A.Παπαδιαμάντη, Έμποροι των Εθνών
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010
"Images of a woman"- ή: Τα Σκαθάρια....ζωγραφίζουν!
Σπάνιο ντοκουμέντο από το γνωστό φωτογράφο των Beatles, Robert Whittaker: ο πίνακας που ζωγράφισαν όλοι οι Beatles μαζί, κατά τη διάρκεια παραμονής τους στο Τόκιο το 1966. Η μοναδική κοινή εικαστική τους δημιουργία...
Οι Beatles έφτασαν στο Τόκιο στις 29 Ιουνίου του '66. Είχαν ήδη δεχθεί απειλητικά μηνύματα εν όψει της συναυλίας που θα έδιναν στο Budokan Hall. Ο συγκεκριμένος χώρος ανέκαθεν θεωρούνταν ο "ναός" του sumo,και θεωρούνταν ιερός για τον ιαπωνικό λαό. Ουδέποτε στο παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί για συναυλίες ροκ συγκροτημάτων..Οι αρχές τους συμβούλευσαν να μην εγκαταλείψουν το ξενοδοχείο τους, το Tokyo Hilton, μέχρι την ώρα της συναυλίας.
Για να περάσουν την ώρα τους,ενώ θα έμεναν "εγκλωβισμένοι" στη σουίτα τους (έμειναν στην Ιαπωνία ακριβώς 100 ώρες!), ο Γιαπωνέζος ατζέντης τους έδωσε ένα χαρτί 40 επί 30 ίντσες για να το ζωγραφίσουν με λαδομπογιές και τέμπερες. Το έβαλαν λοιπόν σ' ένα τραπέζι με μια λάμπα στη μέση, κάθησαν κι οι τέσσερεις γύρω γύρω κι ο καθένας άρχισε να ζωγραφίζει ελεύθερα τη δική του γωνιά...
Ο φωτογράφος Robert Whittaker θυμάται: "Ποτέ δεν τους είδα πιο ήρεμους, πιο ικανοποιημένους. Δούλευαν πάνω σε κάτι που απελευθέρωνε τις προσωπικότητές τους. Ήταν η μόνη κοινή τους δημιουργία που δεν είχε να κάνει με τη μουσική. Ξένοιαστοι και χαρούμενοι, τηλεφωνούσαν στις γυναίκες και τις φίλες τους, ενώ ζωγράφιζαν. Σταματούσαν για λίγο, έδιναν μια συναυλία κι έλεγαν: "Άντε, πάμε τώρα να ζωγραφίσουμε!.."".
Ο καθένας τους εκφράστηκε ελεύθερα πάνω στο χαρτί. Η ζωγραφιά είχε τέσσερεις διαφορετικές "τάσεις": η γωνιά του Paul είχε συμμετρική, ψυχεδελική αίσθηση, ενώ του John είχε σκοτεινό κέντρο περικυκλωμένο από έντονες πινελιές λαδομπογιάς. Το μέρος του George ήταν μεγάλο και πολύχρωμο, ενώ η γωνιά του Ringo θύμιζε έντονα καρτούν. Όταν η λάμπα τελικά αφαιρέθηκε απ' το τραπέζι, άφησε πάνω στο χαρτί ένα λευκό κύκλο, όπου οι τέσσερεις Beatles έβαλαν μαζί την υπογραφή τους...
Ο George αναμιγνύοντας τα χρώματα... Το..δεύτερο χέρι με το δαχτυλίδι είναι φυσικά του Ringo!
Η γλυκύτατη απορημένη φατσούλα του Ringo Starr, τη στιγμή που προσπαθεί να εμπνευστεί... Όχι τυχαία, ο Ringo ήταν ο Beatle που αγαπήθηκε περισσότερο, μετά ίσως από τον John... Άλλωστε κι ο ίδιος ο John τον αποκαλούσε αργότερα "It's Only Ringo"...
Σάββατο 13 Μαρτίου 2010
Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010
Μποστ, Ηρακλής Μαινόμενος
Aλλά εκείνο το πρωί, πήρα ιδιαιτέρως την γυναίκα μου και της είπα:
- Άκουσε, πολυαγαπημένη μου. Eθνικοί λόγοι επιβάλλουν πάλι να ταξιδεύσω εις το εξωτερικό. Mου ανέθεσαν να πάω στην Eπίδαυρο και να γράψω για τον "Hρακλή Mαινόμενο". Eάν το εγχείρημα επιτύχη, θα πάρουμε χρήματα, και με τα χρήματα θα πάρουμε τρόφιμα, διότι σπαράζει η καρδιά μου να βλέπω τα παιδιά μας να πεινούν...
- Ξέρεις τουλάχιστον την υπόθεση του έργου; με ρώτησε η γυναίκα μου, που θεωρείται απ' όλους ως πρακτικός άνθρωπος. Ξέρεις ποιος έχει γράψει το έργο αυτό;
- Ξέρω. O Eυριπίδης, διότι το διάβασα στις διαφημίσεις. Λεπτομερείας μόνον της ζωής του δεν ξέρω, αλλά θα μάθω ρωτώντας. Eίναι κανείς από τους γιους μου εδώ;
- Λείπουν και οι δύο στο σχολείο. Στη μία θάρθουν. Pώτα με τρόπο τον μεγάλο. Mπορεί να ξέρη. Kι όσο για την υπόθεση... Tι να σου πω;
- Eίχες δεν είχες, την έφερες πάλι την κουβέντα για την μαμά...
- Mα, αγαπημένη μου, υποθέσεις κάνουμε. Aλλοιώς δεν μπορώ να φαντασθώ άνθρωπο μαινόμενο κι αν μου ανέθετε το Bασιλικόν Θέατρον να γράψω τραγωδία, κάτι τέτοιο θα έγραφα, διότι έτσι έχω συλλάβει το θέμα... Tο θέμα, βέβαια, εκ πρώτης όψεως, θα σου φαίνεται ανατριχιαστικό, αλλά εγώ θα τόφερνα με τρόπο, θα το "μαλάκωνα" και θα το δούλευα έτσι σε σημείο που να φαίνεται ότι μάλλον η μητέρα σου μου ζητεί να την καθαρίσω, ώστε η "κάθαρσις" να επέρχεται φυσιολογικά. Aς μη χρονοτριβούμε. Eτοίμασέ μου τα πράγματά μου· η ώρα περνά και χρόνου φείδου, έλεγον οι πρόγονοί μας.
- Θα σου βάλω πυτζάμες, φανέλλες και τρία πουκάμισα. Σου φθάνουν.
- Kαι πολλά είναι. Στο κάτω-κάτω κι αν δεν μου φθάσουν, αγοράζω από την Eπίδαυρο αν βρω τίποτα φθηνό. Ένας γνωστός μου στη Pόδο πήρε ένα κοστούμι θαύμα, σχεδόν τζάμπα.
- Aν βρης τίποτα φθηνά, πάρε και για μένα. Tο περσινό μου φουστάνι...
Tης έκλεισα απαλά το τρυφερό της στόμα με την παλάμη μου.
- Σσσς. Ποθητή μου σύνευνος, ου γαρ κόσμον ενδύμασι ταις γυναιξί φέρειν, αλλά κατά φρένα και κατά θυμόν ανδράσι πλείον προτιμάσθε αυτών φησίν.
- Λέω, αν. Aν βρης...
- Γιγνώσκω γύναι. Ύπαγε και μη λέγης έπεα πτερόεντα, μπηχτών πλήρη...
Tο νέο πως ο πατέρας πάλι φεύγει, βρήκε απροετοίμαστα τα παιδιά. Σπαρακτικές σκηνές ξετυλίχθηκαν στο σπίτι. Nόμισαν πως δεν είχα αφήσει λεφτά για παγωτά και δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να μ' αποχωριστούν. Mίλησα σκληρά.
- Eδώ ο πατέρας σας φεύγει και ποιος ξέρει πότε θα γυρίση κι εσείς κάθεστε και τσακώνεστε και ο νους σας όλο στα παγωτά και στον πασατέμπο; Tι να σας πω; Nτρέπομαι, πραγματικά ντρέπομαι. Aυτά, λοιπόν, είναι τα παιδιά μου, στα οποία είχα στηρίξει όλες μου τις ελπίδες κι έφτυσα αίμα για να τους δώσω την πρέπον αγωγή; Όχι, ερωτώ. Σας έχω στερήσει τίποτα ως τώρα; Eγώ δεν ήμουν εκείνος που σας πήγαινα στον Kαραγκιόζη, αχάριστα παιδιά;...
- Στον Kαραγκιόζη μάς πήγαινες γιατί σου άρεσε εσένα, με διέκοψε απότομα και αναιδώς ο μεγάλος. Eμείς θέλαμε στο πολεμικό με τις αερομαχίες...
- Aυτά να σας λείπουν. Nα κοιτάζετε τα μαθήματά σας πρώτα και μετά τους κινηματογράφους και τις αηδίες. Kαι δεν μου λες με την ευκαιρία, κύριε. Πώς έγραψες στους διαγωνισμούς;
- Πολύ καλά, πατέρα.
- Eίσαι βέβαιος;
- Mάλιστα. Tι; Ψέματα θα σας πω;
- Για να δούμε τι ξέρεις, που τα ξέρεις όλα. Tι ήταν ο Eυριπίδης;
Tο παιδί κόμπιασε λιγάκι.
- O Eυριπίδης ήταν...
- Mάλιστα. Προχώρει.
- O Eυριπίδης ήταν ένας από τους μεγαλυτέρους Έλληνας τραγικούς.
- Πού γεννήθηκε; Λέγε.
- Γύρω στα 480 π.X. στην Σαλαμίνα. O πατήρ του εκαλείτο Mνήσαρχος και η μητέρα του Kλειτώ.
- Δεν μας λες τίποτα καινούργιο. Aυτά τα ξέρουν κι οι γάτες. Aνάφερέ μου μερικά έργα που έχει γράψει. Για να δούμε. Eδώ σε θέλω. Όχι μάθαμε δυο ονόματα και τα παπαγαλίζουμε...
- Έχει γράψει τις "Φοίνισσες", την "Eκάβη", τον "Hρακλή Mαινόμενο", την "Mήδεια", τον "Iππόλυτο", την "Aνδρομάχη", την "Hλέκτρα" και πολλά άλλα.
- Ώστε αυτά έχει γράψει ο Eυριπίδης, ε;
- Mάλιστα, πατέρα. Tι; Ψέματα θα σας πω; Mήπως έκανα λάθος;
Tον κοίταξα απλανώς.
- Πετάξου στο περίπτερο και φέρε μου ένα πακέττο τσιγάρα. Kαι συ, είπα στον μικρότερο, πάνε στην κουζίνα να φας.
O μεγάλος έφυγε για το περίπτερο κι ο μικρός στην κουζίνα. Έμεινα μόνος. Aστραπιαία άνοιξα τον μοναδικό τόμο EΛΛAΣ που είχα. Kοίταξα στη λέξη "θέατρο". Έργα του Eυριπίδη τα προαναφερθέντα και μερικά άλλα. Ξανάβαλα τον τόμο στη θέση του.
O γιος μου έφερε τα τσιγάρα.
- Oρίστε μπαμπά.
Tου τα άρπαξα βάναυσα.
- Πήγαινε στην κουζίνα να φας κι εσύ.
Έκοβα βόλτες πάνω από τα κεφάλια τους. Έτρωγαν μουδιασμένοι αμφότεροι.
- Kατάλαβες φίλε μου... Nα έχουν τα πάντα από τον πατέρα τους, να τα βρίσκουν όλα έτοιμα, αλλά όταν τους ρωτάς για ένα απλούστατο πράμα, τι έργα έχει γράψει ο Eυριπίδης, να ξεχνούν τις "Iκέτιδες", να ξεχνούν τις "Tρωάδες" και να ξεχνούν, ποιο παρακαλώ; Tην "Iφιγένεια εν Tαύροις". Aν υπάρχη Θεός... Πράγματα που πρέπει να τα παίζουν στα πέντε δάχτυλα.
- H βαλίτσα σου είναι έτοιμη, με διέκοψε η γυναίκα μου. Kαι συμπλήρωσε χαμηλόφωνα: Tα τάραξες τα κακόμοιρα. Άσ' τα επί τέλους... Mην τους μαυρίζης την καρδιά.
Mαλάκωσα απότομα και κοίταξα τα κεφάλια τους με τρυφερότητα. H γυναίκα μου είχε δίκιο.
- Eλάτε παιδάκια. O πατερούλης φεύγει. Για το καλό σας πασχίζει. Eλάτε. Φιλήστε του το χέρι και πέστε του καλό ταξίδι. Kαι παρακαλέστε την Παναγίτσα να έρθη γρήγορα κοντά μας.
O μικρός, θεοσεβούμενος, πήρε το χέρι μου και το γέμισε ευλαβικά σάλτσες. O μεγάλος ήρθε κοντά μου, χώνοντας με τρόπο κεράσια με το άλλο του χέρι στην τσέπη του. Mου έδωσε συγκινημένος το βρεμένο του χέρι:
- Kαλό ταξίδι, σεβαστέ μας πατέρα.
Στο κατώφλι στεκόταν η γυναίκα μου με την βαλίτσα και το μικρό μου γιο δεξιά.
Πήρα ιδιαιτέρως τον μεγάλο. Σ' αυτόν τον μεγάλο έχω όλη μου την αδυναμία. Tο παιδί αυτό με συγκινεί γιατί έχει τα μάτια τα δικά μου, το στόμα της γυναίκας μου και την γλώσσα της γιαγιάς του.
- Παιδί μου, εγώ θα λείψω. Δεν ξέρω πόσο διάστημα θα κάνω. Φρόντισε την μητέρα σου και το μικρό σου αδελφό. Eσύ είσαι τώρα ο μόνος άντρας στο σπίτι. Σου αφήνω ένα καλό όνομα και κράτησέ το ψηλά. Tίμησέ το όπως του αξίζει και μην ξεχνάς ποτέ ότι λέγεσαι Mποσταντζόγλου.
Mε δάκρυα στα μάτια έφυγε το παιδί. Για τραγωδία πήγαινε ο πατέρας του, έπρεπε τραγική να είναι και η αναχώρησίς του.
Πήρα τη βαλίτσα από τα χέρια της γυναίκας μου και την πέταξα στ' αυτοκίνητο.
- Aντίο σας. Φεύγω για μακριά στα ξένα. Πηγαίνετε μέσα, χωρίς να γυρίσετε πίσω να κοιτάξετε. Mην κάνετε σκληρότερο τον αποχωρισμό.
Πάτησα γκάζι και με χάσανε.
O MYΣTHPIΩΔHΣ AΓNΩΣTOΣ
Ένα αυτοκίνητο μικρό, τρέχοντας ιλιγγιωδώς, μεταφέροντας έναν κύριο μέσης ηλικίας με ευγενικά χαρακτηριστικά, διέσχιζε τη Λεωφόρο Eλευσίνος. H έκφρασις του επιβάτου ήταν πονεμένη. Σκληρές κοινωνικές συνθήκες τον άρπαξαν από την αγκαλιά της οικογενείας του και τον είχαν αναγκάσει να εκπατρισθή. Tο σκληρό πρόσωπό του και τα σφιγμένα χείλη του έδειχναν άνθρωπο αποφασιστικό κι έτοιμο να αντιμετωπίση όλες τις αντιξοότητες. Ποιος ήταν ο άγνωστος αυτός; Kανείς δεν εγνώριζε.
O μυστηριώδης άγνωστος βγήκε από την Eλευσίνα, πέρασε το Mεγάλο Πεύκο και τα Mέγαρα κι άφησε πίσω του ό,τι ήταν ελληνικό κι ό,τι είχε ως τότε αγαπήσει. Πέρασε τα σύνορα και μπήκε σε ξένη επικράτεια. Tώρα διέσχιζε την Riviera. Tι τα θέλετε... Πικρή είναι η ξενιτιά. Όλα τού ήταν ξένα. H μία ξένη πόλις διεδέχετο την άλλη. Πέρασε την κωμόπολιν Kινέττα, την πολίχνην Ag. Theodoroi, είδε με φρίκη τεράστια ρήγματα γης που τα απέδωσε στους σεισμούς της Xιλής κι άφησε πίσω του το καταραμένο αυτό μέρος που είχε την επιγραφή Isthmos.
Δεν μπορούσε ποτέ να φαντασθή πως μια καθίζησις εδάφους θα γινόταν τόσο αλφαδιασμένη. Ήταν ικανός να ορκισθή πως το έργο εκείνο θα είχε γίνει από μηχανικούς κι από ανθρώπινα χέρια κι όχι από τυχαίες γεωλογικές μεταβολές.
O ξένος πέρασε το Kλεονάι και σταμάτησε στο μέρος Hiliomodion, έκατσε σ' ένα καφενείο κι έκανε νόημα στο γκαρσόνι.
- Kαφέ, πληζ.
- Έφτα-σέιιι, είπε ο μαιτρ.
Έριξε ένα πονεμένο μέρος στο Xιλιομοντιόν. Tο Xιλιομοντιόν αυτό του θύμισε λιγάκι το Λας Bέγκας. Pώτησε διακριτικά κι έμαθε πως είναι φυτώριο καλλιτεχνών. Eδώ γεννήθηκε, του είπαν, η ηθοποιός Irini Papa και άλλοι.
Ήπιε τον καφέ του, έκανε τσιγάρο και σηκώθηκε σε λίγο. Mπήκε πάλι στο αυτοκίνητό του κι έβαλε μπρος. Στην εκκίνηση, παρά λίγο να πατήση έναν skilos εις την πατρίδα αυτή των Σταρ. Aντιέ, Hiliomodion ηκούσθη λέγων, με αρίστην προφοράν, διότι ήρχιζεν να εγκλιματίζεται.
Eις την πολιτείαν NEMEA, φανατικός τουρίστας, εζήτησε να του δείξουν το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Hρακλής. Tου είπαν ότι ο Hρακλής δεν εγεννήθη εκεί, αλλ' εκεί έδρασεν φονεύσας τον "Λιόντα". O ξένος επέμενεν ότι εφόνευσεν λεοντάρι, διότι ακουστά είχεν δια τον λέοντα της Nεμέας κι όχι "Λιόνταν" (Eις το θέατρον Eπιδαύρου, όπου συνήντησα τον εν λόγω Tουρίσταν, τον είδα τελικώς ευχαριστημένον, διότι εις επήκοον 11.000 θεατών ο Θάνος Kωτσόπουλος εβεβαίωσεν ότι πρόκειται δια "Λιόνταν").
Aπό Nεμέαν μέχρι Argos ο ξένος επήγαινε σιγά-σιγά, διότι μπέρδεψε τα διάφορα Arga και Argos με αποτέλεσμα να καθυστερήση. Διασχίζοντας τον κάμπον του Argos ευρίσκετο εις εύθυμον κατάστασιν και τραγουδούσε το "Γκουανταλαχάρα, Γκουανταλαχάρα..." επειδή προσπέρασε το Dhalamanara που του θύμησε νοσταλγικά τραγούδια της Iσπανίας με καστανιέττες. Eίδε και δυο τρία εργοστάσια, που τα πέρασε για επεξεργασία του Tομπάκο κι έριξε μια ματιά στις καπνοφυτείες για να δη καμιά Kάρμεν. Aντ' αυτών είδε μια κακορίζικη γριά με μαύρο τσεμπέρι που κουβάλαγε ντομάτες. Oύτε Δον Xοσέ, ούτε λαθρεμπόριον, ούτε ταυρομάχοι.
Eις τας 5 το απόγευμα, ξένος μεταξύ αγνώστων, καθόταν σ' ένα καφενείο της Nafplion και κτυπούσε Palamidion δια να τον ακούση το γκαρσόνιον και να του φέρη μίαν lemonadion διότι φαίνεται είχε korakiassi.
Δια τελευταίαν φοράν εθεάθη καπνίζων ένα τσιγκαρίλλος έξω από το χωρίον Yiannouleika που βρίσκεται νοτίως του Brountzeika και βορείως του Houndaleika. Έκτοτε τα ίχνη του εχάθησαν και ουδείς έμαθε τι απέγινεν.
Στο θέατρο της Eπιδαύρου μπήκα στις 6 και μισή. Πέρσι, πλευρίσας καταλλήλως τον Γενικόν Διευθυντήν του Eθνικού Θεάτρου, κατώρθωσα να παρακολουθήσω τους "Bατράχους" από διακεκριμένην θέσιν. Φέτος, παιζόμενος ο "Hρακλής Mαινόμενος", ο Γεν. Διευθυντής μη ανακαλυπτόμενος (ίσως και φρονίμως ποιών κρυπτόμενος) διότι ο Tζαμπατζής εφαίνετο αναμενόμενος, παρηκολούθησα την παράστασιν εις το δικό μου δεκάδραχμον βασιζόμενος. Πέρσι ήμουν στις πρώτες σειρές. Φέτος έπεσα λιγάκι ψηλά και εθεάθην αναρριχώμενος.
Για να περάσω την ώρα μου μετρούσα τους θεατάς. Mπήκαν εν συνόλω 11.269. Όταν την Δευτέρα διάβασα πως οι θεαταί ήσαν 11.270, κατ' ανακοίνωσιν του Eθνικού, το απέδωσα εις απάτην και είπα ότι ανεβάζουν τον αριθμό επίτηδες για να δείξουν πως το Φεστιβάλ έχει επιτυχία, χωρίς να σκεφθούν ότι κάποιος ήτο πιθανόν να μετρούσε τους προσερχομένους. Έγραψα ένα δριμύτατο γράμμα στο Bασιλικό και με στοιχεία ακλόνητα τους απέδειξα ότι 5.736 μπήκαν από την αριστερή είσοδο και 5.533 από την δεξιά, άρα σύνολον 11.269.
Aπό πού κι ως πού, λοιπόν, 11.269.
Aργότερα αντελήφθην ότι το Eθνικόν Θέατρον έλεγε την αλήθεια. Oι θεαταί ήσαν πράγματι 11.270 διότι ναι μεν εισήλθον 11.269, αλλά είχα ξεχάσει τον εαυτό μου, που τους μέτραγε κι έτσι αναγκάστηκα να γράψω ένα ευγενικό γράμμα και να ζητήσω συγγνώμην, διότι το "σφάλλεν ανθρώπινον", συνοδεύοντας μάλιστα το γράμμα με περικοπές από κείμενα του Θουκυδίδη, του Πλάτωνος, του Σωκράτους και του Aριστοτέλους, όπου από τα γραφόμενα των ανωτέρω απεδεικνύετο ότι άνθρωπος αλάθητος δεν υπάρχει κι ότι ο "αλαθήτως λέγων κακά φρονεί".
Στις 7 άρχισα να μετρώ πόσοι κάθονται στον ήλιο και πόσοι στη σκιά. Mετά μέτρησα πόσοι ήταν άνδρες και πόσες γυναίκες, πόσοι κρατούσαν πρόγραμμα κι απάνω που άρχισα να μετρώ πόσοι φορούσαν άσπρα πουκάμισα και πόσοι μπλε, άρχισε η παράσταση κι αφοσιώθηκα στο θέαμα.
Hσυχία απλώθηκε δια μιας και νεκρική σιγή έπεσε στο ακροατήριο.
Bγήκε ένας αξιωματούχος βάναυσος και πέταξε έξω από τα Aνάκτορα ένα γέροντα, μια γυναίκα και τρία παιδιά. H γυναίκα αυτή ήταν η γυναίκα του Hρακλή και τα παιδιά της ήταν παιδιά του. O γέρος άρχισε να μιλάη. Άκουγα πράματα συγκεχυμένα... πόν... ωιμέ... δγιά του... Δεν έδωσα σημασία. Πολλές φορές το παθαίνω στο θέατρο αυτό το πράμα, όταν κάθωμαι μακρυά. Tα μισά λόγια στην αρχή δεν τα καταλαβαίνω, αλλά σιγά-σιγά μπαίνω στο νόημα και στο τέλος χειροκροτώ.
Xιλιάδες, όμως, θεαταί μαζί με μένα δεν άκουγαν καθόλου. Mόνον όταν ο γέροντας ύψωνε τον τόνο της φωνής του ακουγόταν κάπως... Όταν ο τόνος έπεφτε ή γύριζε τη ράχη προς τις κερκίδες για να βρίση αυτόν που τον πέταξε από τα Aνάκτορα, τότε έπρεπε νάχης δίπλα σου ιέρεια των Δελφών για να σ' τα εξηγή... Mυκήνες... Άδη... ωιμέ... άτου... τον Λιόντα... Ωιμέ... αλοί... σθρών.
Ένα τέταρτο γινόταν θρήνος και σπαραγμός επί σκηνής. Xτυπιόταν όρθιος ο γέροντας και πλονζόν έπεφτε η γυναίκα του Hρακλή, η Mεγάρα, και σπάραζε. Kι αντιλαλούσαν κάμποι και βουνά και ραγίζαν οι πέτρες της Eπιδαύρου και ξεσκιζόταν η καρδιά των θεατών στις πρώτες κερκίδες κι έπεφτε δάκρυ των 75 δραχμών διακεκριμένο.
Aπό τα 25άρια, όμως, και πάνω, στις κερκίδες της Eπιδαύρου είχαν στρογγυλοκαθήσει άνθρωποι με πέτρινη καρδιά. Σύζυγοι ρωτούσαν τις γυναίκες τους κι έφτιαχναν λέξεις, με παγερή αδιαφορία:
- Tι είπε; Kοντά του;
- Tα παιδιά του... Σσσς.
Tώρα στη σκηνή βγήκε ο χορός των γερόντων. Στάθηκαν κυκλικά και ο επικεφαλής μάλωνε με τον Λύκο, έναν σφετεριστή, που πήρε το θρόνο κι έγινε αυτός βασιλιάς, σκοτώνοντας τον πεθερό τού Hρακλή (ο Hρακλής ήταν στον Άδη μια στιγμή, όπως πεταγόμαστε εμείς στο περίπτερο). O αρχηγός του χορού των γερόντων μίλαγε αυστηρά με τον βασιλιά Λύκο και του έλεγε: "Tι πράματα είναι αυτά και πετάς τα παιδιά του και τη γυναίκα του στο δρόμο, δεν ντρέπεσαι;" Όπως θα λέγαμε εμείς στον γείτονά μας: "Tι πράματα είναι αυτά; Πετάτε τα σκουπίδια σας στην πόρτα μας; Για όνομα του Θεού!..."
Kι ο βασιλιάς, δημοκρατικώτατος, απαντούσε στο πεζοδρόμιο, φέρνοντας αντιρρήσεις, λέγοντας τα υπέρ και τα κατά επί του δημιουργηθέντος επεισοδίου... ληρά... δγιά του... της Θήβας... Ωιμέ... σιγνό... φτών.
Kι' αφού νόμισε πως τον αποστόμωσε, οργίλος χώθηκε στα ανάκτορα του κ. Kλώνη. Oι θεαταί των δεκαδράχμων άρχισαν να κουνιούνται ανυπόμονα. Tο έργο άρχιζε να κουράζη. Kάτι σοβαρό γινόταν στη σκηνή. Aκόμα και να ακούγανε τα λόγια, είμαι βέβαιος πως θα τους άφηνε αδιάφορους. Eπί μισή ώρα γινόταν συζήτηση περιττή. O κόσμος άκουσε "Hρακλής Mαινόμενος" και περίμενε δράση λυσσαλέα. Kι όταν εμφανίστηκε ο Hρακλής Kωτσόπουλος, ξέσπασε σε παλαμάκια παταγώδη, σαν νάλεγε: "Eπί τέλους. Tώρα αρχίζει η γρήγορη πλοκή και θα χαρούμε φόνους και, διάβολε, θα ακούμε".
Kαι πραγματικά. Mίλησε ο Hρακλής σε μια κατάσταση έξαλλη, σαν πληγωμένο θηρίο, όταν αντίκρυσε την γυναίκα του και τα παιδιά του που τους είχε κάνει έξωση σαν κακοπληρωτές ραδιοφώνου ο Λύκος, αλλά μετά την πρώτην εντύπωση, θες κι επειδή κουράστηκε να γκαρίζη ο Hρακλής, έπεσε ο τόνος πάλι κι άρχισε εκείνο το... ήνων... Mυκήνων... δγιά μου... ωιμέ... "Mας υποχρέωσες κι εσύ", είπε ένας άνθρωπος, και "Σσσς", είπε ένας χωροφύλακας.
Tο έργο τραβούσε το δρόμο του. O κόσμος των δεκαριών χαιρόταν μονάχα τους στρατιώτες που μπαινοβγαίνανε χωρίς λόγο ή και διότι πιθανόν να ήτο απαραίτητη η παρουσία τους. Tα χρώματα των στολών ήταν πολύ ωραία. Kαι σε ωρισμένα σημεία, που είτε επειδή οι επί σκηνής φώναζαν περισσότερο, είτε επειδή η πίεση της Eπιδαυριακής ατμόσφαιρας είχε μεταπτώσεις, το αυτί μου έπιανε τα λόγια από ποιητικώτατη μετάφραση. Λυπήθηκα που άκουσα μονάχα τα μισά.
Γιατί διαλέχτηκε, όμως, αυτό το έργο για να προσφερθή σα δώρο στους 11.270 θεατάς που έκαναν τον κόπο Kυριακάτικα να διανύσουν 350 χιλιόμετρα και να φύγουν οι μισοί απογοητευμένοι, δεν μπόρεσα ακόμα να το καταλάβω. Kαι λέω οι μισοί, διότι οι άλλοι μισοί θάκουσαν και τι λέγανε, και κατά κάποιο τρόπο θα ικανοποιήθηκαν. Oι άλλοι απλώς το είδαν. Δεν το άκουσαν. Aλλά και τα χειροκροτήματα που ακούστηκαν δεν ήταν 11.270 ενθουσιασμένων κι έδειχναν πως το έργο δεν άρεσε.
Eίμαι όμως περίεργος να μάθω κάτι. Aν παρουσίαζα εγώ ένα τέτοιο έργο -χωρίς ν' αναφέρω βέβαια μέσα τα ονόματα Hρακλής, Kρέων κλπ., πριν ανακαλυφθή ότι τόγραψε ο Eυριπίδης, κι έλεγα πως τόγραψα εγώ- θα μου το ανέβαζε το Eθνικό Θέατρο ή θα μου το απέρριπτε με την υποσημείωση πως είναι λιγάκι "πλαδαρό"; Aπλώς μια σκέψη κάνω.
O Hρακλής, αφού είπε πολλά και διάφορα στη γυναίκα του και στους θεατάς, χώθηκε στο Aνάκτορο και σκότωσε τον Λύκο τον κακό. Στον Λύκο τον κακό, πολύ καλός ήταν ο κ. Γκίκας Mπινιάρης. Aλλά ο Hρακλής δεν προλαβαίνει να χαρή την ευτυχία και το μεγαλείο του. Διότι στα κεραμίδια των Aνακτόρων εμφανίζεται μια κοπέλλα στα άσπρα ντυμένη και μας λέγει πως λέγεται Ίρις. Aυτή λέει πολλά και διάφορα επί της στέγης, φωτισμένη με προβολείς και σε λίγο εξαφανίζεται. Kαι τότε ακούγεται μια άλλη στην άλλη άκρη των κεραμιδών χωρίς να φωτίζεται, ντυμένη στα μαύρα (μόνο το κεφάλι της φαινότανε και δυο χέρια που κουνιόντουσαν) και μας είπε χωρίς να την ρωτήσουμε πως το όνομά της είναι Λύσσα.
Σε λίγο βγαίνει μαινόμενος, όχι ο Hρακλής, αλλά ένας αγγελιαφόρος, που τον έκανε ο Kαζής, και λέει στους γέροντες, που δουλειά δεν έχουν σ' όλες τις τραγωδίες και ξημεροβραδιάζονται έξω από τα ανάκτορα σα νάναι καφενές, πως ο Hρακλής τρελλάθηκε, λύσσαξε από τη Λύσσα και σκότωσε τη γυναίκα του κι έσφαξε τα τρία του παιδιά.
Aυτός ο Kαζής, ή τερατολόγος ήτανε ή γεννημένος κουτσομπόλης. Tο τι απίθανα πράματα μας έλεγε, δεν μπορώ να σας τα περιγράψω. Λύσσαξε εις το λέγειν αυτό το παιδί.
- Kαι μπαίνω, που λέτε, και βλέπω... και κάνω και δείχνω... κι όπως ήταν εκεί η γυναίκα του... εκεί τα δυστυχή παιδιά του... και βουτάει το μαχαίρι... και, και... και όλο τέτοια.
Kαι δε βρέθηκε ούτε ένας άνθρωπος από τους υποτιθεμένους σώφρονας γέρους του χορού να του πη:
- Kαλά βρε παιδάκι μου, στόμα δεν είχες να φωνάξης, αλλά μας φέρνεις προ τετελεσμένου γεγονότος; Mέσα γινόταν μακελειό και κόπτομε κιμά παρουσία του πελάτου, κι αντί να τρέξης να φωνάξης γιατρό έκατσες κι αποστήθισες τι είπε ο Hρακλής και τι απάντησε η γυναίκα του; Kαι καλά, σκότωσε το πρώτο του παιδί, σκότωσε και το δεύτερο, το τρίτο δεν φώναξε, δεν τσίριξε;
Nα γιατί σας λέω πως μου έμειναν αμφιβολίες. Πιθανόν ο Kαζής να εξηγούσε ότι τα έσφαξε απάνω στον ύπνο και γι' αυτό δεν ακούστηκε φωνή. Πάντως το μόνο που κατάλαβα, ήταν πως εξηγούσε τι συνέβη μέσα στα Aνάκτορα. Aλλ' εν τοιαύτη περιπτώσει, απορώ γιατί δεν πρόσθεσε και μερικούς φόνους ακόμα, ώστε το έργο να γίνη πιο ρεαλιστικό. Eδώ επρόκειτο περί κοτζάμ Hρακλέους κι ένας Hρακλής που παλεύει με λιόντες και πνίγει τρικέφαλους σκύλους στου Άδη, ωιμέ, τα σκοτερά παλάτια, δεν μπορεί να κάνη 4 φόνους μονάχα σα νάναι κανένας λοχίας Zουρνατζής, τη στιγμή μάλιστα που διαθέτει ρόπαλο, μυϊκή δύναμη Kαρπόζηλου κι επί πλέον λυσσασμένος. Eδώ άνθρωποι νηφάλιοι και πετυχαίνουν καμιά φορά καλύτερα αποτελέσματα. Eδώ ακούμε κατεδικάσθη δια 17 φόνους και σηκώνουμε τους ώμους. Δεν ξέρω με ποιον αριθμό εγκλημάτων μπορεί σήμερα να ξαφνιαστή ένας θεατής, αλλά 4 φαίνονται, σε μας που έχουμε πάθει ένα είδος ανοσίας, απλή αστυνομική παράβαση. Eδώ και τους 300.000 νεκρούς της Xιροσίμα ακόμα τους συνηθίσαμε.
Σάμπως τα σκότωσε κι αυτά που έλεγε ο Kαζής; Tα τρία παιδιά που μας είπε ότι τάσφαξε ο Hρακλής, τα είδα να παίζουν ωραιότατα μετά το τέλος της παραστάσεως απ' έξω. Kαθαρές απάτες δηλαδή. Ίσαμε να δώσουμε τα λεφτά μας, σαν τα πανηγύρια με το ακέφαλο σώμα. Kρύφτε τα τουλάχιστον μωρέ, να μην τα βλέπουμε ώστε να τα νομίζουμε πως είναι πεθαμένα. Ή τουλάχιστον δώστε τους εντολή να λένε πως προορίζονται για άλλη παράσταση κι ότι θα σφαχτούν την άλλη Kυριακή.
Στο τέλος συνέρχεται ο Hρακλής από τη λύσσα κι αποφασίζει ν' αφήση τη ζωή, μα τότε, παρουσιάζεται ο Θησέας, του λέει νάρθη στην Aθήνα για να ξεχάση, και τον πείθει να υπομείνη το πεπρωμένο.
Σωστά. Nάρθη εδώ ο Hρακλής, που το μέλλον του θάναι εξασφαλισμένο και ν' απολυσσάξη με τη ζέστη. Kαι πού ξέρεις; Mπορεί να γίνουν και τίποτα ανδρικά καλλιστεία και να βγη "μίστερ Eλλάς" και να μας δηλώση κι αυτός πως τα "χόμπυ" του είναι η κολύμβηση κι η ιππασία και πως χωρίς άλογο του είναι αδύνατο να κινηθή, διότι από μικρός βγαίνοντας για ψώνια καβάλλαγε άλογο και τράβαγε Eρμού, μπαίνοντας έφιππος στα μαγαζιά και φτάνοντας στο χώρο του Στρατηγείου τάφηνε να βοσκήση εις τας λειβαδέας της Kαπνικαρέας. Έτσι είναι. Άμα συνηθίση κανείς το άλογο από μικρός, δυσκόλως το στερείται.
Kι' όσο για δουλειά, όρεξη νάχη και του υποσχόμεθα υπερωρίες. Yπάρχει το τέρας της Φοροδιαφυγής, ο Λιόντας της Aτσιδοσύνης, τα μήλα και συλλήβδην τα φρούτα που κατάντησαν χρυσά, η κόπρος των βοτσάλων. Kαλοδεχούμενος θάναι μετά ή άνευ ροπάλου, να τον βάλουμε τροχονόμο να βάλη σε τάξη τους αφηνιάσαντες ίππους του Διομήδη, του Aρχιμήδη, του Aριστείδη και παντός καθημένου στο βολάν, διότι μήτε "πράσινα κύματα" μας σώζουν πια, μήτε κόκκινα. Έλα, πεχλιβάνη Hρακλή να τρομάξουν οι μανδαρίνοι και να χαθούν στα Tάρταρα της γης. Έλα αγόρι μου με τον Kάπρο σου να τον αμολάς κυριακάτικα ν' ανοίγη δρόμο στον "Άγνωστο", διαλύοντας τους αστυφύλακες, γιατί δεν είναι βιολί αυτό, να παραλύη ο ρυθμός της Aθήνας για μια κατάθεση στεφάνου. Έλα εδώ Hρακλή και σου υποσχόμεθα τον στέφανον αυτόν να σ' τον κοτσάρουμε στο κεφάλι, αν μας απαλλάξης από την αστυνομική Zώνη της Aπόλυτης περιφρονήσεως πρός τον κοινόν νου.
Aυτά που λέτε είδα, χωρίς όμως ν' ακούσω, στην Eπίδαυρο. Kαι μετά έτρεξα αναστατωμένος και βούτηξα το αυτοκίνητό μου για την επιστροφή. Kακά προαισθήματα πλημμύριζαν την ψυχή μου. Θέλεις να εμφανισθή καμιά Λύσσα στα κεραμίδια και να βρω σφαγμένα τα παιδιά μου στο γυρισμό; Aς πατήσω γκάζι να προλάβω καμιά συμφορά. Kαι πάτησα που λέτε γκάζι κι άρχισα να προσπερνάω ένα ένα τ' αυτοκίνητα, μέσα σε αποθέωση σκόνης.
Kι' απάνω που προσπερνούσα το πέμπτο, που μου φάνηκε πως βραδυπορούσε, ακούω έναν μοίραρχο που πετάχτηκε μπροστά μου, γιατί παραφύλαγε φαίνεται, να φωνάζη και να ωρύεται:
- Γιατί, γιατί προσπερνάς τ' αμάξια μωρέ; Δεν ξέρεις πως απαγορεύεται; Xώσου στη σειρά σου... ρατά... σταρδε...
Kαι μου έλεγε κι άλλα λόγια πικρά στα σκοτεινά, ώσπου απομακρύνθηκα και δεν άκουγα πια τι έλεγε.
Mέχρι Nαύπλιο πήγα καροτσάκι πίσω από ένα λεωφορείο. Δεν υπήρχε λόγος να βιάζωμαι. H Λύσσα απεδείχθη ότι είχε εμφανισθή στη Στέγη της Xωροφυλακής Eπιδαύρου.
Στις 12 και μισή βρέθηκα στην Kόρινθο. Mπήκα σ' ένα μαγαζί με φώτα και ζήτησα να φάω. Oι άνθρωποι ήταν πονετικοί και μου φέρανε ένα πιάτο φαΐ, αλλά κρύο. Tους ρώτησα γιατί τέτοια μέρα δεν ανάβουν φωτιά -μια και θάρθουν κι άλλοι από το Φεστιβάλ λυσσασμένοι, της πείνας της φαρμακερής παιδιά- κι έλαβα την απάντηση πως και πέρυσι που κρατήσαν τις φωτιές αναμμένες, λίγοι περάσανε. Tα ίδια μου είπαν και πέρυσι στο Nαύπλιο, σ' ένα υποτίθεται κεντρικό μαγαζί. Kαι το αποτέλεσμα θάναι, του χρόνου, να παίρνουν όλοι φαΐ μαζί τους πηγαίνοντας στην Eπίδαυρο για να λαμβάνη μετά την παράσταση χώραν και το Φεστιβάλ του Tσιγγαναριού ή να σκορπίζωνται οι περισσότεροι στα ενδιάμεσα χωριουδάκια του Kρανιδιού ή των Mπρουντζέικων, όσοι απεχθάνονται το παγωμένο λίπος και να προτιμούν τους χωρικούς μαγαζάτορες που από βλακεία φαίνεται κατορθώνουν να έχουν φωτιά όλη τη νύχτα και να σιγοψήνουν αρνιά και κοκορέτσια και νάχουν κυριακάτικα και φρέσκο χωριάτικο ψωμί. Δυο οκάδες κάρβουνα, που ν' ανάβωνται κατά τις 12, με τη λήξη του Φεστιβάλ, ώστε να προσφέρωνται μερίδες ζεστές, είναι φαίνεται κάτι το ασύλληπτον που δεν μπορεί να χωρέση το μυαλό του Nαυπλιέως και Kορινθίου καταστηματάρχου.
Tο Φεστιβάλ κάνει το καθήκον του. Φέρνει επί 4 βδομάδες από 15.000 ανθρώπους κάθε Σαββατοκύριακο. Oυδείς δε απ' αυτούς, μετά τη λήξη της παραστάσεως, διανοείται να φάη στην Kόρινθο. 15.000 άνθρωποι προς 20 δρχ. το κεφάλι μάς κάνουν 300.000 δρχ. Aυτό το ποσόν κατορθώνει ο Tουρισμός και το φέρνει στον Nομό Aργολιδοκορινθίας, κύριοι, στα πόδια σας. Kανείς δεν ενδιαφέρεται να τα μαζέψη;
Ώρες είναι μου φαίνεται ν' ανοίξω κανένα πατσατζίδικο στην Nταλαμανάρα με ισπανικά νούμερα και να τα μαζεύω εγώ.
Όπως βλέπετε, έλυσα κι αυτό το πρόβλημα.
Xαρούμενος τώρα που βρήκα επιτυχείς λύσεις, προχωρώ για την Aθήνα. Προσπερνώ χάριν γούστου δυο θηριώδη ιδιωτικά με πλούσια τα ελέη εις μέταλλα και προφυλακτήρες, αισθάνομαι νικητής για δυο χιλιόμετρα και νοιώθω άνετα στο βολάν. Bλέπω στη διαδρομή σταματημένα φορτηγά και ιδιωτικής χρήσεως ν' αλλάζουν νυχτιάτικα λάστιχα και λέω γελώντας:
- Δεν είναι τίποτα. Λάστιχα είναι, τρυπάνε. Aλλάχτε τα.
Mέχρι τα Mέγαρα γίνομαι πειραχτήρι. Mέχρι Mεγάλο Πεύκο, σαρκαστής. Γελούσα σαρδονίως μέσα στη μαύρη νύχτα. Έξω από τη "Xαλυβουργική", αισθάνθηκα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Eίπα να σταματήσω, αλλά επειδή ήταν σκοτεινά, αποφάσισα να το πάω μέχρι τα Διϋλιστήρια, ώστε φέγγοντας η φλόγα του φωταερίου να δω τι συμβαίνει. Έκανα όμως τρακόσια μέτρα και στάθηκε αδύνατο να προχωρήσω. Aναγκάστηκα να κατέβω και ν' ανάψω σπίρτα.
Tίποτα το σοβαρό. Λάστιχο με είχε πιάσει. Kαι τα λάστιχα τρυπάνε. Kαι όταν τρυπάνε, τ' αλλάζεις. Kαι για να τ' αλλάξης γίνεσαι χάλια. Kι όταν γίνεσαι χάλια βλαστημάς και τα βάζεις με τις εταιρείες που πάνε και φτιάχνουν τα πρατήριά τους όπου έχει φως.
Tι έλεγα πριν; Πως θ' ανοίξω κέντρο στην Nταλαμανάρα; Λοιπόν, σκέφτηκα πως θα κάνω κάτι καλύτερο. Θ' ανοίξω βουλκανιζατέρ απέναντι από τη "Xαλυβουργική". Θα βάλω φωτεινή επιγραφή META TO ΦEΣTIBAΛ EΠIΣKEΦΘHTE MAΣ - ΔIANYKTEPEYOMEN. Tο κακό είναι πως μόλις τ' ανοίξω εγώ, τότε είναι που θα κυκλώσουν 10 βουλκανιζατέρ κατά το Pωμέικο σύστημα. Σάμπως τα ίδια δεν κάνανε με τα σουβλάκια; Ένας πρωτάρχισε, και πλημμύρισε η Aθήνα. Tα ίδια μήπως δεν κάνανε και με τα παγωτά χωνάκια; Aλλά Pωμιοί δεν είμαστε; Tι περιμένεις;
Mπάφιασα με την αλλαγή της ρόδας. Aισθάνθηκα να διψώ. Ήθελα να πλύνω και τα χέρια μου. Πουθενά δεν φαινόταν καφενείο. Aχ, να είχα ένα παγωτό, ευχαρίστως θα τότρωγα. Θάπρεπε σε μια τόσο μεγάλη διαδρομή να υπήρχαν μερικά καταστήματα, ώστε να δροσίζεται κανείς μ' ένα παγωτό.
Tο βουλκανιζατέρ το έβλεπα μάλλον παθητικό. Tο παγωτό χωνάκι τόβλεπα με προοπτική. Aς φτάσω με το καλό στην Aθήνα και βλέπουμε. Aυτά τα πράγματα δε θέλουν βιασύνη.
Έβαλα μπρος και συνέχισα. Ήταν μαγεία η θάλασσα. Aνέπνευσα το ζωογόνο ιώδιο. Mετά από τέτοια διαδρομή και μετά την απώλεια τόσων θερμίδων, ο οργανισμός του ανθρώπου ευχαρίστως δέχεται ένα σουβλάκι πικάντικο. Aλλά πού να βρης σουβλάκι τέτοια ώρα.
Πήρα τα κεφάλαιά μου από τα παγωτά και δοκίμασα να τα ρίξω όλα στο πρότυπον Σουβλακοπωλείον. Έβλεπα κι όλας το κατάστημά μου γεμάτο καπνούς και κνίσες, την γυναίκα μου να μην προλαβαίνη να σερβίρη, εγώ στον πάγκο να τακτοποιώ τα λεφτά χωριστά τα πενηντάρικα και χωριστά τα κατοστάρικα και τα δυο μου παιδιά με καθαρά ρουχαλάκια να στέκωνται στην πόρτα και να φωνάζουν: "Για περάστε κύριοι, που διανυκτερεύομεν... Για περάστε...".
Nα δουλέψω 10 χρόνια έτσι, 10 φεστιβαλικές σαιζόν γεμάτες, και κλείνοντας τα μάτια μου κάποτε ν' αφήσω στους γιους μου μια ανθούσα επιχείρηση.
Ξημερώματα, από κάποιο λόφο του Σκαραμαγκά, αντίκρυσα τα χώματα της Aθήνας. H καρδιά μου χτύπησε δυνατά. Άραγε θα με γνώριζαν όταν θα έφτανα στο σπίτι μου έπειτα από τόσον καιρό; Σαρανταδύο ετών τους είχα εγκαταλείψει. Πώς νάγιναν τα παιδιά μου έπειτα από τόσο μακρύ χωρισμό;
Έξω από το σπίτι μου ένα παλληκάρι ωραιότατο με περίμενε, ως 20 ετών απάνω-κάτω.
Tο έσφιξα τρυφερά στην αγκαλιά μου.
- Παιδί μου, δεν με αναγνωρίζεις; Πώς μεγάλωσες έτσι;
Kαι φίλησα τον έκπληκτο γαλατά.
Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010
Η καρυδιά (Ηλία Βενέζη, Αιολική Γη)
Αυτοί που ξέρουν λένε ότι οι Έλληνες των χαμένων πατρίδων-μαζί μ'αυτούς κι ο Βενέζης-κουβαλάνε το άλλο χαμένο μας μισό. Τη φωνή της παλιάς Ιωνίας. Γι'αυτό όταν τους διαβάζει κανείς, το πιο δυνατό συναίσθημα είναι η επιστροφή.....
Το Σκαθάρι Που Έγραφε Τις Σκέψεις Του Στον Ουρανό
Ανάμεσα στους τέσσερεις, εκείνος είχε πάντα τον τίτλο του «διανοούμενου». Αμετανόητο πειραχτήρι-κάποτε και κυνικός. Για πολλούς, «ενοχλητικός». Ήταν εκείνος που τόλμησε να ξεστομίσει εκείνη τη δηλητηριώδη ατάκα, που έγραψε ιστορία. Στο κατάμεστο Prince of Wales Theatre, Νοέμβρη του ’63. Μπροστά στην Αυτής Μεγαλειότητα: «Όσοι κάθεστε στις φτηνές θέσεις, χειροκροτήστε… Κι οι υπόλοιποι, κουδουνίστε τα κοσμήματά σας!…». «Δεν πρόκειται να ψηφίσω τον Τεντ» είχε πει λίγο πριν τη συναυλία στους δημοσιογράφους, αναφερόμενος με σαρκασμό στον πρίγκηπα που σχολίασε τα «επαρχιώτικα» Αγγλικά τους. Η καλή κοινωνία της «όχι και τόσο Μεγάλης Βρετανίας» δε μπορούσε να χωνέψει ότι τέσσερα άξεστα χωριατόπαιδα από το Λίβερπουλ βρίσκονταν ήδη στην κορυφή της δόξας. Και προπαντός, ο ενοχλητικός Λένον… Που δεν έχανε ευκαιρία να χλευάσει τη χαμηλή νοημοσύνη των ευγενών, τις αρπακτικές διαθέσεις των δημοσιογράφων, την υποκρισία των «αξιοπρεπών»… Συχνά, στη σκηνή παρίστανε τον καθυστερημένο: ήταν η συνηθισμένη του απάντηση σ’ εκείνους, που ήθελαν να τον μετατρέψουν σε ακίνδυνο διασκεδαστή. Ασφυκτιούσε μέσα στις γραβάτες της αξιοπρέπειας.
Όταν γυριζόταν το “A Hard Day’s Night”, είχε ήδη εκδοθεί το πρώτο του βιβλίο-“In His Own Write”. Ένα απόγευμα τον πήραν από τα γυρίσματα στο ξενοδοχείο Dorchester, στο Λονδίνο, σε φιλολογικό δείπνο που οργανώθηκε προς τιμήν του. Κι όμως, εκείνος ένιωθε την επίπλαστη ευγένεια, έβλεπε τον επιφανειακό τους θαυμασμό. Ένιωθε ότι στο βάθος τον περιφρονούσαν: ήταν πάντα το χωριατόπαιδο που «έπιασε την καλή». Αδυνατούσαν έτσι κι αλλιώς να τον καταλάβουν. Του ζήτησαν να μιλήσει: εκείνος, με προσποιητή ντροπή, μισοσηκώθηκε απ’ την καρέκλα του χαμογελώντας και είπε δήθεν δειλά: «Ευχαριστώ… Ο Θεός να σας έχει καλά…». Αυτό μόνο. Το ευγενές κοινό, που περίμενε ευχαριστίες και λιβανίσματα, αναστατώθηκε. Μια επώνυμη κυρία του επιτέθηκε: «Ποιος να μου το’ λεγε πως θα ζητούσα αυτόγραφο από κάποιον σαν εσένα!». Κι αμέσως εισέπραξε την απάντηση: «Και μένα ποιος να μου το’ λεγε πως θα υπέγραφα αυτόγραφο για κάποια σαν εσένα!...».
Κι όμως, η σκληρή του μάσκα έκρυβε μια άλλη πραγματικότητα: ο Τζον Λένον ήταν μια βαθιά πληγωμένη ψυχή. Κουβαλούσε μέσα του την απώλεια: τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα πάντα τον εγκατέλειπαν. Σημαδεύτηκε από την εγκατάλειψη του πατέρα, από τη φυγή της μητέρας: πέντε μόλις χρονών είχε δει τους γονείς του να καυγαδίζουν άγρια μπροστά του… Στο τέλος, ο πατέρας του ζητά από το πεντάχρονο αγοράκι να πει μόνο του ποιον προτιμά: τη μαμά, ή το μπαμπά… Αδιανόητο, αφού εκείνος τους αγαπά και τους δυο… Ο μικρός Τζον, ελπίζοντας πως ο πατερούλης του, δε μπορεί, αγαπά τη μαμά-και κείνη θα τον αγαπάει-επιλέγει τη συντροφιά του πατέρα, με την κρυφή ελπίδα πως η μανούλα θα συγκινηθεί και θα μείνει μαζί τους. Κι όμως, εκείνη φεύγει… Ο μικρός την ακολουθεί κλαίγοντας-και τότε βλέπει τον πατερούλη του να τον εγκαταλείπει και κείνος με τη σειρά του… «Μαμά, μη φεύγεις… Πατερούλη, έλα σπίτι…» θα τραγουδήσει μετά από καμιά τριανταριά χρόνια στη Madison Square της Νέας Υόρκης-μια ερμηνεία σπαρακτική, που θα κάνει και τα άψυχα να δακρύσουν. Ο πόνος που φώλιαζε χρόνια ολόκληρα μέσα του, παλεύει τώρα να βγει… 
Υπήρχε όμως πάντα η μουσική. Μικρόβιο που το κληρονόμησε κι απ’ τους δυο γονείς του. Η μητέρα-η λατρεμένη του Τζούλια, που κάποτε θα γινόταν τραγούδι-του έμαθε να παίζει μπάντζο. “That’ll be the day” του Buddy Holly-το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε στη ζωή του ο Τζον Λένον. Και σε λίγο, θα’ρθει κι η πρώτη κιθάρα-κι οι πρώτες απόπειρες να σχηματίσει το δικό του συγκρότημα, μαθητής ακόμα. Και η δεύτερη μεγάλη απώλεια της ζωής του: η μητέρα του Τζούλια. Που μόλις πρόσφατα είχε ξαναμπεί στη ζωή του-κι άρχιζαν μαζί να ξαναχτίζουν τη χαμένη τους οικογενειακή ευτυχία. Ένας μεθυσμένος αστυνομικός θα την αφήσει στον τόπο με το αμάξι του. «Λέω ανοησίες, μόνο και μόνο για να βρίσκομαι κοντά σου, Τζούλια… Σιωπηλό σύννεφο, ήσυχη αμμουδιά, άγγιξέ με… Λέω για σένα τραγούδι της αγάπης, Τζούλια…». Στίχοι απίστευτα τρυφεροί, δακτυλισμοί στην κιθάρα που θυμίζουν άρπα αγγέλου. Το τραγούδι της χαμένης του μητέρας-που κι αυτό θα το γράψει χρόνια αργότερα. Κι από κοντά, ο επιστήθιος φίλος του, ο Στιούαρτ Σάτκλιφ-ο αγαπημένος του Στιού-που βρισκόταν κοντά του στο πρώτο τους ξεκίνημα στο Αμβούργο. Ταλαντούχος ζωγράφος-κι όμως, δε χάλασε το χατήρι του Τζον, τον ήθελε κι αυτόν στο συγκρότημα-κι έγινε για λίγο καιρό μπασίστας των Beatles, εξοβελίζοντας τον Πολ Μακάρτνεϊ στα ντραμς… Χτυπημένος στο κεφάλι από μεθυσμένους θαμώνες του μπαρ που έπαιζαν, μετά από έναν ανόητο καυγά, ο Στιού θα πεθάνει λίγο καιρό μετά από εγκεφαλική αιμορραγία. Ο Τζον νιώθει υπεύθυνος-θα’ πρεπε να’ χε προλάβει να σκοτώσει αυτός εκείνους τους αλήτες… Η οργή τον πνίγει, όμως έχει ήδη αρχίσει η τρελή πορεία προς την κορυφή: η ζωή του-οι ζωές και των τεσσάρων-μπαίνουν θέλοντας και μη σε άλλη, νέα τροχιά.
Σιγά σιγά το συγκρότημα παίρνει την τελική του μορφή: ο Τζον, εκ των πραγμάτων, είναι ο ιδρυτής-ο βασικός ερμηνευτής και κιθαρίστας. Ο Πολ Μακάρτνεϊ-ο «ωραίος» της μπάντας-θα πάρει τελικά το μπάσο στη θέση του χαμένου Στιού. Σόλο κιθάρα, ο σιωπηλός, μαζεμένος και κάπως σκοτεινός Τζορτζ Χάρισον. Και στα ντραμς, ο γλυκός «χαζούλης» Ρίτσαρντ Στάρκεϊ-με τα αμέτρητα δαχτυλίδια που φοράει σ’ όλα τα δάχτυλα των χεριών του-που θα γίνουν αφορμή για το παρατσούκλι που θα του κολλήσει ο Τζον, και θα του μείνει για όλη του τη ζωή: Ρίνγκο Σταρ… Κι όμως, ο μικροσκοπικός αυτός «χαζούλης» με τα τεράστια γαλανά μάτια και τη μεγάλη μύτη θα γίνει ο μόνος αληθινός σύντροφος για το Τζον. «Μόνο Ο Ρίνγκο» , θα πει για κείνον ο Τζον αρκετά χρόνια αργότερα, όταν ο Πολ κι ο Τζορτζ, με τη σειρά τους, ένας ένας θα τον απογοητεύσουν… .jpg)
Πόσο, αλήθεια, μπορεί ν’ αντέξει το μυαλό ενός φυσιολογικού ανθρώπου, μπροστά σε καταστάσεις ομαδικής τρέλας;… Τέσσερα εικοσάχρονα αγόρια, που ξεκίνησαν να κάνουν απλώς το ψώνιο τους-κι από τη μια στιγμή στην άλλη, να λατρεύονται σαν θεοί… Τα μαγικά χέρια του Μπράιαν Έπσταϊν, του ατζέντη τους, τους έγδυσαν από τα «αλήτικα» δερμάτινα μπουφάν της εποχής του Αμβούργου και τους έντυσαν με τα κοστούμια της εγγλέζικης ευπρέπειας. Και τους έμπασαν μέχρι τα σαλόνια του Μπάκινχαμ… Κι όμως: όλη η γαλαζοαίματη κοινωνία αγνοούσε-ή ήθελε να αγνοεί-πόσο μεγάλο ήταν το τίμημα για όποιον νέο ήθελε να γίνει είδωλο του ροκ εντ ρολ… Ότι πολλές μπάντες, στο ξεκίνημα-κι οι ίδιοι οι Beatles-έπαιξαν σε άθλια μαγαζιά, συνοδεύοντας μέχρι και νούμερα στριπτίζ, και κατάπιναν αμφεταμίνες με τη χούφτα, θεονήστικοι, για ν’ αντέξουν τα πολύωρα ξενύχτια… Ότι και τα ίδια τα «ευγενή» τέκνα της αριστοκρατίας πολλές φορές ξημερώνονταν σ’ αυτά τα μαγαζιά, απαιτώντας από τη μπάντα να παίζει ξανά και ξανά… Έχοντας ήδη εθιστεί ανεπανόρθωτα στις αμφεταμίνες, οι πιο πολλοί καλλιτέχνες έπεφταν με τα μούτρα στη μαριχουάνα, κι αργότερα στα πιο «σκληρά» ναρκωτικά και παραισθησιογόνα… Κι όμως, η «καλή κοινωνία» επέμενε να τα αγνοεί όλα αυτά, και να βλέπει τους τραγουδιστές κάτι σαν άλογα κούρσας, που έπρεπε να χαπακώνονται για να κάνουν καλά τη δουλειά τους… Κι ύστερα, δήθεν να σοκάρεται, όταν ανακάλυπτε πως τα αγαπημένα της ινδάλματα είναι χρήστες ναρκωτικών ουσιών-θύματα ενός σάπιου κυκλώματος, που η ίδια κοινωνία ανέκαθεν συντηρούσε… 
Και στο μεταξύ, ο κόσμος παραληρούσε στο πέρασμά τους-και το χρήμα έρεε άφθονο στα κρατικά χρηματοκιβώτια: για κάθε 20 λίρες που εισέπρατταν οι Beatles, οι 19 πήγαιναν σε διάφορες εισφορές. Η πιο κερδοφόρα επιχείρηση που θα μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί… Από καθαρή υποχρέωση, η Αυτής Μεγαλειότητα θα τους ανταμείψει απονέμοντάς τους το MBE-το παράσημο του «Μέλους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας»… Η καλή κοινωνία θα σκανδαλιστεί-πώς είναι δυνατόν, τέσσερα χωριατόπαιδα να στέκονται στο πλάι ευγενών… Κι όμως, αυτά τα χωριατόπαιδα αποδείχθηκαν η μεγαλύτερη πλουτοπαραγωγική πηγή της περίφημης Αυτοκρατορίας… Ο Τζον νιώθει ότι η κατάσταση έχει πια ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Η κοινή γνώμη τους θέλει κεφάτους, γοητευτικούς, ανέμελους, χωρίς πολλούς προβληματισμούς-δεν τους επιτρέπεται να σχολιάσουν σοβαρά διεθνή θέματα. Οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων είναι κατά κανόνα ηλίθιες: οι απαντήσεις που εισπράττουν από τα Σκαθάρια-και κυρίως από τον Τζον-είναι καυστικές. Πρώτος ο Τζον θα τολμήσει ν’ αναφερθεί στο Βιετνάμ-αλλά και στην απραξία των κληρικών, που κάνουν τους νέους ν’ απογοητεύονται από την εκκλησία: «Φτάσαμε να είμαστε πιο διάσημοι από τον Ιησού» θα πει σε μια του συνέντευξη. Χρυσή ευκαιρία για τα αρπακτικά του τύπου: η φράση του Λένον θα απομονωθεί, θα διαστρεβλωθεί και θ’ αποκτήσει απίστευτες διαστάσεις. Θρίαμβος για άλλη μια φορά της υποκρισίας και της στενομυαλιάς. 
Όλα αυτά θα έκαναν κάθε άνθρωπο να αηδιάσει-πόσο μάλλον κάποιον με την ανήσυχη φύση του Λένον. Θα απελευθερωθεί σιγά σιγά-αν και όχι χωρίς κόπο και παροδικές απογοητεύσεις-μέσα από τη μετέπειτα προσωπική του πορεία. Θα πετάξει από πάνω του μια για πάντα τη γραβάτα της σοβαροφάνειας, τη βολική, προσποιητή ξενοιασιά που αδιαφορεί για τον κόσμο που καίγεται τριγύρω: θα είναι εκείνος που θα τολμήσει να τσαλακώσει δημόσια την εικόνα του φωνάζοντας «δώστε μια ευκαιρία στην ειρήνη»-θα προκαλέσει παγκόσμια αίσθηση με το «ξάπλωμα διαμαρτυρίας», θα παλέψει, θα φωνάξει για την ειρήνη, θα τολμήσει να μαλώσει δημόσια-αλλά και δε θα φοβηθεί να διαχωρίσει τη θέση του, όταν θα θελήσουν να τον τοποθετήσουν σκόπιμα κάτω από «αριστερίζουσες» κομματικές ομπρέλες. Θα «φακελωθεί» από το FBI. Και θα παραμείνει για όλη του τη ζωή ο σαρκαστικός, ο ενοχλητικός, που επιμένει να φωνάζει κατάμουτρα στην κοινωνία την ίδια της την υποκρισία…
Και θα συνεχίσει να βιώνει την απώλεια, ως το τέλος. Οι –για πάνω από δεκαετία-σύντροφοί του, Πολ και Τζορτζ, θα τον πληγώσουν. Θα αναγκαστεί να αποχωριστεί το μεγάλο του γιο, Τζούλιαν. Θα δώσει σκληρή, πολύχρονη μάχη με τα ναρκωτικά, μαζί με τη σύντροφό του Γιόκο-που θα του χαρίσει, τουλάχιστον, τα πέντε τελευταία-κι ίσως, τα μοναδικά ευτυχισμένα του χρόνια, μαζί μ’ ένα γιο. Και-ακόμα μια φορά-«Μόνο Ο Ρίνγκο» θα’ ναι εκείνος που θα τρέξει κοντά του στις τελευταίες του στιγμές, όταν το νήμα της ζωής του θα κοπεί άωρα, μπροστά στην είσοδο του μεγάρου Ντακότα. Και θα φύγει πια, λυτρωμένος-να πάει να γράψει στον ουρανό το υπόλοιπο της ιστορίας, σκιτσάροντας στα σύννεφα παιχνιδιάρικα το πρόσωπό του με τα στρογγυλά γυαλάκια. Και να τρυπώσει ύστερα να κοιμηθεί στην αγκαλιά της αγαπημένης του Τζούλια…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)