Γιορτάστε, λοιπόν, παιδιά. Μια βδομάδα έμεινε. Μετά το σαββατοκύριακο της Κουνίστρας-γιορτή για τη λαϊκάντζα, τους παπάδες, τους θρησκόληπτους και τις αγγελοσκιαγμένες γριές-ακολουθεί επιτέλους το τριήμερο που όλοι περιμέναμε. Αρπάχτε λοιπόν τα σακιά σας και τρέχτε να μαζέψετε το ευρουλάκι που θα κατρακυλήσει ασυγκράτητο απ' άκρη σ' άκρη. Να φάει ο κάθε πεινασμένος. Κρίση σου λέει ο άλλος, και τη μάνα μας την ίδια θα χρειαστεί που λέει ο λόγος να πουλήσουμε για να βγάλουμε το ψωμάκι-ή και το χαβιαράκι-του χειμώνα.
Προσοχή, δε γενικεύω. Αλλού ήδη αρκούνται προ πολλού στο απλό ψωμάκι-επιστήμονες, διανοούμενοι, καλλιτέχνες άλλοτε φτασμένοι στερούνται τώρα και τα απαραίτητα. Και λένε και δόξα τω Θεώ όταν υπάρχει κι αυτό το σκέτο ψωμάκι. Περιορίζομαι λοιπόν σε μας εδώ που -ακόμα- έχουμε το ψωμάκι (αλλά και το χαβιαράκι, πολλοί από μας) ακόμα δεδομένο. Στους κατοίκους "της ωραίας νήσου"-που αν συνειδητοποιούσαμε πόσο μα πόσο επιβεβαιώνουμε τα λεγόμενα του σπουδαίου και τραγικά παραγκωνισμένου από κάποιους συντοπίτες του Σκιαθίτη θα τρέχαμε να βρούμε τρύπα να κρυφτούμε για το υπόλοιπο της ζωής μας. Που αφήσαμε την περσινή χρονιά -που ήταν η χρονιά του Παπαδιαμάντη- να περάσει εντελώς στα μουγκά. Παντού αλλού στην ελληνική επικράτεια -και όχι μόνο- ο κυρ-Αλέξανδρος γιορτάστηκε και ενέπνευσε. Μόνο εδώ στην ιδιαίτερη πατρίδα του γνώρισε την πλήρη σχεδόν απαξίωση. Και μη βιαστούν κάποιοι να διαμαρτυρηθούν απαριθμώντας τις εκδηλώσεις που έγιναν προς τιμήν του: είμαι σε θέση να γνωρίζω πολύ καλά πώς ακριβώς πραγματοποιήθηκαν αυτά τα λίγα και στοιχειώδη-και ποιοί και πόσοι έβαλαν το χέρι στην τσέπη. Οι εξαιρέσεις-γιατί ευτυχώς πάντα υπάρχουν τέτοιες-ήταν λίγες και φωτεινές. Κι ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που τον αγαπούν και τον μνημονεύουν με κάθε ευκαιρία. Αλλά ειδικά πέρυσι -έστω, για τα μάτια- έπρεπε ένα δυο ρημαδοχιλιάρικα να θυσιαστούν και για τον κατακαημένο Παπαδιαμάντη.
Μπα, το βλέπω, έγινα γραφική. Το βουλώνω, λοιπόν. Αυτά πέρασαν. Τώρα θα βγάλουμε όλοι τρελά φράγκα: αρχίζει το πανηγύρι του ξεπουλήματος. Της μόδας το ξεπούλημα. Ο κυρ-Αλέξανδρος βλέπεις δεν είναι πιασάρικος. Βρείτε λοιπόν άλλο εμπόρευμα. Βγάλτε στο σφυρί την περιθωριοποιημένη ιδιαιτερότητα. Την κοινωνική, εργασιακή, ερωτική απομόνωση. Φορέστε στη δυστυχία ροζ φτερά και χορέψτε μαζί της σε ξέφρενους ρυθμούς: δεν πειράζει, ο φόβος της κρίσης τα επιτρέπει όλα. Τί με νοιάζει τί κάνει ο καθένας στην προσωπική του ζωή, τί με νοιάζει αν ο ίδιος θέλει να ξεφωνίσει τον εαυτό του: θα μου αφήσει εισπράξεις, αυτό έχει σημασία.
Δυο ερωτηματάκια για επιδόρπιο: τί θα γίνει όταν πάρουμε (κατόπιν εορτής) χαμπάρι ότι σ' αυτές τις δουλειές τα φράγκα μοιράζονται βάσει του νόμου της ζούγκλας: το λιοντάρι όλο το σφαχτό και οι υπόλοιποι γλείψτε τα κοκκαλάκια;;; Και το δεύτερο και φαρμακερότερο: τώρα το παίζουμε απελευθερωμένοι και υπεράνω-και υπεραμυνόμαστε του δικαιώματος να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει με το κρεβάτι του (το ότι πάμε να βγάλουμε λεφτά απ' αυτό άλλο θέμα)... Αν τυχόν αύριο έρθει το βλαστάρι μας και μας πει "μαμά και μπαμπά, ξέρετε τελικά είμαι γκέι, και πρόκειται να λάβω μέρος στο προσεχές φεστιβάλ ανοίγοντας την εκδήλωση ως "Βασίλισσα της ζούγκλας"... τότε θα αποδεχτούμε την επιθυμία του παιδιού, ή θα το σφάξουμε στο γόνατο;;;; Απλώς, ερωτώ...
Αυτά και με τις υγείες σας
Παρασκευή Κουτούμπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου