Μπορεί να συνηθίζουμε να καίμε τον "Εβραίο" το Πάσχα, μπορεί να ψάλλουμε στους επιτάφιους της Μεγάλης Παρασκευής "Εβραίων παρανόμων" με περισσό πάθος - εμείς δεν είμαστε σαν εκείνους τους αχάριστους που σταύρωσαν το Θεάνθρωπο Χριστό - όμως, πόσο τους μοιάζουμε ώρες ώρες... Πόσο εύκολα ο ενθουσιασμός μας φουντώνει στο λεπτό, αγκαλιαζόμαστε και βγαίνουμε τσούρμο στους δρόμους να δείξουμε τη συμπαράστασή μας - και πόσο γρήγορα οι επιτήδειοι λαοπλάνοι μας αλλάζουν τα μυαλά... Τί απείθαρχοι - αλλά και τί πειθαρχημένοι που είμαστε στα αλάθευτα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (όχι, δεν έκανα λάθος, μια χαρά πάει το "ξου" στη θέση του "μου"...) Μόλις μας άλλαξαν σκοπό, προσαρμόσαμε και μεις τα βήματά μας στον καινούργιο χορό...
Ούτε πολιτικές αναλύσεις επιδίωξα ποτέ, ούτε ξέρω τί μου γίνεται από διεθνή διπλωματία ή οικονομία. Απλώς βλέπω τις γύρω μου αντιδράσεις, ακούω και διαβάζω όσα μπορώ να κλέψω - ή όσα μου σερβίρουν. Και βλέπω μια απότομη αλλαγή. Μια ομαδική επίθεση στη φρέσκια κυβέρνηση που μόλις έκλεισε μήνα στην εξουσία. Κι επειδή κάπου βαθιά ένα ενοχλητικό καβουράκι τσιμπάει και θέλει απαντήσεις, ψάχνω μήπως βρω εξήγηση.
Έχουν ακουστεί διάφορες εξαγγελίες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω τις πιο βασικές - κατά τη γνώμη μου: κυνήγι φοροδιαφυγής, κανάλια και άδειες.. Μήπως - μήπως, λέω - κάποιοι καναλαρχοεκδοτομεγαλοεργολάβοι θίγονται άμεσα; Μήπως βλέπουν την τσιμπίδα - για πρώτη φορά μετά από... πόσα χρόνια άραγε; - να γυρίζει κατά πάνω τους; Και ποιό είναι το προχειρότερο όπλο που έχουν στα χέρια τους; Μα η δύναμη του τύπου, φυσικά. Του έντυπου, ραδιοτηλεοπτικού και ηλεκτρονικού τύπου. Ως και στρατιές "ανώνυμων" bloggers διαθέτουν (πόσους άνεργους έφτιαξε η τελευταία πενταετία "ανάπτυξης";;) που τουιτάρουν και σχολιάζουν ακατάπαυστα εναντίον, μέχρι βαθμού χυδαιότητας, με αντάλλαγμα μερικά κατοστάρικα το μήνα... Για να μη μιλήσω για τις δεκάδες θλιβερά επώνυμα "παπαγαλάκια" του ραδιοτηλεοπτικού και όχι μόνο τοπίου.
Λέμε όλοι ότι η νέα κυβέρνηση κρέμεται από τις λέξεις, και παίζει με τις λέξεις - μα όπως συμβαίνει σε κάθε επιστημονικό ή ερευνητικό πεδίο, όπως επιτάσσει η απλή ανθρώπινη λογική, υπάρχει πάντα ένα συγκεκριμένο λεξιλόγιο, μια σταθερή ορολογία για να ξέρουμε κάθε φορά για τί πράγμα μιλάμε. Όπως δουλεύει ένας μαθηματικός με συγκεκριμένα σύμβολα, άλλο τόσο και ένας πολιτικός οφείλει να χρησιμοποιεί συγκεκριμένες λέξεις. Και ίσως περισσότερο από το μαθηματικό - μια και "ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες", έτσι δε λένε; - και ο διάβολος, εδώ που τα λέμε, πιο μεγάλο ενδιαφέρον βρίσκει στην πολιτική παρά στα μαθηματικά. Όταν λοιπόν λέμε για "θεσμούς" κι όχι για "τρόικα", δε σημαίνει ότι επειδή έτσι μας βόλευε βαφτίσαμε την "τρόικα" "θεσμούς". Γιατί απλά πρόκειται για δυο διαφορετικές έννοιες. Είναι πρώτα πρώτα θέμα εθνικής αξιοπρέπειας. "Θεσμοί" είναι απλά οι ομότιμοι και ίσοι με μας Ευρωπαίοι, είναι οι τράπεζες και τα ταμεία - που, ανεξαρτήτως χρέους, οφείλουν να μας αντιμετωπίζουν ως ίσους. "Θεσμός" είμαστε και μεις για αυτούς. Αυτόματα ο ίδιος ο όρος μας επαναφέρει στο ύψος μας. "Τρόικα" είναι οι υπάλληλοί τους. Όοοοολοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι που χρόνια τώρα έρχονταν κάθε τόσο με τα βαλιτσάκια τους, κατσικώνονταν στα υπουργεία και τις υπηρεσίες, έτρωγαν τον άμπακο (γνωρίζουμε άραγε ότι τα μηνιαία τους εισοδήματα ανέβαιναν σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα, και τους πλήρωνε το ελληνικό δημόσιο;;) κι από πάνω ξύνιζαν τα μούτρα τους που δεν πεθάναμε ακόμα από την πείνα οι αναιδέστατοι. Όλος αυτός ο συρφετός των εντολοδόχων ήταν η τρόικα. Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, με δυο λόγια, δεν καταδέχονταν να μας αντιμετωπίσουν ως ίσους κι έστελναν τους υπαλλήλους τους. Αυτό για πρώτη φορά σταμάτησε. Δε μιλάμε πια με τον "κλητήρα", αλλά απευθείας με το "διευθυντή". Οι Ευρωπαίοι "φίλοι" μας, όσο κι αν δε μας αρέσει, μας θεωρούσαν πάντα κατώτερους. Δε μας αντιμετώπισαν ποτέ ως ίσος προς ίσο. Φυσικό αν σκεφτούμε ότι ούτε μεταξύ τους υπάρχει ισότητα: η Ευρώπη ήταν και είναι γερμανοκρατούμενη. Γατζώνεται σε παλιά εθνικά κόμπλεξ, φοβάται το νεωτερισμό, φοβάται τη λαϊκή εντολή, φοβάται τον απείθαρχο Νότο. Θα μπορούσαμε ίσως να την υποτάξουμε και να την εξημερώσουμε - όμως της δώσαμε ένα ισχυρό όπλο: ξεπουληθήκαμε με αντίτιμο την ίδια μας την εθνική αξιοπρέπεια. Ποιός ξέρει πόσες και ποιές "ανειλημμένες υποχρεώσεις" είχαν απέναντι στους Ευρωπαίους ηγέτες κάποιοι δικοί μας "πρώην" (ονόματα φαντάζομαι δε χρειάζεται να πω!) και αναγκάζονταν να βγάζουν το σκασμό σε μια τέτοια απαξιωτική συμπεριφορά. Δηλαδή, πιο ωμά, επειδή είχαμε χεσμένη τη φωλιά μας και μεις σε πολλά θέματα (θυμίζω: αμαρτωλή Siemens, υποβρύχια, μίζες και άλλα εσπεριδοειδή) οι βόρειοι φίλοι μας μας κρατούσαν μόνιμα απ' το λαιμό.
Πολύ φοριέται επίσης και η λέξη "κωλοτούμπα". Αγαπημένη λέξη πλέον των παπαγαλακίων που μέχρι χθες θώπευαν σχεδόν ερωτικά το νέο υπουργό Οικονομικών. Που αφού εξάντλησαν μέχρι αηδίας ό, τι αφορούσε την εξωτερική του εμφάνιση - από τα μαλλιά, το γιακά, την κόκκινη ρίγα στο γιακά, την καρό εσάρπα, με πόσα "ν" γράφει το όνομά του, μέχρι το πού έχει το δεξί χέρι και πού το αριστερό όταν χαιρετά τον Ντάισελμπλουμ - ξαφνικά θυμήθηκαν να κάνουν και πολιτικό σχολιασμό. Ως διά μαγείας ξέχασαν ότι προηγήθηκαν ήδη δύο περιπετειώδη Eurogroup, αμέτρητα πέρα δώθε, διάλογοι και διαξιφισμοί που δεν κατέγραψαν οι κάμερες... Μα δε μας είχαν συνηθίσει σ' αυτά οι προηγούμενοι. Η διαδικασία γινόταν κοφτά και σύντομα όπως οι εκτελέσεις: ακούγαμε στην τηλεόραση "έρχεται η τρόικα", βλέπαμε για λίγο στις ειδήσεις τον Τόμσεν (τον θυμάστε;;) να περπατά αγέρωχος με το βαλιτσάκι βγαίνοντας από του Μαξίμου, μαζί με την αξιοπρεπή συνοδεία του, περνούσαν κάποιες μέρες με χτυποκάρδι "τώρα τί θα μας κόψουνε πάλι" και σε λίγο να και τα νέα μέτρα... Τα θυμάστε ή όχι; Οι τότε "αντιπρόσωποι" του ελληνικού λαού έμεναν κλειδαμπαρωμένοι στου Μαξίμου, πίσω από σιδερόφραχτες στρατιές ΜΑΤ, και δεν έκαναν τον κόπο να πατήσουν ούτε στη Βουλή... Τα θυμάστε τα "ναι σε όλα"; Κι όταν κάποιος τολμούσε να διαφοροποιηθεί, γιατί δεν άντεχε άλλο η συνείδησή του, η διαγραφή από το κόμμα της "εξουσίας" τον περίμενε στην πόρτα. Κι όταν ακολουθούσε η ψήφιση των μέτρων, οι διαδικασίες ήταν απλούστατες: δεκάδες κρυφές φαρμακερές "πράξεις νομοθετικού περιεχομένου", μέσα σε άσχετα ανώδυνα νομοσχέδια, ψηφίζονταν σε μια μισοάδεια Βουλή. Κι όλοι (οι Ευρωπαίοι "φίλοι") έμεναν ευχαριστημένοι... Ε, λοιπόν, να γιατί ξαφνιάστηκαν τώρα. Δεν είχαν συνηθίσει να ακούν αντιρρήσεις. Να γιατί τους κακοφάνηκε τώρα που ένας καινούργιος Έλληνας πολιτικός, που δεν είναι από το σινάφι τους, δεν ακολουθεί τους κώδικές τους - και προπάντων, ΔΕΝ τους χρωστά καμιά χάρη, ούτε υποχρέωση - τόλμησε ο αναιδής να διαφωνήσει. Κι αφού πέρασε το πρώτο ξάφνιασμα, αποφάσισαν να οχυρωθούν εναντίον του. Και πρόσθεσαν τη δική τους πινελιά - από τη δική τους οπτική, υπακούοντας στα δικά τους συμφέροντα - στην ομαδική "μιντιακή" επίθεση εναντίον της νέας ελληνικής κυβέρνησης και σ' αυτό τον αναιδέστατο οικονομολόγο που έστειλε να την εκπροσωπήσει στην Ευρώπη. Ένα μέτωπο λοιπόν από το εσωτερικό (μεγαλοεργολαβοεφοπλιστοκαναλάρχες) κι ένα από το εξωτερικό (Ευρώπη - δηλαδή Γερμανία). Αναρωτιέμαι ποιό είναι το χειρότερο.
Και ω, του (ελληνικού) θαύματος. Πόσο μα πόσο μοιάζουμε με τους "άνομους Εβραίους" που με τόσο πάθος αναθεματίζουμε κάθε Μεγάλη Παρασκευή. Τον άκρατο ενθουσιασμό - όταν ο Έλληνας υπουργός είπε πολύ απλά στον "υπάλληλο" Ντάισενμπλουμ "δε θέλω παρτίδες με σένα, θα μιλάω απευθείας με το αφεντικό σου από δω και μπρος" - διαδέχτηκε η οργή και οι κατάρες - και η προαιώνια εμφύλια φαγωμάρα. Εμείς που 40 χρόνια τώρα (μέχρι και ο Γιούνκερ μας το έτριψε στη μούρη) άλλο δεν τολμούσαμε να ψηφίσουμε, κουβαλώντας ακόμα μετεμφυλιακά σύνδρομα αριστεροφοβίας, ξαφνικά νιώσαμε τον "αριστερό" εαυτό μας να επαναστατεί, μόλις ακούσαμε ότι "επετεύχθη συμφωνία"... Κι αμέσως, σπεύσαμε να τη βαφτίσουμε κι αυτή "μνημόνιο" - ξεχνώντας από πόσα κύματα πέρασε και τί γαϊδουρινό γερμανικό πείσμα αντιμετώπισε η ελληνική πρόταση... Και δεν ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε ότι είναι ό, τι καλύτερο μπορούσαμε να πετύχουμε αυτή τη στιγμή. Ο διπλός εχθρός (από το εσωτερικό κι από το εξωτερικό) είναι πανίσχυρος και λέγεται "συμφέροντα". Ένιωσε να θίγεται και να κινδυνεύει. Θα κάνει λοιπόν τα πάντα για να μας ταπεινώσει: πόλεμο νεύρων, πόλεμο εντυπώσεων, συνδαύλισμα πολιτικών και ιδεολογικών αδυναμιών, απόπειρα "φθοράς εκ των έσω". Και το χειρότερο: οικονομικό πόλεμο. Δεν το κρύβω, φοβάμαι. Οι περισσότεροι δεν αντέχουμε στην πείνα, πολλοί δεν αντέχουμε σε (άλλη) πείνα, κάποιοι δεν αντέχουν να χάσουν τη βολή τους. Φοβάμαι μην υποκύψουμε. Όμως παίρνω λιγάκι θάρρος όταν βλέπω ότι κάποιοι συμφωνούμε - έστω και σιωπηρά. Μακάρι να αντέξουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου