντίθεση των δυο κόσμων


ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΤΟΥΣ = Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΜΑΣ

«ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΦΑΪ ΑΠ’ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ κηρύττουν τη λιτότητα.

Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάν θυσίες.

Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα ‘ρθουν.»

Μπέρτολτ Μπρέχτ



“Επιτέλους”! Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια ! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση;

Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά;



Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα :

• Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το δικό μας – των εργαζομένων – εισόδημα δεν αυξήθηκε καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;

• 30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις € ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘ναι.

• Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις € το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007. Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις €. Το 2009 η ΔΕΗ πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δις ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκατ. €.

• Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις στα Βαλκάνια.

• Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις ( τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.)

• Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις.

• Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις € από ΦΠΑ.

• Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις € ετησίως.

• Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις € στο δημόσιο.

• Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δις €, η Πειραιώς 2 δις € κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις – καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.

• Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ. Ο Θοδ. και Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $. Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων και αξίας πάνω από 100 εκατ.$. Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα. Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ., του Κούστα 60 εκ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Δημ. Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ. Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 € τη μέρα !

• Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού ). Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV), o Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900), o M.Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ., ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι. Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. € !

• Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. € κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν’ αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ). Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. € και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.

• Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουϊτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000$ και είναι του Grand Resort στο Λαγονήσι Αττικής!

• Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις € και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις €. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά. Τζάμπα επενδυτές μιας και τα υπόλοιπα είναι δανεικά από τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.

• Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις €, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.



Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις € της «Ακρόπολης» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική …«δικαιοσύνη».

Ούτε στα 28 δις € που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.

Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι. Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα.



Από τη μια ο κόσμος μας: ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, συντάξεις των 400€ , μισθοί των 700 €, σύνταξη στα 67, δάνεια και κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4 €, ο 14ος μισθός που κόβεται , η κατάργηση των συμβάσεων, ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.

Κι απ’ την άλλη ο κόσμος τους: τραπεζίτες, επενδυτές, golden boys, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member. Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής , σαπίλας και παρακμής.



Τελικά λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας. Εμείς τα «γεννήσαμε» αλλά δε μας ανήκουν. Φταίμε όμως κι εμείς γιατί όπως λέει κι η παροιμία «αν δεν εγονάτιζε η καμήλα δεν τηνε φορτώνανε». Η επίθεση που δεχόμαστε από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ –ΕΕ και κεφαλαιοκράτες (διεθνείς και εθνικούς) δε θα σταματήσει ποτέ από μόνη της. Τώρα πρέπει να αναχαιτίσουμε την επίθεση, τώρα να διεκδικήσουμε αναδιανομή του πλούτου, έξοδο από τη ληστρική Ε.Ε. του κεφαλαίου. Για να επιστρέψει πάνω από την Ευρώπη το φάντασμα που κάποτε πλανιόταν, όπως έλεγε ο Μαρξ. Για ν’ αρχίσουν πάλι να τρέμουν οι ξεσαλωμένες, σήμερα, κυρίαρχες τάξεις.





Γιάννης Κυριακάκης

Οικονομολόγος, εκπαιδευτικός

Γιωργάκη, εγώ σ'έβγαλα πρωθυπουργό-και συ μου'βγαλες την ψυχή..

Μικρά μπλε στρουμφάκια, μη χαίρεστε-ίδια και χειρότερη γνώμη έχω για σας...

Όσο για σας, αριστεροδέξια παραγεμίσματα των ακριανών καρεκλών της βουλής,

το μόνο που κάνετε τόσα χρόνια είναι να τις ζεσταίνετε-και να γεμίζετε τα έδρανα τσίχλες...

Thanks a lot!

Πώς θα είναι η ζωή στην Ελλάδα του ΔΝΤ...

Επειδή είμαστε Έλληνες και το χιούμορ μας δεν το χάνουμε ποτέ, διαβάστε μερικές από τι ατάκες στο twitter για την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Πόσα χρόνια πίσω θα γυρίσει η Ελλάδα στην ΔΝΤ εποχή;




- Τα αφεντικά θα μας πηγαίνουν Κυριακάτικες εκδρομές για μπάνιο και θα τραγουδάνε “Είναι το στρώμα μου μονό”. Εμείς θα χορεύουμε συρτάκι.

- Θα ασχολούμαστε μόνο με το πόσο ανέβηκε το bread.

- Θα αναγκαστούμε να πουλήσουμε τις φάρμες μας στο Farmville!

- Ο νέος ελληνικός κινηματογράφος θα είναι τα σοφτ πορνό της Φόνσου και της Ανουσάκη.

- Θα ανοίξει η Levi’s εργοστάστιο στην Καλαμάτα.

- Θα σπάμε ξανά πιάτα στα μπουζούκια… Να και κάτι καλό…

- Θα ρουφάμε τον αφρό απ’ τον φραπέ.

- Τα bluejeans θα ξανα-αποκτήσουν φερμουάρ.

- Οι τηλεκάρτες είναι το νέο iPhone.

- Θα φορολογούνται οι ιδιοκτήτες φουσκωτών.. από τα Jumbo!

- Θα μας φέρνουν οι θείοι κοτόπουλα απ' το χωριό… Αααα ξέχασα, δεν έχουμε πια χωριά.

- Θα κόβουμε βασιλόπιτα στις αλλαγές δεκαετίας.

- Λόγω της τιμής της βενζίνης το ωτοστόπ θα ξαναγίνει της μόδας.

- Θα κολλάμε τη μισο-μασημένη τσίχλα πίσω από το αυτί για να τη συνεχίσουμε μετά.

- Το Καστελόριζο θα γίνει η νέα Μύκονος!

- Το νέο άλμπουμ της Βίσση θα κυκλοφορήσει επίσημα κατευθείαν από τους μαύρους.

- Τα τηλεφωνήματα θα τα δεχόμαστε στο περίπτερο.

- Η κόρη του Βγενόπουλου θα γίνει σοσιαλίστρια.

- Η τηλεόραση απο ψηφιακή θα ξαναγίνει ασπρόμαυρη.

- Η Τζούλια θα γυρίσει το Τσόντα, Φτώχεια και Φιλότιμο!



Λάβετε άλλη μια φορά δώρο και το νέο μας οικόσημο. Έτσι μεγάλο μεγάλο, να το χορτάσει το μάτι σας. Κοιτάξτε το καλά γιατί θα το ξαναδείτε σύντομα. Θα το κάνουμε μπλουζάκια, μενταγιόν, κονκάρδες, σουβέρ, κούπες, μπρελόκ, αφίσες τοίχου για να πετάμε βελάκια και πετσέτες θαλάσσης. Σύντομα θα κυκλοφορήσει και σε..."παπιέ ντε κολ"!

Άντε και καλές εκκενώσεις.................