Άγιες μέρες σαν κι αυτές που βιώσαμε, με τα Πάθη του Χριστού που οδηγούν στη Σταύρωση και στο λυτρωτικό θαύμα της Ανάστασής του, όλοι οι κατέχοντες εξουσία βγάζουν διαγγέλματα και μηνύματα αγάπης, ωσάν να’ ναι διαχειριστές της μόνης αρετής που δεν αποκτάται, αλλά χαρίζεται, από όποιον έχει άδολη καρδιά. Μόνον ο Ιησούς δίδαξε την Αγάπη και γι’ αυτό σταυρώθηκε σ’ έναν κόσμο φθόνου, ζήλιας, απληστίας και συμφερόντων. Η Αποκαθήλωση, ο Επιτάφιος θρήνος, ο άφατος πόνος της Παναγίας, τα μύρα των μυροφόρων στον λίθινο τάφο, η άρνηση του Πέτρου «πριν αλέκτορα φωνήσαι», όλα αυτά τα βιώνουμε στη ζωή μας οι άνθρωποι, αρχής γενομένης από τον Αδάμ και την Εύα με απώλεια του Παραδείσου. Ο όφις στριφογυρίζει και φωλιάζει κοντά στο Δένδρο της Γνώσεως και η γυμνότης των Πρωτοπλάστων μεταμορφώνεται σε γύμνια ψυχής στους απογόνους τους, που εφευρίσκουν, πριν από τη φωτιά, την αλληλοεξόντωση…
Κάθε χρόνο τα Πάθη μεταφέρονται στα «καθ’ ημάς» από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όλου του κόσμου. «Εννέα μήνες θα διαρκέσει η πυρηνική κρίση στην Ιαπωνία», ο τίτλος της φοβερής απειλής που δημιούργησε η Φύση, με σεισμό και δολοφονικό παλιρροϊκό κύμα σε συνδυασμό με την ανθρώπινη έλλειψη μνήμης που ανεγείρει πυρηνικά εργοστάσια, σαν να μην υπήρξε η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Και μετά τους εννέα μήνες, τι; Η γέννηση του Τέρατος – οι θάνατοι και οι αρρώστιες από τη ραδιενέργεια σε ευρύτατη ακτίνα, με τον ωκεανό να μεταφέρει την μήνι του Ποσειδώνα… «Ο πόλεμος στη Λιβύη ίσως διαρκέσει πολύ», «Οι λαθρομετανάστες υπεύθυνοι για αρρώστιες μεταδοτικές», καταγγελία Έλληνα καθηγητού σε επίσημο βήμα. Και στα φανάρια, θλιμμένα μάτια, τα χέρια που απλώνονται ζητώντας βοήθεια, με αντάλλαγμα να καθαρίσουν τα τζάμια των πανάκριβων αυτοκινήτων που ίσως ακινητοποιηθούν στο μέλλον από έλλειψη βενζίνης… Σήμερα είναι εκείνοι οι απόβλητοι λόγω πολέμων, αύριο εμείς, τα μέλη της άφρονης κερδοσκόπου κοινωνίας, οι επιπόλαιοι «νυμφίοι» και οι «ληστές» εκατέρωθεν του Σταυρού, που λοιδόρησαν τον Αθώο και μόνον ο ένας μετανόησε και κέρδισε θέση στον Παράδεισο. Χρειάστηκε όμως και αυτός πρώτα να δικασθεί, να τιμωρηθεί και, αντιλαμβανόμενος το κρίμα του, να ζητήσει συγχώρηση. Οι δικοί μας αμετανόητοι όχι μόνον κυκλοφορούν ανενόχλητοι και αλαζόνες, αλλά μερικοί ετοιμάζονται να διεκδικήσουν και δεύτερο… γύρο κλεψιάς και απληστίας. Είμαστε όλοι μας υπόλογοι για το εθνικό και το οικουμενικό μας κατάντημα, είτε αυτό αφορά την οικονομική διεθνή κρίση – το δικό μας κατασκότεινο τούνελ – είτε την οικολογική καταστροφή του πλανήτη Γη. Όλοι κάπου φταίξαμε, κι ας μην «κλέψαμε» μαζί με τους υπεύθυνους του καταρρακωμένου κράτους. Και είμαστε υπόλογοι στα παιδιά και τα εγγόνια μας, που τους αγοράζουμε όλο και πιο «δεύτερες» λαμπάδες για το «Δεύτε λάβετε φως» της λευκής αλλοτινής αναστάσιμης λαμπάδας. Κοιτάξτε πόσο φως χωράει στο βλέμμα τους, πόση εμπιστοσύνη, όταν σκύβουμε για να τους δώσουμε «το φιλί της Αγάπης». Γι’ αυτούς η Ανάσταση είναι γεγονός, όπως είναι και η Άνοιξη, ολόγυρά τους.
Αίμα στάζουν τα ρόδινα ανθάκια του δέντρου όπου κρεμάστηκε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, απαρνούμενος τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας. Σε ποιον Αγρόν του κεραμέως απορρίψαμε εμείς τα σκόπιμα λάθη μας και περιμένουμε να αποκτήσουν ρίζες και ν’ «ανθίσουν» ξανά; Μόνο το παιδικό βλέμμα, της θλίψης, του πόνου, της απορίας και της χαράς, μπορεί να μιλήσει για Αγάπη, που τους την οφείλουμε, φέρνοντάς τα σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο στα μέτρα μας. Σ’ έναν κόσμο που αναμένει την Ανάσταση χωρίς την πίστη του συσταυρωθέντος ληστού «Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου». Μόνη μας ελπίδα, εμάς, των ανθρώπων το γένος, το βλέμμα των παιδιών… Εκ του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου (κη΄, Ι, 20), «Και ιδού σεισμός εγένετο μέγας. Άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον από της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού. Ην δε η ιδέα αυτού ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών»… Καλή Ανάσταση
Ελένης Μπίστικα, Περιοδικό Κ, αρ.τ. 412 (Εφημ.Καθημερινή, 23-24/4/2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου