"Ο Αμερικάνος": Μια ιστορία αγάπης και ξενιτιάς

Η ιδιαίτερη θεατρική παράσταση-πρόταση της "ηθικόν ακμαιότατον" με τίτλο "Ο Αμερικάνος", με σκηνοθέτη-φωτιστή-ερμηνευτή τον "άνθρωπο-ορχήστρα" Θανάση Σαράντο, που είναι βασισμένη στο ομότιτλο αριστουργηματικό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, κλείνει την επιτυχή τριετή πορεία της έχοντας ταξιδέψει και σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα, και παρουσιάζεται για μία ακόμα τελευταία παράσταση στο Black Box του Ιδρύματος "Μιχάλης Κακογιάννης", την Κυριακή 29 Ιανουαρίου στις 19:00...

Σκηνοθεσία-Ερμηνεία- Φωτισμοί: Θανάσης Σαράντος

Ο «Αμερικάνος» είναι ένας Έλληνας μετανάστης, που ύστερα από 25 χρόνια επιστρέφει στο νησί του και δεν τον αναγνωρίζει κανείς. Περιπλανάται μόνος στην αποβάθρα του λιμανιού και τριγυρνά στα σοκάκια της μικρής συνοικίας και στα χαλάσματα του πατρικού σπιτιού του. Το μόνο που τον κάνει να συνεχίζει να ελπίζει, είναι ο έρωτας: η ελπίδα ότι η αγαπημένη του ίσως είναι ακόμα εκεί και τον περιμένει. Ακριβώς όπως ο Οδυσσέας, που γύρισε για να ξαναβρεί τη χαμένη του Ιθάκη στα μάτια της πιστής του Πηνελόπης...

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

(Πηγή: www.monopoli.gr)

Αρπάξατε μεθοδικά -και νομότυπα, σαν καλοί δικηγορίσκοι- όσα περισσότερα μπορούσατε, εκμεταλλευτήκατε πρόσωπα, σύνολα, αδυναμίες και καταστάσεις, κοροϊδέψατε αφελείς, διώξατε έξυπνους, τσαλακώσατε ιδεολογίες, βιάσατε συνειδήσεις, ξεπουλήσατε τη χώρα που σας γέννησε, που φτωχαίνει μέρα με τη μέρα από σπουδαίους ανθρώπους -τους υπόλοιπους τους διώξατε ήδη εσείς- χορέψατε χρόνια ολόκληρα πάνω στις πλάτες αυτών που σας ανέβασαν εκεί που είστε, και τώρα τους ληστεύετε ό,τι τους έχει απομείνει... Όχι ψήφους τώρα πια, μόνο βόλια και βιτριόλι! Πάρτε ό,τι άλλο είναι να πάρετε και στα τσακίδια μια ώρα αρχύτερα.... Σας σιχάθηκε η ψυχή μου...

Στην ψυχή του Αλέξανδρου (τρισάγιο για τον Παπαδιαμάντη)

Σε μια γωνιά του καφενέ μάτια βασιλεμένα

Απ’τον καπνό του ναργιλέ κι από του λιβανιού

Να αραδιάζεις σε παλιά χαρτιά κιτρινιασμένα

Μαύρα ψηφιά ψαλτάδικα, σκαλίσματα του νου

Γι’ ανθρώπων πάθια να μιλάς, της πίκρας το φεγγάρι

Του κύματος τα ονείρατα, της λίμνης το νερό

Να ξεμπερδέψεις προσπαθείς του κόσμου το κουβάρι

Μα άλλα πάθια μυστικά πως σκέφτεσαι θαρρώ

Σαν αμαρτίας φάντασμα ο άλλος εαυτός σου 

Σέρνει ξωπίσω του ξωθιές, στοιχειά κι αερικά

Όση δεν έζησες ζωή βαθιά βρυχάται εντός σου 

Και πού να την ξαγορευτείς, για να’βρεις γιατρειά;

Λάμα παλιά στα σωθικά που σ’έχει μακελέψει

Και στης Φαρμακολύτριας την αργυρή ποδιά

Προσπέφτεις κάθε σούρουπο να σε γιατροπορέψει

Να’ταν να βγει – μα να μη βγει, αφού γλυκοπονά…

Φύγαν τα ρόδα της χαράς, μείναν τ’αγκάθια μόνο

Και ξεψυχήσαν οι ξωθιές στα χείλια της πηγής

Και συ, τρελέ, που λαχταράς της μαχαιριάς τον πόνο

Ζήσε και πέθανε μ’αυτόν, και δω μην ξαναρθείς…

Xρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν' αλλάξεις:
Oργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Kατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε.

                                                       Μπέρτολντ Μπρεχτ