A.Παπαδιαμάντη, Έμποροι των Εθνών

A.Παπαδιαμάντη, Έμποροι των Εθνών

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Το Σκαθάρι Που Έγραφε Τις Σκέψεις Του Στον Ουρανό-Μέρος Β΄

Το "Σκεπτόμενο Σκαθάρι" John Lennon... from Paraskevi Koutouba on Vimeo.



Μερικές φορές κρύβει απίστευτη γοητεία η άλλη, λιγότερο γνωστή πλευρά ενός θρύλου. Ενός θρύλου σαν κι αυτόν που είναι, τώρα πια, ο John Lennon: η μουσική διάνοια. Ο θρασύς επαρχιώτης τέντυ μπόι, που είχε στα 25 του τον κόσμο στα πόδια του. Ο αδικοχαμένος ακτιβιστής-επαναστάτης-ονειροπόλος. Ο πιο ρομαντικός Δον Κιχώτης της Νέας Υόρκης του '70.
Αλλά και το αμετανόητο πειραχτήρι με το κοφτερό μυαλό, που έβρισκε απερίγραπτη ηδονή στο να επιτίθεται αλύπητα, να διαλύει με τις γνωστές δηλητηριώδεις του ατάκες ο,τιδήποτε έβρισκε φτηνό, ψεύτικο, δήθεν.

John Lennon and "Purple Hearts" from Paraskevi Koutouba on Vimeo.
Ο διορατικός σχολιαστής-γιατί όχι, και σύγχρονος φιλόσοφος. Πάντως σίγουρα ποιητής. Ήταν ήδη ποιητής από τη στιγμή που άρχισε να γράφει τραγούδια βγάζοντας από μέσα του αλήθειες που τον έκαιγαν. Και σκιτσογράφος: όλοι τον θυμούνταν να στριμώχνει στις τσέπες του - μαζί με προσχέδια τραγουδιών - μουτζουρωμένα χαρτάκια με απίθανες καρικατούρες. Αλλά και συγγραφέας: τα σκίτσα συνοδεύονταν συνήθως από διαλόγους, κειμενάκια και μικρές ιστορίες. Ανάκατα, αβίαστα, όπως του έρχονταν στο μυαλό. Και ήταν κάμποσα. Δημοσιογράφος ήταν εκείνος που τον έπεισε - εν έτει 1964 - να τα συγκεντρώσει όλα και να βγάλει ένα βιβλίο. Και δεν είχε άδικο που επέμενε.
 
John Lennon-In His Own Write from Paraskevi Koutouba on Vimeo.
Ένα μάτσο τσαλακωμένα χαρτιά με σκίτσα και προχειρογραμμένα ποιήματα και κειμενάκια. Απίστευτα έξυπνα. Αστεία, παιχνιδιάρικα, καυστικά - στην πρώτη ανάγνωση. Αλλά και με πολύ κρυμμένο πόνο από κάτω. Τα σπιρτόζικα καλαμπούρια του έκρυβαν αγωνία, απόγνωση - όπως και οι στίχοι του. Τα ειρωνικά του σχόλια, ο τρόπος που διέλυε αλύπητα κάθε τι ψεύτικο, τα παράδοξα λεκτικά του παιχνίδια (η επίδραση του σουρρεαλιστή Λιούις Κάρολ ήταν καθοριστική), ο τρόπος που έγδυνε την κοινωνική υποκρισία από τα ρούχα του καθωσπρεπισμού της, τα αδυσώπητα χαστούκια που της έριχνε έκρυβαν την ίδια αγωνία με κείνη του τρομαγμένου παιδιού, που το κλείδωσαν στο υπόγειο να περάσει τη νύχτα μόνο στο σκοτάδι.

John Lennon-Συνέντευξη στη σουηδική TV (1964) from Paraskevi Koutouba on Vimeo.
Λίγο μετά την έκδοση του πρώτου βιβλίου (1964) ο John Lennon καλείται στη θρυλική εκπομπή του BBC "Not Only But Also", που την παρουσιάζουν ο Dudley Moore και ο Peter Cook. Ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών ζωντανεύει αποσπάσματα από το βιβλίο του Lennon. Ξεκαρδιστικά σκετσάκια, απαγγελίες και τραγούδι: αλύπητη σάτιρα εναντίον της "δήθεν" ψευτοκουλτούρας... Συμμετέχει το κορυφαίο δίδυμο Moore-Cook, αρκετοί έξοχοι κωμικοί - και φυσικά, κι ο ίδιος ο John Lennon... Άλλωστε λίγο καιρό αργότερα θα ξαναβρεθεί στην ίδια εκπομπή, σ'ένα ολιγόλεπτο σκετσάκι με τον καλό του φίλο, ηθοποιό Peter Cook-που θα υποδυθεί έναν Αμερικανό δημοσιογράφο-και μαζί θα σχολιάσουν αλύπητα τη λονδρέζικη αριστοκρατία...

Not Only But Also: Ο...συγγραφέας John Lennon from Paraskevi Koutouba on Vimeo.
Τον Ιούνιο του 1965 εκδίδεται το δεύτερο βιβλίο του John Lennon. Καλεσμένος στην εκπομπή "Tonight" του BBC, με παρουσιαστή τον Cliff Michelmore, ο Lennon μιλά γι'αυτή τη δεύτερη, λιγότερο γνωστή ιδιότητά του: του συγγραφέα...
Εξαιρετικό το βίντεο από τα αρχεία του BBC: άλλη μια απόδειξη ότι το...παρατσούκλι "smart Beatle" (=διανοούμενο Σκαθάρι) ήταν κάτι παραπάνω από ταιριαστό για τον John... Με το δικό του, αφοπλιστικό τρόπο-απόλυτα ήρεμος, φαινομενικά, κι όμως με πνεύμα απίστευτο, με χιούμορ τσουχτερό, σχεδόν δηλητηριώδες!-δίνει τη δική του απάντηση σ'όλο το "star system" που τον εκμεταλλεύεται αδίστακτα αλλά ταυτόχρονα τον αμφισβητεί.....

John Lennon-"BBC Tonight" (1965) from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Τα έργα του John Lennon, τρία τον αριθμό-το πρωτόλειο "In His Own Write", που εξέδωσε στα 24 (!), το "A Spaniard In The Works" λίγους μήνες μετά, και προπάντων το κύκνειο άσμα του "Skywriting By Word Of Mouth", γραμμένο πια την εποχή της ωριμότητας, το 1978 - δε διαβάζονται με μια επιπόλαιη ματιά. Πρέπει κανείς να διαβάσει ξανά και ξανά και ανάμεσα από τις γραμμές - παρακολουθώντας παράλληλα και το νήμα της ζωής του ίδιου αλλά και των άλλων Σκαθαριών - τα σκαμπανεβάσματά τους, την κοινή τους πορεία, το χωρισμό τους, τα γεγονότα, το κλίμα που επικρατούσε, ακόμα και τη "μετά-Beatles" εποχή - για να κατανοήσει έστω ένα μικρό μέρος από την επίδραση που είχαν όλα αυτά σ' έναν τόσο ευαίσθητο "αισθητήρα", που συγκλονιζόταν από την παραμικρή κίνηση...

Αν το έργο κάθε δημιουργού πηγάζει από τα προσωπικά του βιώματα, τότε σίγουρα το εντονότερο βίωμα που στοίχειωνε πάντα τα τραγούδια του John Lennon ήταν η απώλεια. Γιατί η ζωή του είχε σημαδευτεί βαθιά από την απώλεια των πιο αγαπημένων του προσώπων. Η αρχή είχε ήδη γίνει από τα πολύ μικρά του χρόνια, με τον περιπετειώδη χωρισμό των γονιών του, τη φυγή του πατέρα-κι αμέσως μετά, και της μητέρας. Και το χειρότερο ήταν ότι ένιωθε ο ίδιος υπεύθυνος για όλα. Κι ας ήταν μόλις 5 ετών... Η παιδική ψυχή πληγώνεται ανεπανόρθωτα. Λίγο μετά, θα φύγει ο αγαπημένος του θείος Τζορτζ-ο μόνος ίσως που στάθηκε σαν πραγματικός πατέρας γι' αυτόν. Και η εποχή της χρυσής εφηβείας θα σημαδευτεί από την πιο τραγική απώλεια: το θάνατο της αγαπημένης του Julia. Της μητέρας του. Πάνω που θα άρχιζαν ξανά να σμίγουν σαν μάνα και γιος.
Αυτός ο χαμός θα τον ακολουθεί για μια ζωή: κι ας δείχνει ανέμελο πειραχτήρι. Τη μητέρα του θα την τραγουδήσει πολλές φορές από τότε: πότε με το πρώτο τραγούδι που του είχε μάθει εκείνη στο μπάντζο, το "That'll be the day" του Buddy Holly, και πότε με τα τραγούδια που έγραψε για κείνη: το τρυφερό "Julia", και το σπαρακτικό "Mother"...
Κάποια στιγμή ηχογραφεί το demo του "Julia" παίζοντάς το στην κιθάρα. Ακούγεται ξένοιαστος και γελαστός- αλλά η φωνή του ξαφνικά σπάζει. Μόλις αναφέρει το όνομά της... Κι ας έχουν περάσει χρόνια...

John Lennon-"Julia" (demo) from Paraskevi Koutouba on Vimeo.
Στη Νέα Υόρκη πια: ο Lennon παλεύει να εξασφαλίσει τη μόνιμη άδεια παραμονής, την πολυπόθητη "πράσινη κάρτα"... Ωστόσο, θεωρείται πάντα επικίνδυνος-ακόμα και για τη "χώρα της ελευθερίας"...
Τον Αύγουστο του 1972 θα ερμηνεύσει το "Mother" στη Madison Square της Νέας Υόρκης... Όπως έκανε πάντα σε στιγμές ασφυκτικής πίεσης και αγωνίας-όπως όταν το "All you need is love" θα μεταδιδόταν δορυφορικά, ζωντανά, σ'όλο τον κόσμο!-προσπαθεί να κατανικήσει την πίεση που νιώθει μασώντας μανιωδώς μια τσίχλα... Κλασική αντίδραση του Lennon-για όσους τον γνωρίζουν... Γιατί η ερμηνεία του "Mother" για κείνον δεν είναι μια απλή ερμηνεία τραγουδιού: είναι επίπονη εξομολογητική διαδικασία. Κραυγή πόνου. Οι στίχοι του γράφτηκαν με το αίμα της καρδιάς του: δεν τραγουδά, κραυγάζει. Όπως τότε που ήταν το πεντάχρονο αγοράκι-που έβλεπε τον πατερούλη να φεύγει από τη μια, και τη μανούλα από την άλλη. Κι αυτό στη μέση, ολομόναχο, να νιώθει πως κόβεται στα δυο.
"Μαμά, μη φεύγεις.... Πατερούλη, έλα σπίτι!..."

Ο John Lennon στη Νέα Υόρκη-Το τραγούδι "Mother" from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Η ζωή του John θα σημαδευτεί από φίλους, ερωμένες, αγαπημένα ανθρώπινα πρόσωπα που θα κάνουν τον κύκλο τους-και κάποτε θα φύγουν. Πάντα τη φοβόταν αυτή τη φυγή. Όλοι του οι στίχοι-και οι πιο ανάλαφροι-γι'αυτή τη φυγή μιλούσαν. Ο πιο αγαπημένος απ'όλους, όμως-κι αυτός που θα στοιχειώσει τη ζωή του πιο πολύ από κάθε άλλο-ήταν ο αγαπημένος του φίλος-ο Stu...

Γεννημένος την ίδια χρονιά με τον John, ο Stuart Ferguson Victor Sutcliffe ήταν ένα ήσυχο, όμορφο σαν άγγελος-αλλά πολύ ντροπαλό παιδί. Είχε σπάνια χαρίσματα και απίστευτα ταλέντα: η ιδιοσυγκρασία του είχε κάτι από τη μυστηριώδη, απόμακρη γοητεία του James Dean. Συγκρατημένος απέναντι στα κορίτσια, όχι όμως ακοινώνητος. Με ασίγαστο πάθος όμως για τη ζωγραφική. Δεν ήταν ένα απλό χόμπι γι'αυτόν, ήταν τρόπος ζωής. Κάθε πινελιά του έκρυβε συναίσθημα, επάνω στον καμβά άπλωνε την ίδια του την ψυχή. Στα 19 του θεωρούνταν ήδη ο πιο ταλαντούχος φοιτητής της σχολής Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ.
Ο Stuart όμως αγαπούσε και τη μουσική. Κυρίως, μέσα από τη φιλία του με τον John Lennon. Περνούσε ώρες ολόκληρες με το συγκρότημα του John, ήταν πάντα παρών στις συναυλίες και τις πρόβες, ενώ παράλληλα ζωγράφιζε. Αυτό άρχισε ν'ανησυχεί τους συμφοιτητές του στο κολλέγιο-μην τυχόν η μουσική μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του, κι εγκαταλείψει τη ζωγραφική... Όμως δεν υπήρχε φόβος για κάτι τέτοιο.

Όσο περνούσε ο καιρός, η φιλία του Stu και του John δυνάμωνε. Ο σύνδεσμός τους ήταν σπάνιος, πολλοί θα τον ζήλευαν. Ο Stu εμψύχωνε τον John στο να αναπτύξει τη δημιουργική του πλευρά, ενώ ο John από την άλλη ηρεμούσε και δυνάμωνε το χαρακτήρα του Stu-και τον βοηθούσε να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους και να μην κλείνεται στον εαυτό του. Σύντομα είχαν γίνει αχώριστοι...

Τότε ακριβώς, ο Stu εκθέτει για πρώτη φορά τα έργα του. Η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη, που γρήγορα πουλά τον πρώτο του πίνακα σε απίστευτη τιμή... Ο John τον πείθει ν'αγοράσει ένα μπάσο και να μπει και κείνος στο συγκρότημα: "Johnny and the Moondogs"... Κι ας μην έχει ιδέα από κιθάρα... Η επιμονή του φίλου του είναι τέτοια, που ο Stu αφήνει για λίγο τη ζωγραφική...
Δυσκολευόταν πολύ, ήταν φανερό-όμως οι φίλοι του-και κυρίως ο John-κάλυπταν τα κενά κλείνοντας τον ενισχυτή του, ή βάζοντάς τον να παίζει "πλάτη" στο κοινό... Κι όμως, η παρουσία του στο συγκρότημα δεν ήταν απλώς η συμμετοχή. "Ήταν ο καλλιτεχνικός μας διευθυντής" θα θυμηθεί πολύ αργότερα ο George Harrison.

Και τότε έρχεται η πρόσκληση για το Αμβούργο...  Νιώθουν πως είναι επιτακτική ανάγκη το συγκρότημα ν'αλλάξει όνομα: χρειάζεται κάτι νέο και διαφορετικό. Εμπνέονται από το συγκρότημα του Buddy Holly, "The Crickets" (="Οι Γρύλλοι"): υιοθετούν λοιπόν αρχικά την ονομασία "Silver Beetles" (="Ασημένια Σκαθάρια"), ενώ ο Stu προτείνει-και τελικά το αποδέχονται: "The Beetles" (="Τα Σκαθάρια")...
Αργότερα, ο John θα αντικαταστήσει το δεύτερο "e" με "a"-δίνοντας στο όνομα του γκρουπ την τελική του μορφή. "Είμαστε ένα beat γκρουπ" θα δηλώσει...
Και τότε έρχεται ο μεγάλος έρωτας στη ζωή του Stu... Είναι η Γερμανίδα φωτογράφος, Astrid Kircherr-που θα ακολουθήσει πιστά το γκρουπ στα πρώτα του βήματα. Και θα δέσει για πάντα τη ζωή της με τη ζωή του Stu...



Η  Astrid θα είναι η πρώτη επαγγελματίας φωτογράφος που θα απαθανατίσει με το φακό της εικόνες από την πρώτη περίοδο ζωής των Beatles... Θα είναι επίσης εκείνη που θα λανσάρει τα χαρακτηριστικά σακάκια χωρίς γιακά-αλλά και το θρυλικό χτένισμα-το "moptop"-που θα χαρακτήριζε πλέον όχι μόνο τα Σκαθάρια, αλλά θα σημάδευε μια ολόκληρη εποχή...
Στην πραγματικότητα, η Astrid έπεισε αρχικά το Stu ν'αρχίσει να χτενίζει τα μαλλιά του προς τα κάτω-αντίθετα με το "κούρεμα Elvis", που είχε η πλειοψηφία της νεολαίας τότε!-για να καλύπτει τα κάπως μεγάλα του αυτιά-το μοναδικό ελάττωμα που είχε το αγγελικό κεφάλι του Stu! Στην αρχή οι φίλοι του γέλασαν-και πρώτος ο John-όμως γρήγορα υιοθέτησαν και κείνοι το ίδιο κούρεμα... Και θα το συνέχιζαν για αρκετά χρόνια ακόμα...



Ο ίδιος εφιάλτης, όμως, ήταν εκεί και περίμενε τον John... Ανυποψίαστοι, ξένοιαστοι, χαρούμενοι-και τύφλα στο μεθύσι-οι δυο φίλοι κάθονταν ένα βράδυ σ'ένα φτηνό μπαρ. Η τραγουδίστρια, της κακιάς ώρας: οι δυο τους την κοροϊδεύουν, τη μιμούνται, όλο το μαγαζί τους προσέχει. Η...αοιδός όμως έχει και συνοδεία... Σε λίγο ο John κι ο Stu βρίσκονται πεσμένοι στο πεζοδρόμιο, ενώ κάποιοι τους χτυπάνε αλύπητα. Ο John προσπαθεί να γλυτώσει το Stu, όμως κάποιος του σπάζει τον καρπό. Και τότε βλέπει έναν από τη συμμορία να κλωτσάει το Stu-ενώ είχε σωριαστεί αιμόφυρτος-στο κεφάλι...
Το επεισόδιο θα λήξει-χωρίς όμως κανείς να υποψιάζεται τη συνέχεια.
Κάπου εδώ, ωστόσο, θα έληγε η σύντομη σχέση του Stu με τη μουσική... Είχε βρει τον έρωτα στο πρόσωπο της Astrid, τώρα θα ξανάσμιγε και με τον άλλο, μεγάλο του έρωτα: τη ζωγραφική. Τώρα άρχιζε η πιο δημιουργική του φάση. Όμως, αυτό θα σήμαινε ότι έπρεπε να εγκαταλείψει τους Beatles... Θα παραδώσει το μπάσο του στα χέρια του Paul McCartney. O John θα θυμώσει, θα πληγωθεί-η φυγή του Stu ήταν κάτι σαν προδοσία-αργότερα όμως θα τον καταλάβει... Οι φίλοι του θα επιστρέψουν στην Αγγλία, αλλά ο Stu θα παραμείνει στο Αμβούργο. Και θα επιδοθεί πια εξ ολοκλήρου στη ζωγραφική...
Όμως, εκείνο το μοιραίο χτύπημα του είχε προξενήσει ζημιά σοβαρότερη απ'όσο είχαν όλοι υποψιαστεί. Ξαφνικά και ανεξήγητα, άρχισαν οι πρώτοι πονοκέφαλοι-και οι λιποθυμίες. Ο πόνος άρχισε να γίνεται αβάσταχτος: ο Stu απομονώθηκε στη σοφίτα της Astrid και ζωγράφιζε εκεί. Συχνά κατέρρεε στο μάθημα της ζωγραφικής, ή έπεφτε από τις σκάλες... Ώσπου ένα πρωί, τον Απρίλη του '62-σε μια τρομερή κρίση πονοκεφάλου-κι ενώ η Astrid θα τον μεταφέρει σε κώμα στο νοσοκομείο, ο Stu θα ξεψυχήσει μέσα στο ασθενοφόρο. Μέσα στην αγκαλιά της...
Το νέο θα βρει το John ξαφνικά, με την επιστροφή των Beatles στο Αμβούργο. Το χτύπημα είναι αναπάντεχο. Όπως γινόταν πάντα όταν αντιμετώπιζε την απώλεια, νιώθει και τώρα υπεύθυνος. Ξαναζεί το περιστατικό στο μπαρ... Περνάει-σαν σε προσκύνημα-από τη σοφίτα της Astrid, και της ζητά να τον φωτογραφίσει στο ίδιο σημείο που η Astrid είχε κάποτε φωτογραφίσει τον Stu. Μπροστά στους πίνακές του...





"Όταν βλέπεις το πρόσωπο του John, είναι τόσο μελαγχολικό" έλεγε αργότερα η Astrid γι'αυτές τις φωτογραφίες-και πάντα θα μιλούσε γι'αυτές μ'ένα κόμπο στο λαιμό. "Μοιάζει τόσο χαμένος όπως κάθεται εκεί, ενώ εκείνο το 18χρονο αγόρι που στέκεται πίσω του (ο George Harrison) φαίνεται τόσο δυνατός... Πάντα έχω την αίσθηση ότι ο George μοιάζει να του λέει "μη φοβάσαι John, θα'μαι εγώ εδώ για σένα..."".
Ένα από τα πρώτα αυτοβιογραφικά τραγούδια που θα γράψει αργότερα ο John, θα είναι και το "In my life": τραγούδι-υποτίθεται-για την τωρινή του αγάπη, ωστόσο γεμάτο με συγκινητικές αναφορές σε πρόσωπα και τόπους του παρελθόντος-και φίλους, που "άλλοι ζουν κι άλλοι έχουν πεθάνει"-με πρώτο βέβαια τον αγαπημένο του Stu...


The Beatles-In My Life from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

"Skywriting By Word Of Mouth"
Πολύ καιρό αργότερα-το 1978, στη Νέα Υόρκη πια-κι αφού είχαν ήδη συμβεί πάρα πολλά-ο John αποφασίζει να γράψει το τρίτο του βιβλίο. Σε αντίθεση όμως με τις άλλες φορές, αυτή τη φορά θα το κάνει συνειδητά-με σκοπό να φτιάξει ένα ολοκληρωμένο βιβλίο και να το εκδώσει. Η πιο σημαντική διαφορά όμως δεν είναι αυτή: είναι ότι τώρα πια έχει ωριμάσει, έχει σταματήσει το ανελέητο κυνηγητό της δόξας-οι Beatles έχουν προ πολλού διαλυθεί-και γνωρίζει για πρώτη φορά τη γλύκα της οικογενειακής γαλήνης.

Ενώ η Yoko είναι έγκυος στο γιο τους, τον Sean, ο John αρχίζει να γράφει και να σκιτσάρει στο παλιό του, γνώριμο στιλ-που όμως τώρα είναι πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο αυτοβιογραφικό. Περιγράφει τον έρωτά του για τη Yoko, τη διάλυση των Beatles, τις διώξεις από τις αρχές των ΗΠΑ και την προσωπική του απομόνωση από τη δημόσια ζωή. Εδώ θα θυμηθεί, θα γελάσει, θα μελαγχολήσει-θα ξεχωρίσει τον αγαπημένο του Ringo-"It's Only Ringo" (="Mόνο Ο Ρίνγκο", έτσι τον αποκαλεί-ίσως από τον τίτλο ενός παλιού του τραγουδιού: "It's Only Love"! Άλλωστε, αυτός ήταν πραγματικά ο μόνος πλούτος του κακόμοιρου του Ρίνγκο: μια μεγάλη καρδιά, γεμάτη αγάπη για όλους...). Εδώ θα θυμηθεί ξανά και τον αλησμόνητο Stu...


Ο ίδιος-υποτίθεται-με το φανταστικό όνομα "Sean O'Haire" ρωτά τον δόκτορα Fischy-έναν...πολύξερο λαγό(!) να του λύσει το μυστήριο της ζωής... "Τί συνέβη στον Stuart Cliff?" (σκόπιμα, αλλάζει το επίθετο του Stu-αλλά η αναφορά είναι σαφέστατη...)
Η απάντηση του "δόκτορα", όταν τη διαβάζει κανείς, είναι -το λιγότερο- συνταρακτική:
"Αυτό που συνέβη, ήταν μια πλήρης συναλλαγή ενέργειας εκεί όπου δεν ήταν απαραίτητη μέσω της έκφρασης του εαυτού σου, ή των συσχετιζόμενων ενεργειών γύρω και σε σχέση με σένα. Δε μπορούμε να το αποκαλέσουμε συμβάν. Θα πούμε ότι ήταν μια αφύπνιση, γιατί μ'αυτό τον τρόπο εξυπηρέτησε μια έκφραση από το παρελθόν στο παρόν και στο μέλλον, όπου θα υπάρξει περισσότερη απ'αυτήν την ημιτελή δόνηση, που θα εκφραστεί πάνω σε σένα με τρόπο πιο κατανοητό".
Στη συνείδηση του John, ο Stu είχε ουσιαστικά δολοφονηθεί, εκείνο το μοιραίο βράδι στο Αμβούργο. Πάντα ένιωθε υπεύθυνος γι'αυτό, κι ας μην έφταιγε. Ήξερε, υποψιαζόταν ίσως ότι τον περίμενε η ίδια τύχη; Ένιωθε την απειλή; Οι δικοί του άνθρωποι, σήμερα, λένε πως ναι. Πάντως, ο ίδιος είχε σκοπό να συνεχίσει μέχρι τέλους.

"An Alphabet by John Lennon"
Δροσερό, παιχνιδιάρικο και χαριτωμένο. Αλλά και με μια πινελιά αμφίβολης μελαγχολίας. Όπως όλα του τα ποιήματα. Σε μια σελίδα του "Skywriting By Word Of Mouth" βρίσκεται και το "Αλφάβητο" του John Lennon...




Πριν λίγο καιρό, μια ομάδα φοιτητών σε αμερικανικό πανεπιστήμιο έφτιαξε ένα ερασιτεχνικό βίντεο μ'αυτό το θέμα: "An Alphabet by John Lennon"...


An Alphabet by John Lennon from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

"I Met The Walrus"
Η φωνή-και προπαντός, το σπινθηροβόλο πνεύμα του John Lennon-από μαγνητοφωνημένη συνέντευξη που έδωσε στον 14χρονο (!)-τότε-Jerry Levitan, 40 περίπου χρόνια πριν...
Σήμερα, ο νεαρός ταλαντούχος animator Josh Raskin πρόσθεσε το ταλέντο και τη φαντασία του. Αποτέλεσμα: η καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων που έχετε δει ποτέ. Με μια λέξη: διαχρονική.....

I Met The Walrus from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Κλείνω το αφιέρωμα στον John μ'ένα ακόμα τραγούδι.
Αυτό το τραγούδι το αγαπάω ιδιαίτερα. Για πολλούς λόγους: πρώτα πρώτα, γιατί είναι του John. Ύστερα, γιατί είναι μια από εκείνες τις τελευταίες του δημιουργίες της υπέροχης ωριμότητας, που διέσωσε ο ίδιος στο προσωπικό του μαγνητόφωνο-λες και το'ξερε ότι δε θα προλάβαινε να τις ενορχηστρώσει. Για το συμβολισμό του: να πετάς σαν πουλί, να η απόλυτη ελευθερία. Για το ότι στάθηκε αφορμή να ξανασμίξουν-έστω και προσωρινά-τα υπόλοιπα Σκαθάρια (το 1996 πια) για να ενώσουν τις φωνές και τις μουσικές τους με του John. Και για το αριστουργηματικό "βίντεο-κολάζ", που κατάφερε να "δέσει" σκηνές από την κοινή πορεία των Σκαθαριών με συμβολικές εικόνες-απεικονίσεις των πιο αγαπημένων τους τραγουδιών...
"Free As A Bird"...

The Beatles-Free As A Bird from Paraskevi Koutouba on Vimeo.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου