"Ζάβαλος!..." έλεγε με στόμφο δήθεν, τινάζοντας με μεγαλοπρέπεια την άκρη του αμαρτωλού σεντονιού πάνω απ' τον ώμο του, ως άλλος Καίσαρας - ο γλυκύτατος Λαμπρούκος στη θρυλική "Βίλα των οργίων". Ο (τσακωμένος στα πράσα) παρ' ολίγον "μοιχός" από το σύζυγο της "μοιχαλίδος", που τύχαινε και υπάλληλός του, έπρεπε πάση θυσία να περισώσει έστω και διά της βίας το "καλό του όνομα". Κι αυτό χρησιμοποιούσε για εκφοβισμό: με άλλα λόγια, "είμαι κάποιος, έχω καριέρα, έχω περιουσία, έχω πλάτες, έχω βλέψεις: αλίμονό σας!"...
Το κακό είναι όταν έχει κανείς να κάνει με "Ζάβαλους" στην πραγματική ζωή. Και μάλιστα, σοσιαλίζοντες... Γιατί άντε, ο Ζάβαλος της ταινίας είχε τουλάχιστον την εντιμότητα να είναι αυτός που είναι χωρίς να παριστάνει ούτε το "σωτήρα" ούτε τη "φωνή του λαού". Τον (τάχαμου) λαοπατέρα Ζάβαλο από πού να τον πιάσεις; Που έχει λιώσει και παντελόνια στα συνέδρια και στις ολομέλειες, και το' χει μάθει απ' όξω το κατεβατό του παπαγαλία, κι άμα έχει και αγριοφωνάρα και πάρει μπρος άντε να τον σταματήσεις... Κι αν έχεις και την ατυχία η δουλειά σου να είναι τέτοια που να πρέπει να συναναστρέφεσαι με κόσμο, και σου' ρθει ετούτος πελάτης... την έβαψες κανονικά. Διότι θα πρέπει να του' χεις έτοιμο στρωμένο χαλί εθνικοσοσιαλιστικού χρώματος για να πατήσει, να παραμερίσεις όλους τους άλλους που έχουν σειρά πριν απ' αυτόν και να τσακιστείς να τον εξυπηρετήσεις, διότι δε μπορεί αυτός, ο αγωνιστής, να υπομείνει το τέρας της γραφειοκρατίας και να μπει σε θαλάμους αναμονής. Διότι δε μπορείς εσύ ο υπάλληλος, που νομίζεις ότι είσαι κάποιος (φτου σου, αναχρονιστικό πιόνι του συστήματος) να βάζεις στην ίδια μοίρα το λαοπατέρα με τους κοινούς θνητούς. Διότι εκείνος ναι, είναι κάποιος. Εσύ όχι, αναιδέστατε υπάλληλε. Τώρα πώς συμβαδίζει αυτός ο σοσιαλιστικός τσαμπουκάς με τις αρχές της ισονομίας και της ισότητας, μόνο εκείνος το ξέρει. Έ ρε, τί πάθαμε πρωί πρωί..............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου