ποτέ μου δε σε θρήνησα όσο τώρα, γλυκειά κατακαημένη πατρίδα...

Το νου σου...

Δε θέλω να πιστέψω πως όλο αυτό δεν είναι παρά το πείσμα του "μικρού" που κάνει του κεφαλιού του γιατί δε θέλησε ν' ακούσει τους "μεγαλύτερους". Θέλω να πιστεύω πως έχεις μια λύση για όλα αυτά - και πως έχεις πάντα σε πρώτο πλάνο τις αρχές σου, πως δε σε άλλαξαν. Θέλω να πιστεύω πως ξέρεις τί κάνεις, μικρέ. 

Δε σε υποτιμώ με το "μικρέ". Την ίδια ηλικία έχουμε. Ίσα ίσα που σε τοποθετώ στην από δω πλευρά κι όχι στην από κει. Αλλά έτσι βέβαια το μερίδιο ευθύνης σου μεγαλώνει. Θέλω να πιστεύω ότι τη θανατική μας καταδίκη, που σε έβαλαν με το ζόρι να υπογράψεις, θα κάνεις τα αδύνατα δυνατά να τους τη γυρίσεις μπούμερανκ. 

Το ξέρεις και το ξέρουμε ότι η πραγματικά μεγάλη δύναμη της ομάδας σου είναι η διαφορετικότητα και ο διάλογος - και η διαφωνία που γεννιέται απ' το διάλογο. Δημιουργική είναι κι αυτή. Το ξέρουν οι βασανιστές μας και γι' αυτό προσπαθούν να τη σπάσουν. Μην τους αφήσεις, θα είναι η αρχή της ήττας. Χρειάζεσαι όλη την ομάδα σου, είναι η φωνή της συνείδησής σου.

Θέλω να δω τώρα να κάνεις πράξη εκείνα που έλεγες. Να πληρώσουν πλέον και οι γνωστές-γνωστότατες πέντε-έξι οικογένειες καρχαριών που πλουτίζουν χρόνια τώρα από το αίμα της Ελλάδας. Όχι να τους χώσεις φυλακή. Απλά βάλτους να πληρώσουν όσα τους αναλογούν. 

Το νου σου όμως: μην τα παρατήσεις και μη ζητήσεις από μας να βουλώσουμε για άλλη μια φορά εμείς τις τρύπες του προϋπολογισμού. Το ξέρεις πως δε γίνεται. Έχουμε πονέσει, έχουμε ματώσει, έχουμε εξοργιστεί με τη συμμορία των προκατόχων σου. Δεν αντέχουμε άλλο. Πίστεψέ με, αυτόν το θυμό δε θες να τον αντιμετωπίσεις και συ.

Αν δω ότι προσπαθείς πραγματικά, θα σε στηρίξω με όλη μου την ψυχή. Αν δω όμως να βάζεις χέρι στη σύνταξη του πατέρα μου, να ξεζουμίζεις την ήδη ξεζουμισμένη περιουσιούλα(;) της μάνας μου, να τους στερείς τα φάρμακα και την περίθαλψη, αν σε καταφέρουν να ξεπουλήσεις τη γη μας, το νερό και τον αέρα που αναπνέουμε.. ε τότε, θα με βρεις απέναντι αγαπητέ Αλέξη.

Κι αν "όχι";

Αφιερωμένο σε σένα, φραγκοχλιδάτε μεγαλεπήβολε μεγαλοπαράγοντα της ελληνικής επαρχίας.
Λέω επαρχίας γιατί σε επαρχία και μάλιστα νησιωτική ζούμε και συ και γω. Εσύ με τα φράγκα σου και γω με το τίποτα. Και δω οι συνθήκες είναι όπως ξέρεις και ξέρω ιδιαίτερες.
Βλέπω εδώ και μέρες τον πανικό στα μάτια σου. Η πάντα τουρλωτή καμαρωτή κοιλιά σου τώρα τελευταία πάλλεται και λαχανιάζει σπασμωδικά με σένα να είσαι στα πρόθυρα εμφράγματος.
Δεν ξέρω πόσες από τις καταθέσεις σου φιλοξενούνται σε ελληνικές και πόσες σε ξένες τράπεζες. Αλλά όλο και κάτι θα' χεις και δω. Αφού όποτε πάω στην τράπεζα αρχές του μήνα, για να καταθέσω το 70% του μισθουλάκου σε λογαριασμούς και χαράτσια, σε βλέπω να στρογγυλοκάθεσαι κάθε φορά σα μαχαραγιάς στο γραφείο του διευθυντή. Άρα όλο και θα' χεις πάρε δώσε με την τράπεζα. Μπορεί πενταψήφιο, μπορεί και εξαψήφιο το νούμερο του αθροίσματος των πέντε-έξι διαφορετικών λογαριασμών σου.
(Εγώ προσωπικά δε θυμάμαι πια πώς είναι να' χεις λογαριασμό στην τράπεζα. Αν θες να σου πω για χρέη, ναι.)
Μα πώς και σε πήρε ξαφνικά ο πόνος για τους συνταξιούχους, που θα στηθούν στην ουρά να πάρουν το 60άρι της μέρας; Εσένα δε σ' έχω δει ποτέ σε ΑΤΜ. Στοιχηματίζω ότι δεν ξέρεις καν να το χρησιμοποιείς.
Πονάς για τον τουρισμό, λες. Μάλλον για τις κρατήσεις του πεντάστερου ξενοδοχείου σου. Κόπτεσαι για την εικόνα που θα δίνει προς τα έξω η χρεωκοπημένη Ελλάδα. Ναι, μα όποτε σε πλησίασαν άνθρωποι των γραμμάτων και του πολιτισμού, που δούλευαν ακριβώς για να βελτιώσουν αυτή την εικόνα, για να δείξουν ότι ο τόπος εκτός από θάλασσα και ήλιος είναι πολύ περισσότερα πράγματα, και σου ζήτησαν να συνδράμεις χρηματικά το έργο τους, τους αγνόησες επιδεικτικά. Όποτε σου ζήτησαν τα σχολεία του τόπου σου να τσοντάρεις λιγάκι στο άδειο τους ταμείο, τους κορόιδεψες με λίγα κυβικά πετρέλαιο λες κι ήταν φτωχοί συγγενείς. Τα κρατικά ιδρύματα υγείας τα έχεις γραμμένα στα αναπαραγωγικά σου όργανα. Εσύ αν - χτύπα ξύλο - χρειαστείς γιατρό δεν έχεις παρά να πεταχτείς ως το γιατρό σου στην Αθήνα, ο οποίος κατά τύχη είναι και διευθυντής καμιάς χλιδάτης ιδιωτικής κλινικής. Του σκας έτσι για πλάκα δυο πεντακοσάρικα και σε κάνει στο λεπτό περδίκι. Στα βλαστάρια σου έχεις εξασφαλίσει προδιαγεγραμμένο μέλλον: ανέμελη μαθητική ζωή, χωρίς φροντιστήρια, άγχος και πανελλήνιες, στο καπάκι σπουδές σε κανένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού, απ' ό, που θα τους αγοράσεις ένα ωραίο πτυχίο και καναδυό μεταπτυχιακά, και θα' ρθουν ύστερα να κορδώνονται με καμάρι μπροστά στους άφραγκους άπλυτους πτυχιούχους των ελληνικών πανεπιστημίων, που έχουν και το θράσος κιόλας να διεκδικούν ισάξιες θέσεις εργασίας.
Σε βλέπω χρόνια τώρα να τα' χεις καλά με όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Στα παράπονα και στις διαμαρτυρίες των "άπλυτων", γελάς ειρωνικά. Σιγά μη γίνεις τώρα ένα με την πλέμπα. Εσύ είσαι ανώτερος, ευρωπαϊστής, άνθρωπος της προόδου. Καλά μας κάνουν οι Γερμανοί, έλεγες πάντα σε κάθε ευκαιρία. Για την ακρίβεια, εννοούσες "καλά τους κάνουν οι Γερμανοί" γιατί σε σένα οι Γερμανοί δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Απλούστατα επειδή εσύ είχες την εξυπνάδα να συνεργαστείς. Αφού για να δείξεις το ζήλο σου έστειλες και το βλαστάρι σου να γραφτεί στη νεολαία του (τότε) κυβερνώντος κόμματος - και νάααα οι επιχορηγήσεις, και νάαα οι φοροαπαλλαγές. Άσε τα κορόιδα να πληρώσουν και να χορτάσουν με πατριωτισμούς και μπούρδες. Και δεν παρέλειπες κάθε σεζόν να φιλοξενείς, ινκόγκνιτο συνήθως και διακριτικά, υψηλόβαθμα στελέχη της κρατικής μηχανής, εξαργυρώνοντας με χλιδάτες περιποιήσεις τις πολύτιμες εξυπηρετήσεις που σου πρόσφεραν. Ήσουν ο άνθρωπός τους σ' αυτή την επαρχία των φραγκάτων.
Βλέπεις πως σε καταλαβαίνω απόλυτα. Καταλαβαίνω γιατί τους τελευταίους μήνες δε σε χωρά ο τόπος. Ό, που σταθείς κι ό, που βρεθείς βρίζεις και καταριέσαι τα κομμούνια που κατέλαβαν την εξουσία. Το μάτι σου έχει αγριέψει. Δεν έχεις πού να ξεσπάσεις και ξεσπάς στο προσωπικό που δουλεύει στις επιχειρήσεις σου, στα ξενοδοχεία και τα μαγαζιά σου, τους απαγορεύεις τα πολλά πολλά, τις πολιτικές συζητήσεις, ψάχνεις μανιωδώς στο facebook να ψαρέψεις ύποπτα σχόλια. Ό, που σε παίρνει γίνεσαι δικτάτορας και καθοδηγητής, παρεμβαίνεις στις κάθε λογής υπηρεσίες - τοπικός παράγοντας δεν είσαι; - και ζητάς να εφαρμόσεις συστήματα παρακολούθησης του προσωπικού για να εντοπίσεις τους αντιρρησίες, τους απείθαρχους και τους επαναστάτες "του γλυκού νερού", όπως τους λες. Και δεν παραλείπεις βέβαια να γεμίσεις καθημερινά ό, τι μέσο κοινωνικής δικτύωσης έχεις μάθει να χειρίζεσαι με βαρυσήμαντα δικά σου σχόλια. Καθ' όσον η πλέμπα είναι χοντροκέφαλη και θέλει καθοδήγηση από φωτισμένα μυαλά σαν και σένα. Τί θα γίνει αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και βγει κάνα "όχι" την Κυριακή; Τέτοιο εφιαλτικό σενάριο ούτε να το σκέφτεσαι. Εσύ παλεύεις με νύχια και με δόντια για την πολυπόθητη ανατροπή των άπλυτων. Αρκετά κυβερνήσανε, καιρός να επαναφέρεις στην εξουσία τα παλιοφιλαράκια σου με τους Γερμανούς νονούς τους. Κι όλοι μαζί όπως παλιά να ξαναρχίσετε να ξεκοκκαλίζετε τα τελευταία απομεινάρια του σφαχτού. Έχει ακόμα πράμα για πούλημα.
Καλό κουράγιο πολυχρονεμένε μου - και πίνε και κάνα υπογλώσσιο. Μη σε χάσουμε στα ξαφνικά.

Ο πραγματικός εχθρός

Μπορεί να συνηθίζουμε να καίμε τον "Εβραίο" το Πάσχα, μπορεί να ψάλλουμε στους επιτάφιους της Μεγάλης Παρασκευής "Εβραίων παρανόμων" με περισσό πάθος - εμείς δεν είμαστε σαν εκείνους τους αχάριστους που σταύρωσαν το Θεάνθρωπο Χριστό - όμως, πόσο τους μοιάζουμε ώρες ώρες... Πόσο εύκολα ο ενθουσιασμός μας φουντώνει στο λεπτό, αγκαλιαζόμαστε και βγαίνουμε τσούρμο στους δρόμους να δείξουμε τη συμπαράστασή μας - και πόσο γρήγορα οι επιτήδειοι λαοπλάνοι μας αλλάζουν τα μυαλά... Τί απείθαρχοι - αλλά και τί πειθαρχημένοι που είμαστε στα αλάθευτα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (όχι, δεν έκανα λάθος, μια χαρά πάει το "ξου" στη θέση του "μου"...) Μόλις μας άλλαξαν σκοπό, προσαρμόσαμε και μεις τα βήματά μας στον καινούργιο χορό...

Ούτε πολιτικές αναλύσεις επιδίωξα ποτέ, ούτε ξέρω τί μου γίνεται από διεθνή διπλωματία ή οικονομία. Απλώς βλέπω τις γύρω μου αντιδράσεις, ακούω και διαβάζω όσα μπορώ να κλέψω - ή όσα μου σερβίρουν. Και βλέπω μια απότομη αλλαγή. Μια ομαδική επίθεση στη φρέσκια κυβέρνηση που μόλις έκλεισε μήνα στην εξουσία. Κι επειδή κάπου βαθιά ένα ενοχλητικό καβουράκι τσιμπάει και θέλει απαντήσεις, ψάχνω μήπως βρω εξήγηση.

Έχουν ακουστεί διάφορες εξαγγελίες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω τις πιο βασικές - κατά τη γνώμη μου: κυνήγι φοροδιαφυγής, κανάλια και άδειες.. Μήπως - μήπως, λέω - κάποιοι καναλαρχοεκδοτομεγαλοεργολάβοι θίγονται άμεσα; Μήπως βλέπουν την τσιμπίδα - για πρώτη φορά μετά από... πόσα χρόνια άραγε; - να γυρίζει κατά πάνω τους; Και ποιό είναι το προχειρότερο όπλο που έχουν στα χέρια τους; Μα η δύναμη του τύπου, φυσικά. Του έντυπου, ραδιοτηλεοπτικού και ηλεκτρονικού τύπου. Ως και στρατιές "ανώνυμων" bloggers διαθέτουν (πόσους άνεργους έφτιαξε η τελευταία πενταετία "ανάπτυξης";;) που τουιτάρουν και σχολιάζουν ακατάπαυστα εναντίον, μέχρι βαθμού χυδαιότητας, με αντάλλαγμα μερικά κατοστάρικα το μήνα... Για να μη μιλήσω για τις δεκάδες θλιβερά επώνυμα "παπαγαλάκια" του ραδιοτηλεοπτικού και όχι μόνο τοπίου.

Λέμε όλοι ότι η νέα κυβέρνηση κρέμεται από τις λέξεις, και παίζει με τις λέξεις - μα όπως συμβαίνει σε κάθε επιστημονικό ή ερευνητικό πεδίο, όπως επιτάσσει η απλή ανθρώπινη λογική, υπάρχει πάντα ένα συγκεκριμένο λεξιλόγιο, μια σταθερή ορολογία για να ξέρουμε κάθε φορά για τί πράγμα μιλάμε. Όπως δουλεύει ένας μαθηματικός με συγκεκριμένα σύμβολα, άλλο τόσο και ένας πολιτικός οφείλει να χρησιμοποιεί συγκεκριμένες λέξεις. Και ίσως περισσότερο από το μαθηματικό - μια και "ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες", έτσι δε λένε; - και ο διάβολος, εδώ που τα λέμε, πιο μεγάλο ενδιαφέρον βρίσκει στην πολιτική παρά στα μαθηματικά. Όταν λοιπόν λέμε για "θεσμούς" κι όχι για "τρόικα", δε σημαίνει ότι επειδή έτσι μας βόλευε βαφτίσαμε την "τρόικα" "θεσμούς". Γιατί απλά πρόκειται για δυο διαφορετικές έννοιες. Είναι πρώτα πρώτα θέμα εθνικής αξιοπρέπειας. "Θεσμοί" είναι απλά οι ομότιμοι και ίσοι με μας Ευρωπαίοι, είναι οι τράπεζες και τα ταμεία - που, ανεξαρτήτως χρέους, οφείλουν να μας αντιμετωπίζουν ως ίσους. "Θεσμός" είμαστε και μεις για αυτούς. Αυτόματα ο ίδιος ο όρος μας επαναφέρει στο ύψος μας. "Τρόικα" είναι οι υπάλληλοί τους. Όοοοολοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι που χρόνια τώρα έρχονταν κάθε τόσο με τα βαλιτσάκια τους, κατσικώνονταν στα υπουργεία και τις υπηρεσίες, έτρωγαν τον άμπακο (γνωρίζουμε άραγε ότι τα μηνιαία τους εισοδήματα ανέβαιναν σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα, και τους πλήρωνε το ελληνικό δημόσιο;;) κι από πάνω ξύνιζαν τα μούτρα τους που δεν πεθάναμε ακόμα από την πείνα οι αναιδέστατοι. Όλος αυτός ο συρφετός των εντολοδόχων ήταν η τρόικα. Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, με δυο λόγια, δεν καταδέχονταν να μας αντιμετωπίσουν ως ίσους κι έστελναν τους υπαλλήλους τους. Αυτό για πρώτη φορά σταμάτησε. Δε μιλάμε πια με τον "κλητήρα", αλλά απευθείας με το "διευθυντή".  Οι Ευρωπαίοι "φίλοι" μας, όσο κι αν δε μας αρέσει, μας θεωρούσαν πάντα κατώτερους. Δε μας αντιμετώπισαν ποτέ ως ίσος προς ίσο. Φυσικό αν σκεφτούμε ότι ούτε μεταξύ τους υπάρχει ισότητα: η Ευρώπη ήταν και είναι γερμανοκρατούμενη. Γατζώνεται σε παλιά εθνικά κόμπλεξ, φοβάται το νεωτερισμό, φοβάται τη λαϊκή εντολή, φοβάται τον απείθαρχο Νότο. Θα μπορούσαμε ίσως να την υποτάξουμε και να την εξημερώσουμε - όμως της δώσαμε ένα ισχυρό όπλο: ξεπουληθήκαμε με αντίτιμο την ίδια μας την εθνική αξιοπρέπεια. Ποιός ξέρει πόσες και ποιές "ανειλημμένες υποχρεώσεις" είχαν απέναντι στους Ευρωπαίους ηγέτες κάποιοι δικοί μας "πρώην" (ονόματα φαντάζομαι δε χρειάζεται να πω!) και αναγκάζονταν να βγάζουν το σκασμό σε μια τέτοια απαξιωτική συμπεριφορά. Δηλαδή, πιο ωμά, επειδή είχαμε χεσμένη τη φωλιά μας και μεις σε πολλά θέματα (θυμίζω: αμαρτωλή Siemens, υποβρύχια, μίζες και άλλα εσπεριδοειδή) οι βόρειοι φίλοι μας μας κρατούσαν μόνιμα απ' το λαιμό.

Πολύ φοριέται επίσης και η λέξη "κωλοτούμπα". Αγαπημένη λέξη πλέον των παπαγαλακίων που μέχρι χθες θώπευαν σχεδόν ερωτικά το νέο υπουργό Οικονομικών. Που αφού εξάντλησαν μέχρι αηδίας ό, τι αφορούσε την εξωτερική του εμφάνιση - από τα μαλλιά, το γιακά, την κόκκινη ρίγα στο γιακά, την καρό εσάρπα, με πόσα "ν" γράφει το όνομά του, μέχρι το πού έχει το δεξί χέρι και πού το αριστερό όταν χαιρετά τον Ντάισελμπλουμ - ξαφνικά θυμήθηκαν να κάνουν και πολιτικό σχολιασμό. Ως διά μαγείας ξέχασαν ότι προηγήθηκαν ήδη δύο περιπετειώδη Eurogroup, αμέτρητα πέρα δώθε, διάλογοι και διαξιφισμοί που δεν κατέγραψαν οι κάμερες... Μα δε μας είχαν συνηθίσει σ' αυτά οι προηγούμενοι. Η διαδικασία γινόταν κοφτά και σύντομα όπως οι εκτελέσεις: ακούγαμε στην τηλεόραση "έρχεται η τρόικα", βλέπαμε για λίγο στις ειδήσεις τον Τόμσεν (τον θυμάστε;;) να περπατά αγέρωχος με το βαλιτσάκι βγαίνοντας από του Μαξίμου, μαζί με την αξιοπρεπή συνοδεία του, περνούσαν κάποιες μέρες με χτυποκάρδι "τώρα τί θα μας κόψουνε πάλι" και σε λίγο να και τα νέα μέτρα... Τα θυμάστε ή όχι; Οι τότε "αντιπρόσωποι" του ελληνικού λαού έμεναν κλειδαμπαρωμένοι στου Μαξίμου, πίσω από σιδερόφραχτες στρατιές ΜΑΤ, και δεν έκαναν τον κόπο να πατήσουν ούτε στη Βουλή... Τα θυμάστε τα "ναι σε όλα";  Κι όταν κάποιος τολμούσε να διαφοροποιηθεί, γιατί δεν άντεχε άλλο η συνείδησή του, η διαγραφή από το κόμμα της "εξουσίας" τον περίμενε στην πόρτα. Κι όταν ακολουθούσε η ψήφιση των μέτρων, οι διαδικασίες ήταν απλούστατες: δεκάδες κρυφές φαρμακερές "πράξεις νομοθετικού περιεχομένου", μέσα σε άσχετα ανώδυνα νομοσχέδια, ψηφίζονταν σε μια μισοάδεια Βουλή. Κι όλοι (οι Ευρωπαίοι "φίλοι") έμεναν ευχαριστημένοι... Ε, λοιπόν, να γιατί ξαφνιάστηκαν τώρα. Δεν είχαν συνηθίσει να ακούν αντιρρήσεις. Να γιατί τους κακοφάνηκε τώρα που ένας καινούργιος Έλληνας πολιτικός, που δεν είναι από το σινάφι τους, δεν ακολουθεί τους κώδικές τους - και προπάντων, ΔΕΝ τους χρωστά καμιά χάρη, ούτε υποχρέωση - τόλμησε ο αναιδής να διαφωνήσει. Κι αφού πέρασε το πρώτο ξάφνιασμα, αποφάσισαν να οχυρωθούν εναντίον του. Και πρόσθεσαν τη δική τους πινελιά - από τη δική τους οπτική, υπακούοντας στα δικά τους συμφέροντα - στην ομαδική "μιντιακή" επίθεση εναντίον της νέας ελληνικής κυβέρνησης και σ' αυτό τον αναιδέστατο οικονομολόγο που έστειλε να την εκπροσωπήσει στην Ευρώπη. Ένα μέτωπο λοιπόν από το εσωτερικό (μεγαλοεργολαβοεφοπλιστοκαναλάρχες) κι ένα από το εξωτερικό (Ευρώπη - δηλαδή Γερμανία). Αναρωτιέμαι ποιό είναι το χειρότερο.

Και ω, του (ελληνικού) θαύματος. Πόσο μα πόσο μοιάζουμε με τους "άνομους Εβραίους" που με τόσο πάθος αναθεματίζουμε κάθε Μεγάλη Παρασκευή. Τον άκρατο ενθουσιασμό - όταν ο Έλληνας υπουργός είπε πολύ απλά στον "υπάλληλο" Ντάισενμπλουμ "δε θέλω παρτίδες με σένα, θα μιλάω απευθείας με το αφεντικό σου από δω και μπρος" - διαδέχτηκε η οργή και οι κατάρες - και η προαιώνια εμφύλια φαγωμάρα. Εμείς που 40 χρόνια τώρα (μέχρι και ο Γιούνκερ μας το έτριψε στη μούρη) άλλο δεν τολμούσαμε να ψηφίσουμε, κουβαλώντας ακόμα μετεμφυλιακά σύνδρομα αριστεροφοβίας, ξαφνικά νιώσαμε τον "αριστερό" εαυτό μας να επαναστατεί, μόλις ακούσαμε ότι "επετεύχθη συμφωνία"... Κι αμέσως, σπεύσαμε να τη βαφτίσουμε κι αυτή "μνημόνιο" - ξεχνώντας από πόσα κύματα πέρασε και τί γαϊδουρινό γερμανικό πείσμα αντιμετώπισε η ελληνική πρόταση... Και δεν ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε ότι είναι ό, τι καλύτερο μπορούσαμε να πετύχουμε αυτή τη στιγμή. Ο διπλός εχθρός (από το εσωτερικό κι από το εξωτερικό) είναι πανίσχυρος και λέγεται "συμφέροντα". Ένιωσε να θίγεται και να κινδυνεύει. Θα κάνει λοιπόν τα πάντα για να μας ταπεινώσει: πόλεμο νεύρων, πόλεμο εντυπώσεων, συνδαύλισμα πολιτικών και ιδεολογικών αδυναμιών, απόπειρα "φθοράς εκ των έσω". Και το χειρότερο: οικονομικό πόλεμο. Δεν το κρύβω, φοβάμαι. Οι περισσότεροι δεν αντέχουμε στην πείνα, πολλοί δεν αντέχουμε σε (άλλη) πείνα, κάποιοι δεν αντέχουν να χάσουν τη βολή τους. Φοβάμαι μην υποκύψουμε. Όμως παίρνω λιγάκι θάρρος όταν βλέπω ότι κάποιοι συμφωνούμε - έστω και σιωπηρά. Μακάρι να αντέξουμε.

Μικρέ, το καλό που σου θέλω…

   Σε αποκαλώ έτσι γιατί σε θεωρώ «μικρό» ηλικιακά – όχι σε σύγκριση με μένα, της ίδιας φουρνιάς είμαστε πάνω κάτω – αλλά «μικρό» σε σύγκριση με ό, τι παλιό, σαθρό και παρηκμασμένο πλέον σχετίζεται με όλο αυτό που – μέχρι τώρα, τουλάχιστον – είχε να κάνει με την πολιτική ζωή αυτού του έρμου τόπου. Θέλω να ελπίζω ότι είσαι φρέσκος όχι μόνο στα χρόνια, αλλά και στα μυαλά, στα «θέλω», στο χαρακτήρα και στην ψυχή. Θέλω να πιστεύω ότι έρχεσαι να φέρεις τα πάνω κάτω. Θέλω να σε θεωρώ όπως την ξαφνική βροχή μετά από πολύχρονη ξηρασία, που έρχεται να ζωντανέψει το χώμα, να διώξει τον κουρνιαχτό και να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Να καθαρίσει ο αέρας, να ξαναφανούν χρώματα.

   Αλλά πρόσεξε. Θέλω να σε βλέπω να σηκώνεις ανάστημα. Να είσαι ο πρώτος μετά από πολλά χρόνια που θα σταθεί ξαφνικό εμπόδιο σε καρχαρίες και δεινόσαυρους. Σωστά είπε κάποιος ότι «ο χειρότερος εχθρός είναι από μέσα». Όλοι αυτοί εδώ μέσα είναι ο χειρότερος εχθρός σου κι όχι τόσο οι ξένοι εκεί έξω. Εδώ πρώτα έχεις να παλέψεις. Θέλω λοιπόν να σε βλέπω να τα βάζεις με καναλάρχες, με μεγαλοεκδότες, με εφοπλ(η)στές. Επίτρεψέ μου την ανορθογραφία, έχω προσωπικά υποφέρει απ’ αυτή την απίστευτη φάρα ως κόρη ναυτικού, έχει νόημα το «η» στη θέση του «ι». Φορολόγησέ τους, να νιώσουν για πρώτη φορά ίσως ότι κάτι οφείλουν κι αυτοί σ’ αυτή την έρμη πατρίδα που τους χάρισε πλούτη και καλά – αλλά προπάντων στις ψυχούλες των ναυτικών που πνίγηκαν και κινδύνεψαν μέσα στα καράβια τους. Θέλω να σε βλέπω να νοιάζεσαι για τη νεολαία, για μαθητές, φοιτητές και καθηγητές, να τους ξανασηκώνεις στο ύψος τους, να επαναφέρεις την τσαλαπατημένη τους αξιοπρέπεια. Θέλω να σε δω να επαναπροσλαμβάνεις απολυμένους, να επαναπατρίζεις ξενιτεμένους, να τιμωρείς μεγαλοκλέφτες και όχι κλεφτρόνια, να κυνηγάς εμπόρους θανάτου και όχι βαποράκια, να μην κάνεις χατήρια, να μην ακούς κακούς συμβουλάτορες. Θέλω να σε δω να καταγγέλλεις δημόσια τους καταχραστές δημοσίου χρήματος, να ξεκοκκαλίζεις τις λίστες της ντροπής, να μη φοβηθείς να τα βάλεις με τα μεγάλα κεφάλια. Όχι διαγραφή του χρέους – αυτό σημαίνει αθώωση εκείνων που το δημιούργησαν κλέβοντας. Διερεύνηση και εξακρίβωση της κλοπής, έτσι θα μας δικαιώσεις όλους εμάς που όχι, γαμώ το, ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί τους. Δεν οφείλουμε, δε θέλουμε και δε μπορούμε εμείς να πληρώσουμε αυτά που έφαγαν άλλοι. Δε θέλω να σε δω να συνεργάζεσαι μαζί τους. Δε θέλω να με απογοητεύσεις, μικρέ. Δε θέλω να μας απογοητεύσεις. 

   Θέλω εκεί έξω να μας σέβονται. Δε θέλω πια να λένε «να ο ξεφτίλας πρωθυπουργός μιας ξεφτιλισμένης χώρας που έφαγε, γλέντησε και τώρα έχει το θράσος να ζητιανεύει». Θέλω να λένε «να ο εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας μικρής, φτωχής χώρας που είχε τα κότσια να σηκώσει κεφάλι και να τιμωρήσει τους κλέφτες». Όταν ξανάρθουν οι τουρίστες στο νησί μου, δε θέλω πια να δω υπεροπτικά βλέμματα και ν’ ακούω κακεντρεχή σχόλια για Ελλάδα, κρίση, χρέος, κλοπές και καταχρήσεις. Θέλω να λένε για θάρρος, συνέπεια, αγώνα, αξιοπρέπεια, πολιτισμό. Θέλω να μας κοιτάζουν με ζήλεια και θαυμασμό, όχι με ειρωνία και οίκτο. Θέλω να μπορείς να τα βάλεις με τους δυνατούς. Δε θέλω να σε δω να υποχωρείς και να τους κάνεις τα χατήρια. Το ξέρεις πως τα παίρνεις όλα αυτά επάνω σου τώρα, μικρέ. Το νου σου μη μας διαψεύσεις.

   Θέλω να έχω φωνή. Θέλω να μπορώ να αρθρώσω τη φωνή και την αντίρρησή μου. Είπες να μη διστάσουμε να βγούμε στους δρόμους αν νιώσουμε ότι αδικούμαστε. Να το ξέρεις ότι θα το κάνουμε αν χρειαστεί.

   Θέλω να την αγαπάς αυτή τη χώρα. Αγάπα την και κάνε όπως νομίζεις. Μόνο όχι άλλη διάψευση, δεν την αντέχει ο ταλαιπωρημένος οργανισμός μου.

   Αυτά και πρόσεχε, μικρέ, το καλό που σου θέλω. Κανόνισε την πορεία σου…

Παρασκευή Κουτούμπα

Σκιάθος