Και το μυαλό μου είναι θολό......

Πού να'ξερε ο εκπληκτικός Γιώργος Μιχαλακόπουλος-ως "ποιητής Φανφάρας"-όταν απήγγειλλε τα θρυλικά "Μαύρα κοράκια, κόκκινα κοράκια" υπό το βλέμμα του εμβρόντητου υπάλληλου "Βασίλη Βασιλάκη"-του Γιώργου Κωνσταντίνου δηλαδή-ότι θα αποτελούσε πρότυπο για αναρίθμητους μετέπειτα επίδοξους "Φανφάρες" της πραγματικής καλλιτεχνικής ζωής... Έπηξε ο τόπος-και είναι και πολυγραφότατοι, δεν τους προλαβαίνεις... Δυο ποιήματα στο οχτάωρο σου λέει ο άλλος, ένα για πρωινό και το άλλο μετά το βραδυνό. Ακριβώς όπως η αντιβίωση. Κι άντε να τολμήσεις να τον σχολιάσεις το λογοτέχνη. Μαύρο φίδι που σ'έφαγε. Άσε που κινδυνεύεις να σου γράψει και σένα ποίημα ολοκαίνουργιο του κουτιού και να σε κατακεραυνώνει εσένα τον άσχετο με ρυθμό ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο και υβρεολόγιο αμιγώς ελληνικό.
Και δεν πάσχει μόνο η ποίηση από ακατάσχετη...καλλιτεχνική δραστηριότητα. Πάσχουν και οι εικαστικές τέχνες. Επίδοξοι ζωγράφοι και ζωγράφες και γλύπται και γλύπτριαι κι ό,τι άλλο τραβάει η ψυχάρα σας. Βιασμός και κακοποίηση. Μωρή, μη βιάζεσαι να αντιγράψεις κατ'ευθείαν τη "Γκουέρνικα" του Πικάσσο...
Ιδού η "Γκουέρνικα"-έτσι για να πάρουμε μια ιδέα:

Μωρή άσχετη, κάθησες να μελετήσεις πρώτα την αφηρημένη ζωγραφική; Σου είπε κανένας από πόσα κακοτράχαλα σκαμπανεβάσματα πέρασε ο ζωγράφος, και τί δουλειά πάτησε για να φτάσει στο επίπεδο να ζωγραφίζει αληθινό κι ολοζώντανο τον τρόμο του πολέμου με λίγες απλές γραμμές; Ξέρεις πώς άρχισε ο Πικάσσο;... Να ένα από τα πρώτα έργα του. Για πάρε μάτι...

Μπορείς εσύ να ζωγραφίσεις κάτι τέτοιο;... Αυτό να αναρωτηθείς... Αν μπορείς να ξεκινήσεις μ'αυτό, τότε σίγουρα θα μπορείς να μπεις και στο βαθύ λούκι της αφαίρεσης... Αλλιώς, τα...έργα σου θα μοιάζουν σαν να'χεις απλώσει τα προχτεσινά χαλασμένα σουτζουκάκια που δεν έφαγε κανείς, πάνω σε σκισμένο καμβά (τον καημένο!) που θα'χει κολλημένη στο κάτω μέρος και τη δαντέλα της γιαγιάς σου της μακαρίτισσας...

Και βέβαια, δάσκαλοι τεχνών και γκαλερίστες, όλοι συμμέτοχοι στο ίδιο παιχνιδάκι κοροϊδίας του κοινού... Μπαμπάς και μαμά που πληρώνουν, σπρώχνουν με το ζόρι το παιδί που μόλις έβγαλε την καλών τεχνών (ποιά καλών τεχνών άραγε;) να εκθέσει μάνι-μάνι ό,τι χαρτί είχε μουτζουρώσει κι ό,τι καμβά είχε πασαλείψει όσο ακόμα σπούδαζε στη σχολή... Γιατί, βέβαια, το νεαρό της ηλικίας του παιδιού δεν του επέτρεπε να'χει συγκεντρώσει κιόλας ικανό αριθμό έργων που να μπορεί να σταθεί σε έκθεση... Και το αποτέλεσμα; Περισσότεροι από δέκα (10!) πίνακες από αυτούς που εκτίθονταν να'ναι κρεμασμένοι ΑΝΑΠΟΔΑ... Αλλιώς εικονίζονταν στο διαφημιστικό φυλλάδιο, αριθμημένοι και με τους τίτλους τους από κάτω-κι αλλιώς κρέμονταν στον τοίχο... Άλλοι ανάποδα κι άλλοι στο πλάι... Γιατί το δυστυχισμένο, άτυχο παιδί-μ'αυτούς τους γονείς που έμαθαν μόνο να το πληρώνουν, κι όχι να του παρέχουν σωστή παιδεία (και που τώρα το μεταχειρίζονται για την προσωπική τους προβολή) και να ήθελε δε μπορούσε να καταλάβει. Δεν ήξερε τί ακριβώς ζωγράφιζε. Έβαφε για να γεμίσει τον τοίχο. Θλιβερό, αλλά τουλάχιστον όχι αισχρό-όπως το "κατόρθωμα" επίδοξης "ζωγράφας" που-εφόσον δεν έχει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί σε ένα έργο που απαιτεί δεξιότητα, ταλέντο, φαντασία, παίρνει ένα προϋπάρχον έργο άλλου καλλιτέχνη(!), το εκτυπώνει σε άλλη επιφάνεια, το πασαλείβει με άγνωστες σάλτσες δικής της επινόησης και το πλασάρει ως δικό της έργο... Και το ότι βρίσκεται ακόμα εκτός φυλακής, είναι γιατί ο αδικημένος-ο πραγματικός δημιουργός του κλεμμένου έργου-παραείναι ευγενικός μαζί της.....

Πολλά χαριτωμένα ανακαλύπτει κανείς αν το σκαλίσει λίγο το θέμα. Και δε μπαίνουμε στα χωράφια της μουσικής, γιατί θ'αρχίσουμε θρήνο ατέλειωτο. Θα ξημερωθούμε... Επιτρέψτε μου μονάχα ν'αφιερώσω με λατρεία το παρακάτω αγαπημένο απόσπασμα-τον αμίμητο "Σκοταδόψυχο" του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, με τα απελπισμένα "κοκορίκοοοο!!!" του ήδη τρελαμένου δύστυχου Γιώργου Κωνσταντίνου.... Σ'όλους τους επίδοξους ποιητές!!!!!!