Απ’τον καπνό του ναργιλέ κι από του λιβανιού
Να αραδιάζεις σε παλιά χαρτιά κιτρινιασμένα
Μαύρα ψηφιά ψαλτάδικα, σκαλίσματα του νου
Γι’ ανθρώπων πάθια να μιλάς, της πίκρας το φεγγάρι
Του κύματος τα ονείρατα, της λίμνης το νερό
Να ξεμπερδέψεις προσπαθείς του κόσμου το κουβάρι
Μα άλλα πάθια μυστικά πως σκέφτεσαι θαρρώΣαν αμαρτίας φάντασμα ο άλλος εαυτός σου
Σέρνει ξωπίσω του ξωθιές, στοιχειά κι αερικά
Όση δεν έζησες ζωή βαθιά βρυχάται εντός σου Και πού να την ξαγορευτείς, για να’βρεις γιατρειά;
Λάμα παλιά στα σωθικά που σ’έχει μακελέψει
Και στης Φαρμακολύτριας την αργυρή ποδιά
Προσπέφτεις κάθε σούρουπο να σε γιατροπορέψει
Να’ταν να βγει – μα να μη βγει, αφού γλυκοπονά…
Φύγαν τα ρόδα της χαράς, μείναν τ’αγκάθια μόνο
Και ξεψυχήσαν οι ξωθιές στα χείλια της πηγής
Και συ, τρελέ, που λαχταράς της μαχαιριάς τον πόνο
Ζήσε και πέθανε μ’αυτόν, και δω μην ξαναρθείς…
Παρασκευή, εξαίρετο το ιστολόγιο - τυχαία πέρασα και χαίρομαι πολύ που σε βρήκα. Καλή χρονιά σου εύχομαι, να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή χρονιά και σε σένα-κι ευχαριστώ... Και γω χαίρομαι που σε βρήκα, και σένα και τους φίλους σου......
ΑπάντησηΔιαγραφή